Konu: Zikreder Cümle Âlem...

Hadid suresi birinci ayette Cenab-ı Rahman der ki: “Tesbih etmekte ’ı göklerde ki ve yerdeki. O öyle Aziz öyle Hakîm’dir.”



İsrâ sûresi kırk dördüncü ayette ise şöyle der Rabbim: “Onu yedi gök ile yer bütün bunlardaki akıl sahipleri tesbih eder ve hatta hiçbir şey yoktur ki Onu hamdiyle tesbih etmesin ve fakat siz onların tesbihini iyi anlayamazsınız. O cidden Halîm Gafûr bulunuyor.”



Cümle alem-i ezkar bu kadar açık bir şekilde açıklanmışken neden unuturuz verdiğimiz sözü de aklımızı farklı şeyler işgal eder? Rabbimin verdiği nimetlere şükür etmek varken nazargahı olan kalbimiz de kimlere yer veririz?



Yukarıdaki iki ayette rabbim tüm alemin onu zikrettiğini söylemiş ardından esmalarını zikretmiş üstün kuvvetli olan anlamında Aziz demiş her şeyin hakkını bilen anlamında Hakim demiş çok yumuşak olan mühlet tanıyan anlamında Halîm demiş Gafûr demiş ardından çok bağışlayıcı anlamında. Biz Onu anlamasak anlayamasak zikredemesek te mühlet vermiş bizlere bağışlayacağını müjdelemiş. Kimden imdat bekleriz Sen olmasan hangi kapıya giderdik müjden olmasa es-sabır ismin olmasa.



Baktığımız yerlerde dinlediğimiz âlemde yürüdüğümüz yollarda Seni görmesek duymasak neye yarar yaşamak ki âlem Seni zikrederken bizim sağır kör olmamız…



İştik itaat ettik deriz asırlardır ama ne işitir ne itaat ederiz bu günahlarımızı bağışlar mısın Rabbim?

Hadid suresi birinci ayette âlemin ezkârını söyledikten sonra sekizinci ayette şöyle der Rabbimiz “Hem neye iman etmeyesiniz ’a ki! Peygamber sizi Rabbinize iman edesiniz diye davet edip duruyor! Halbuki kesin söz aldı; Gerçek mü’min olacaksınız”

’a iman etmeyenlere Resûlun davetine îcâb etmeyenlere ruhlar aleminde verdikleri sözden dönenlere seslenir. Mü’min olacaksınız demez de gerçek mü’min olacaksınız der. Kimdir gerçek mü’min hiç düşündük mü? Gerçek mü’min olabildik mi hiç? Ebubekir gibi cömert sıdık Ali gibi cesur Osman gibi hayâlı Ömer gibi bilgili adaletli Musab gibi sâdık ilmiyle âmil Zeyd gibi canını verecek kadar Resulullah’ı seven Bilal gibi hizmetkâr olmaktır gerçek mü’min. Hakka kul Resule ümmet Resûlun vârislerine sevdâlı olmaktır gerçek mü’min. Hizmet edecek kim var dendiğinde tereddut etmeden ben demektir gerçek mü’min verdiği sözü her adımda hatırlayan ve hatırlatandır gerçek mü’min ve gerçek mü’min dilinden kalbinden zikrini düşürmeyendir.

Zikre dalmış cümle âlem inler inletir…



Âşığın gönlü yanar dâim

Zikr ile meşguldür kalbim

Girmesin kalbe gizli zâlim

Söyler gönlüm hû Mevlâm hû.



Âşık mâşuğunu arar

Her işinde kılar karar

Dosttan gayrısı kalbe zarar

Söyler hâlim hû Mevlâm hû.



Aşıkları böyle inleten nedir? Kalpleri coşturan yüreklere deva veren zikir değil de nedir? Kimisi Hayy kimisi Hû’da bulur Seni. Bir meş’ale etrâfında pervâne bir gül etrâfında bülbül olur âşıklar dönerler yanarlar inlerler.



Toprak âb-ı hayatla coşarken

Kuşlar zikrinle hem-hâl olurken

Melekler secdelerde yatarken

Bizlere de esmâlarını gösterir misin?



Vaveylâ mıdır kuşların yüreğindeki? Durmadan öterler hele gecenin karanlığında sessizliği delen ve karanlığa haykıran küçücük bedenleri ile o sesi çıkaran cır cır böceklerindeki haykırış nedir? Suları dinledik mi hiç? Resulden selam getiren suları rûzigârı sabâ yellerini hiç dinledik mi? Rahman sûresi altıncı âyette “Çemen ağaç secde ederler.” der yüce Rabbim.



Kulaklarımız ne duyar kimi dinler. Dâvûdî bir ses gelir odalardan Kur’an sedâları inletir gökkubbeyi yüreklerinden gelen aşkla u ekber der âşıklar.



Sevdâmız cânımız cânânımız sanadır. İmân etmeyenler niye îmân etmez ki? Üç günlük ömürde kime inanır? Kimden medet umar? Kime derdini döker ki? Aslında onların derdi yok ki dertlerini döksünler derdi olan âşıklardır dermân ise derttir onlara göre.


Dökelim derdimizi mübarek seherlerde bizi duyan Tek’e Vahdet’e.

Zikrimizi işiten derdimizin dermânına yönelelim bükelim boyunları ve açalım elleri Rahmet deryâsına doğru. İsteyelim kimseye diyemediklerimizi sonsuz merhametin kaynağından aksın bedenimizin âb-ı hayatı ellerimizin üzerine gelsin feyizler…
alıntı

Ellerin dert görmesin, emeğine sağlık.