“Hamd olsun, Allah’ım…”
Hiç bu kadar yavaş yağmamıştı. Hiç bu kadar durulmamıştı hayat. Damlalar susturuyor hayatı. Hayat teslim olmuş, gözleri kapalı.Bir çocuğun gözleri gözlerime ilişiyor. Üşümüş, masum, çekingen… Kapayıp gözlerimi gülümsüyorum. Gözlerim açılmasa… Her damlada bir nokta bulsa hayatım. Ilık damlalar altında, ısınıyor yalnızlığım, gözlerime dokunuyor tebessüm dolu ışıltılar.
“Özlediğim bu, özlemim bu”, diyor yüreğim. Öyle heyecanlı, öyle ani seviniyor ki… Şaşırıyorum. Demek bitmemiş hevesleri…
Yağmur yağıyor… Gözlerim kapalı. Ellerim rahmete açık, yüzümü çeviriyorum semaya. Bir bir aydınlanıyor umutlarım. Gözyaşım vuslata can atarken, ağlıyorum. Gülümserken inciniyor yüreğim. Çok, çok özlemişim.
Toprak kokusu dolduruyor yüreğimi. Bir ağaç, bir serçe görmeliyim. Başımı indirirken aralıyorum gözlerimi. Sokak bomboş. Kutsanıyor sanki yer gök. Yapraklarda huzur dolu bir teslimiyet… Arınıyorlar, hazan öncesi tüm kirlerinden.
Tatlı bir rüzgâr fısıldıyor kulağıma “iyi ki varsın”… Rüzgâra gözyaşım selam veriyor: “varlığım Rahmetin sahnesi… Varlığınız misali… ”. Ulu çınar sohbetimize katılıyor, bilge tavrıyla: “ Gönle görmek, görene Hamd etmek düşer”.
Dilde sükût, hâlde sükût… Yürekte coşkulu bir nida:
“Hamd olsun, Allah’ım…”
Rüzgâr esiyor, yapraklarda aynı fısıltı “elhamdulillah… Allah… Huuu…”
alıntı
Alıntı
