Dün parkta bir karınca izledim...

Yanında yakınında başka hiçbir karınca yoktu? Tuhaf olan buydu? Karıncalar koloni halinde yaşar ve birlikte olurlar genedel..!



Ama bu karınca yalnızdı?



Anlamaya çalıştım hareketlerini... Sanki kocaman bir vahada serap arar gibiydi... Görmeye alışık olduğum hallerinden biri yoktu üzerinde? Karıncalar çok hareketli yorulmak nedir bilmez istikametlerinden her zaman emin akışkan yaratıklardır?



Ama bu farklıydı... Hareketli fakat yorgun halsiz ve belki de sakattı? Bu haline rağmen pes etmeye niyeti yoktu?



Uzun bir süre izledim onu?

Oraya buraya Hacervari yönelişlerle yöneliyor tekrar menziline dönüyordu? Sonra sanki arka ayakları üzerine doğrularak başını kaldıryor taaaa uzaklara ufka bakıyordu? Çok etkiledi bu hali beni..! Gelmesini yardımını istediği birinin yoluna bakar gibiydi?



Bu hal uzun sürmüyor tavafına devam ediyordu... Ne kadar sürdü bu hal hatırlamıyorum.



Dalmışım..!



Dönem dönem yaşadığımız sıkıntılardan öyle bunalır sıkılırız ki; insan harici her şey olmak isteriz? Koydum ben de karıncanın yerine kendimi? Ona göre ucu bucağı bulunmayan bu vahada ne yapabilirdim? Bilinçsizce (idraksiz) dolanıp durmak ağır geldi bana.! İstemedim karınca olmayı! Şükür ki Rabbim insan olmamı dilemiş ve severek yaratmış.. Birden özel hissettim kendimi..!



Acısı tatlısı ile insan olmamın gereklerini yaşıyorum hamd... Mutluluğu mutsuzluğu özlemi insana dair ne varsa biliyor ve yaşıyorum..



Her şeyden önemlisi 'ım bana değer veriyor... Ben şımarsam da kızdırsam da beni bırakmıyor.. Kapıları her zaman açık..!



Şükrettim halime.!



ım severek yarattığın ben'i öyle kuşat aşkın beni öyle sarsın ki; hiçbir şey gözümde olmasın.. Senin sevgin yüreğimi öyle kaplasın ki üvey mutluluklardan medet ummayayım.!



Sevgini öyle hissettir ki yüreğimde senin sevginin üstüne çıkan olmasın...

Bende olan tahtına başka kimse oturmasın!



Seni seviyorum ım...

alıntıdır...