Konu: Buyur GÖNÜL Haneme

Yalnız insan merdivendir
Hiçbir yere ulaşmayan
Sürülür yabancı diye
Dayandığı kapılardan

Yalnız insan deli rüzgar
Ne zevk alır ne haz verir
Dokunduğu küldür uçar
Sunduğu tozdur silinir

Yalnız insan yok ki yüzü
Yağmur çarpan bir camekan
Ve gözünden sızan yaşlar
Bir parçadır manzaradan

Yalnız insan kayıp mektup
Adresimi yanlış nedir
Sevgiler der fırlatılır
Kimbilir kim tarafından

Sana uzaktan bakıyorum. Sana bakmak inanılmaz mutlu ediyor beni. Sen gidince aklım da senin peşinden sürüklenip gidiyor, yüreğim de.. Yanında biri mi var, ona bir şey mi söylüyorsun, onunla gülüyor musun.. içim yanıyor. Ama senden sonra gördüğüm o insan birden senden biri oluyor. Senin baktığın her yer artık güzel, senin konuştuğun her insan, özel oluyor.

Sen evine şu yollardan gidiyorsun. Ardından yürüyorum. Beni fark etmiyorsun. Önünden geçtiğin evlere, gölgesinde yürüdüğün ağaçlara, her gün bindiğin otobüse bakıyorum. Senin gözünle bakıyorum. Sen yokken de o yollardan defalarca geçiyorum. Senin kokun, senin havan, senin auran sinmiş havaya.. Sanki seni soluyorum.

Akşamları ne yaparsın acaba? Sofraya oturduğun zaman yanında kimler var? Hangi yemeği severek yersin, neyi sevmezsin? Kitap okur musun? Hangi kitapları seversin? Ne tür filmlerden hoşlanırsın? Televizyon izler misin? Gece sokağa çıkar mısın? Arkadaşlarınla en çok neye gülersin? En çok kim kızdırır seni..Hangi futbol takımını tutarsın?

Bilmeliyim. Senin hakkındaki bütün ayrıntıları öğrenmeliyim. Çünkü ben de o filmlere gideceğim, ben de o dizileri izleyeceğim, ben de o yemekleri seveceğim ya da nefret edeceğim. Bilmeliyim. Baştan kuruyorum dünyamı. Seninle yaşamaya başlıyorum.

Onca kalabalığın içinde, karmaşık yaşamın ortasında eğer sen varsan daha seni görmeden bir kuş gibi çırpınmaya başlıyor yüreğim. Bir ışık çarpıyor yüzüme, bir sıcaklık yürüyor göğsümde. Anlıyorum ki sen varsın. Sen ordasın. Sen gelmişsin. Bakmadan, başımı çevirip seni görmeden varlığının farkındayım.

Ey uzak uzak baktığım.. göz göze gelmeden, saçını okşamadan, değil bir rüyayı bir cümleyi paylaşmadan sevdiğim sevgilim. Bir aşk filiz verdi, fidan verdi, kök saldı içimde. Onu sana göstermek için ömrümü veririm..

Aciklikla kapalilik arasindaki farki gözlerimiz tayin edemiyor kuytu zamanlarda...
Kuytu zamanlarda girdigimiz kuytular hep daha karanlik, hep daha aydinlik!
Dibine uzandigim umudun gölgesi,
Yarini aydin tutmaktan aciz aklimi tüm ciplakligiyla gölgeliyor,
Olsun! Ben yine de gölgesinde umudun,
Yarinlara aynalik yapan yapraklari görüyorum.

Bir parcanin bir bütünü gibi salmisim kendimi
Bütünde bir parca olmak istemiyorum
Tipki zamanda “an” olmak istemedigim gibi
Sök bütün baglayici vidalarimi ey yalnizligim!
Vakit ne erken ne de gec
Düstügüm cukur ne dipsiz ne ne dipli
Yorgunum hepsi bu!

İkna özürlüyüm… Kör bakışlıyım… Modası geçmiş yüzüm… Yaşam pazarında… Göz alan, gönül çalan renkten yoksun… Maske fukarasıyım… Can... O gün gelince… Solgun olsa da bırak çiçeği… Toprak üstüne…

Hüzün damlar ıslığından
rüzgar serin
tüy diken diken
Adı sevdadır
sığınağımın
Ulaşamadığım
Sen…

Yaprakların arasından
süzülür cismin
can bulur beden
Adı korkudur
yapraklarımın
Hüzme
Sen…

Severim bilemezsin
taşırım
hissetmezsin
Ay karanlığısın
gecelerime
Siyah
Ben…

Sözlerim kesildi aniden,konuşamaz,yazamaz oldum…
Oysa vardı söyleyeceklerim sana dair…
Ama bulamadım hangi kelime anlatır beni sana?

