Dostluk...
Saate bakmaksızın kapısını çalabileceği bir dostu olmalı insanın…
“Nereden çıktın bu vakitte”dememeli
Bir gece yarısı telaşla yataktan fırladığında;
“Gözünün dilini”bilmeli;
Dinlemeli sormadansöylemeden anlamalı…
Arka bahçede varlığını sezdirmedenmütemadiyen dikilen vefalı bir ağaç gibi
Köklenmeli hayatında;
Senher daim onun orada durduğunu hissetmelisin.
İhtiyaç duyduğunda gidip müşfik gövdesine yaslanabilmeli.
Kovuklarına saklanabilmelisin.
Kucaklamalı seni güvenli kolları.
Dalları bitkin başına omuz
Yaprakları kanayan ruhuna merhem olmalı…
En mahrem sırlarını verebilmeli
En derin yaralarını açıp gösterebilmelisin;
Gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz…
Onca dalkavuk arasında bir tek o
Sözünü eğip bükmeden söylemeli
Yanlış anlaşılmayacağını bilmeli.
Alkışlandığında değil sadece
Asıl yuhalandığında yanında durup koluna girebilmeli.
Övmeli alem içindebaş başayken sövmeli
Ve sen öyle güvenmelisin ki ona
Övdüğünde de sövdüğünde de bunun iyilikten olduğunu bilmelisin
“Hak ettim” diyebilmelisin.
Teklifsiz kefili olmalı hatalarının;
Günahlarının yegane şahidi…
Seni senden iyi bilensana senden çok çok güvenen bir sırdaş…
Gözbebekleri bulutlandığında yaklaşan fırtınayı sezebilmelisin.
Ve sen ağladığındaonun gözünden gelmeli yaş…
CAN DÜNDAR