Konu: Öylesine

hepinize çok tşk ederim allah razı olsun

Elimizi kalbimize koyalım..



Dinleyelim onu..


Seslerini dinleyelim..



Ve şimdi ona hiç korkmadan -dur- diyelim..

"Dur! - Ey kalbim! Dur"

Kalbimize "dur" dediğimiz halde neden durmuyor?



Emrimize neden amade olmuyor?



Hâlbuki kalp bizim bedenimizin içinde değil mi?



Taşıdığımız ve istediğimiz gibi hareket ettirdiğimiz o bedenimiz..



Eğer bizi dinlemiyorsa hiç bize ait olabilir mi?



Bedenimize -acıkma susama yorulma-

veya ruhumuza -üzülme acı çekme dert etme- desek onlarda bizi dinlemeyecektir.

Bizler kalbimize bedenimize ve ruhumuza hükmedememeyiz.

Onlar bize bir emânet.

Öyle bir emânet ki..

Vakti geldiğinde o çok güvendiğimiz kalbimiz ve bedenimiz



bizden ayrılacak gerçek sahibine ulaşacak..



Ancak O kalbimize "dur" derse durur..



Çünkü O "ol" der oluverir..



Çünkü mutlak sahibi O..



O halde bu gam neden?



Bu üzüntü bu keder neden..



Eğer emânetse taşıdığımız herşey



bu telaş bu endişe neden?..

Rahmet Kelâmıyla buyuran O değil mi?



"O sabredenleri ki onlar bir musîbete uğradılar mı



«Biz 'a aidiz ve sonunda O'na döndürüleceğiz» derler."



Bakara; 156

Ey Kalbim! Sen emânetsin. 'a emânetsin.

Zeki insanla konuşmak fazla cümleden ve zamandan tasarruftur

Aynı dili konuşanlar değil

aynı duyguları paylaşanlar anlaşabilir. (Hz Mevlana)