Bulmak isterdim,bulup söylemek..
Belki…anlardın beni.

Sanki her söz eksik biraz seni anlatmaya,şaşırdım,nasıl olur da konuşamaz insan bu kadar anlatacak şeyi varken…

Uzun zaman oldu karalayamadım iki satır.oysa anlatmak isterdim seni kıta kıta…olsun isterdim,olmadı…

Oldurmak isterdim,
Belki…o zaman anlardın beni.

Sen gittin aşk bana kaldı,aşk yakışanda kalırmış.
Ardından siyah geceler kol gezdi yüreğimde,

Ben sol yanımı öldürdüm de Siyah'a büründüm.Kimse girmesin diye yüreğime,aşka küstüm.

Yazamıyordum demiştim ya işte yazdım…acaba hiç yazmasamıydım?
Ben seni aşk sanmıştım,yanılmışım…öyle olsan yanımda kalırdın.

Şimdi,
seni sevdiğimi unut,
Vazgec(emedim)tim seni sevmekten


Dönsen de tanımaz yüreğim yüreğini,en iyisi unutmalı bu yalan olmuş ikiliyi...!!!

Aşkıyla yüzleşip de içinden sağ salim çıkamayınca bu kez aşkın kavram olarak kusurlu olduğuna
karar verdi. Yaradılışından mücrimdi aşk duygusu. Neticede aşkı yalanlamaktan
başka varlık hükmü kalmıyordu.
Ama aşk yalanlanınca da geriye bir tek karanlık kalıyordu.Oysa karanlığa tahammülü yoktu Elif'in.
Karanlık bir oturursa yüreğinin orta yerine, ona yaşamak kalmazdı.
Acıydı karanlılğın taşınması, taşınamayan yine de aşkın acısı olsundu.

Acıyla savrulduğunda iki değirmen taşı arasındaki buğday tanesine benzedi en fazla.
Savunmasız.
İki büklüm savrulurken bile isyansız.
Kimi coşkun azgın atıp duran bir ana damar kesiği, kimi bir taşın kanaması gibi ağır ve sessiz,
kanadı durdu.
Bir karar tutturamadı, kalbi sormuyor ki! Bir o duyguya gitti bir bu duyguya geldi. Kimi nefret etti kimi
yeni baştan sevdi.

Halden hale geçti.
Şekilden şekile girdi.
Aşk onu da kendisine benzetti.

....
Nazan Bekiroğlu-Cam Irmağı Taş Gemi "Be"

“Bir dertli kul idim derman arayan…” diye söze başladı Beyazid-i Bestami:
“Kalbime bir süvari gibi indim.
Bütün ellerimle Hakk’ın kapısını çaldım, belâ eliyle çalmadıkça kapı açılmadı. Bütün dillerle izin istedim, hüzün diliyle istemedikçe izin verilmedi.

Bütün ayaklarla O’na giden yolda yürüdüm. Yokluk ayağıyla yürümedikçe dergâhına varamadım…

Denildi ki, ‘Ey Bayezid! Nefsinden boş ol. Hiç ol da gel.’

Yıllarca gayret ettim. Ve bir gün sükût edince baktım ve gördüm ki derdim, dermanım imiş…

Şimdi sen başlangıç istiyorsan kalp süvarisi, beden piyadesi ol da yola çık!”

Münire Daniş-Kalp Süvarileri

Nice geceleri sessiz, kıpırtısız bıraktım
Nice geceler yalvardı bir tıkırtıya hasret
Ayağıma acıları bağladım,
Feryad ü figan oldu
Gece bunu duymadı,
Gece bunu duymadı....

Bir kapı araladım,
El uzattım...
Tutunamadım.
Gece anlamadı
Gece hiç anlamadı....
Beni anlayamıyorken ben,
Beni kim anlayacaktı?!...

Rabbim! Onar kalbimi,
Sabır ver, yalnız bırakma beni!

emeğine sağlık güzel payaşımlar olmuş devamınıda bekliyoruz (konu sabit)