Fâtiha'nın Yedi Kapısı

Fatiha bir kapıdan girişini resmin oluşturuyor devrediyor hissettiriyor yaş(at)ıyor… Dört M’li bir giriş söz konusu: Önce müsaade kapısından geçiliyor “besmele”. içeri girer girmez minnettarlık ifade ediliyor: “elhamdulillah”. Bir kaç adım sonra merhametin kucağında bulur kendini insan: “errahmanirrahim!” en sonunda mesuliyetle yaşadığımız farkedilir; “din gününün mâliki.”

1.Bismillah: Kapının beri tarafındasın evvelâ izin istemen gerek.. kapının ardında kim var? Kapının önündeki kim? İçeriye davet eden kim? İçeriye girecek kim? “besmele” bir müsaade isteme tavrıdır… ’ın adıyla Rahman Rahîm O…. Kapıya dayanan kapıyı çalan önce kimliğini benimsetiyor kendine kendini tanımlıyor haddini biliyor.. “Ben bana ait değilim.” “Ben ben değilim!” tevazu’yu giyiniyor. Kendi adından vazgeçiyor. Başkası adına çalıyor kapıyı. Bir başkasının ismiyle ’ın ismiyle eşikte duruyor.. kapıyı çalan aciz ve fakir kendi kendine yetmiyor; kendisi kendine ait değil… Kapı ise ’ın.. kapının önünde ve ardında O’nun hükmü geçiyor O’nun mülkü uzanıyor.. Rahman ve Rahîm O: varlık kapısından içeri çağırdığına muhtaç değil; hatta kulun kendisine muhtaç olmasına bile muhtaç değil! kul kendine muhtaç olmasaydı kapıya dayanmasaydı kendisinde bir eksiklik bir mutsuzluk bir hoşnutsuzluk hali olmayacaktı. Kimse de hesap soramayacaktı… Hiç kimseye muhtaç olmayan Rahman’ın her şeye muhtaç olana açtığı kapıdır rahmet..

2.Elhamdülillah: Herşeye muhtaç olanın hiç kimseye muhtaç olmayana söyleyeceği ancak teşekkürdür.. sonsuz bir minnettarlıktır duyacağı.. mahçuptur muhatap olmadıkları karşısında. Hiç ummadığı hiç beklemediği hiç hak etmediği iltifatlar görmektedir. Hamd O ’a dır ki o Rabbidir âlemlerin.. alemler sırf onu karşılamak için sırf kendisini memnun etmek için terbiye edilmekte çekip çevrilmektedir.. hiç yoktan var edilenin kendisini hiç yokken var edene söyleyeceği tek şey söylediği halde asla bitiremeyeceği asla sonuna gelip doyamayacağı tek şey teşekkürdür…. Varedilen varlığının hiç bir cüzünü hiçbir parçasını yanı sıra getirmiş değildir; yoktan varedilen yoktan var edene hiçbir sermaye katmış değilir yok olanın hiç ortada olmayanın yoktan var edene katkısı olmamıştır; yok olan ve yok olduğunun farkında olmayan var edilme arzusunu bile dillendiremeyen kendisini yoktan var edene bir işaret olsun göndermiş değildir ki O’na borcuna bir sınır koyalım….


3.Errahmanirrahîm: Her şeye muhtaç olarak varlığa dahil olanın ilk gördüğü üzerindeki sebepsiz merhamettir.. hem kendisine acınmıştır; hiç yokken yokluğunu bile farkedemediği unutulmuşluklardan çekip alınmıştır hem de acıdıklarına acınmıştır; mutluluğunu bir anda yok edebilecek huzurunu hemen dağıtabilecek kırılganlıkları olan nice sevdikleri de hesapsız ve sebepsiz mutlu edilmektedir. Hem merhamet görmektedir hem merhamet göstermek istediklerine merhamet gösterilmektedir. Varlığın göğsünde çarpıp duran görünmez bir kalp gibidir rahmet… Rahmandır ; herkese her zaman şefkat etmektedir. Rahîmdir herkesin içinde her bir şeye özel olarak da şefkat etmektedir. Herkese birden şefkat etmesi herkese ayrı ayrı şefkat etmesine engel değildir. Herkes O’nun rahmetine bütün çiçeklerin hep birlikte güneşten beslenmesi gibi hep birlikte muhatap olmaktadır; çünkü Rahmandır. Ama herkes her bir çiçeğin güneşten kendine özel renkler devşirmesi gibi kendini biricik eyleyen biçimler bürünmesi gibi biricik ve bitanecik olarak rahmete muhatap olmaktadır; çünkü Rahîmdir.

4.Mâlik-i yevmiddîn: Din günün sahibi o.. buradaki varlığın başka ve ebedî bir varlığa yolculanman adınadır. “din günü” içindesin.. hesaba çekilebilir bir haldesin. Başına buyruk var değilsin. sorumluluk sahibisin… Bu varlık bir koza; sonsuzun kelebeklerine gebe.. adımın bir sırat üzerinde ölçüleri sonsuza ayarlı sonsuzca yansımaya ayarlı.. buradaki bir ayineye düşüyor her dem; yansıması sonsuzda; yüzün başka bir âlemin nazarına düşüyor… Burası burdan ibaret değil sen buradasın ama burada kalmayacaksın. Buradasın ama buraya razı olamazsın..

5.Yalnız sana kulluk ederiz: Minnettarlığın en güzel ifadesi…

6.Yalnız senden yardım dileriz: Merhametinin her şeye yettiğinin ifadesi.. başka kimsenin acımasına muhtaç değiliz.. sen yetersin bize her birimize hepimize..

7.Sırat-ı müstakîme hidayet eyle bizi: Hesabımızı ancak böyle veririz.. üzerlerine gazab indirilmiş olanların kalarak değil. Sapmışların yoluna düşerek hiç değil..


Senai Demirci