461. Ebû Cezül rivayet ediyor:".
Resûlullah (s.a.v.) Hüneyn ve Hevazin günlerinde bizi esir aldığında, esirleri ve davarları paylaştırmaya gitti. Ben o sırada yanına gelip şu şiiri söylemeye başladım:
Ey Allah'ın Resulü, kereminle bize lütufta bulun.
Hiç şüphesiz sen ümit bağladığımız ve iyliğini beklediğimiz bir zâtsın.
Serbest bırak kaderin musibetine uğramış kadınları.
Bunlar darmadığm olmuş, devranları dönmüştür....
Biz, bu insanlara bir hediye olarak, giydireceğin bir af bekliyoruz.
Zira sen muzaffer olur ve affedersin.
Affet, Allah da muzaffer kılınacağın kıyamet gününde seni affetsin.
Resûlullah (s.a.v.) bu şiiri işittiğinde, "Bana ve Abdul-mattalib oğullarına düşen sizin olsun" buyurdu.
Bunu duyan Muhacirler, "Bizimkiler de Allah ve Resû-lünündür" dediler. Ardından Ensar da "Bizim olanlar da Allah ve Resûlünündür" dediler.