Ben bir sürgünüm...
Ben bir sürgünüm, kendi içimde kaybolmuşum.
Bir gönül rüzgarı esmiş savurmuş bir kıyının en tenhasına…
Ne gelen var ne selam gönderen. .
Bir kaç kayık var yakınımda, onlarda terkedildikleri zamanı unutmuşlar. Bir deli rüzgarın sesiyle dalıp dalıp gidiyorlar.
Sanırdım ki insan unutulunca mahvolur, meğer çok sevilmek te bir imtihanmış.
Tıpkı yusuf gibi… Sevilirken düşmemiş miydi Mısır’ın en tenhasına Yusuf?
Sevilirken itilmemiş miydi en uzağına aşkın?
Derken;
Arada sular değiyor yüzüme, ayaklarım ıslanıyor ama arada.
Çok sevilmişim, ondanmış bu sürgünüm. Tüm gözlerden uzak olmalıymış, tek bir gözün baktığı yerde olmalıymışım. Sorgularım bitmiş, sesim kesik, kaderime rıza makamındayım…
Saadet Bayri
Alıntı
Leylâ’nın Zülfüne Hemen Gönül Bağlama.
