Dua edelim, tevbe edelim, tevekkül edelim...
Çırpındıkça batıyorum, yazmaya hevesleniyorum bunalım anlarımda, kalemi elime aldığım an bitiyorum.
Yazı bitişe,
Söz bitişe,
Kağıt bitişe,
Kalem bitişe kitleniyor.
Delirmek üzereyim, hayat öyle boş ki kurtuluşu bilmek kurtulmaya yetmiyor. Balkona çıkıp çiçeklerle konuşuyorum tek tek. Denize bakıyorum, geceyi susturmak için,binbir şaklabanlık yapıyor benim. Ama yine katran siyahı zindanıma vuruluyor kalbim, onu susturamıyorum. Gidişi meçhul yolcular misali, bir de tutmuş rüzgâra yelken açmışım.
Bugün bu şarkıyı yirminci defa dinliyorum, sanki yarama iyi geliyor, sonra yarama iyi gelen şeyin beyhudeliğini düşünüp utanmak neden. Utanıyorum işte, yaram bir iyi olup, üç kanadıkça kırılıyorum. İnciniyorum kendimden… Ben bende alınsa idim keşke, keşke mümkün olsaydıda biri tutup beni benden alabilse de… Keşke…
Ama nasıl iyi olacaktı ki ruhum, ayet üstüne ayette halim ayan beyanken, mutluların hayat-ı intizamiyeleri böylesi aşikâr iken, akideler belirgin iken, nasıl iyi olacaktık biz… Ben ve ruhum az önce namaz kıldık. Akşam namazını eda etmeye bin türlü dil dökme ile razı etti ben’i. Üzüldüm ona, deli gibiydi yalvarıyor ağlıyordu, o ağladıkça bende olmaz diye ağladım. Ne yüzle diyordu benim, ne yüzle. Bin tane şey düşecekti içime o namazda, İyya kena’budu ve iyya kenastain ‘’ derken kimbilir hangi keşmekeşte olacaktı bu kesif ben’im. Yalvardı ruhum dakikalarca, bir ara çok kötü bağırdım ona, yüzüme hançer saplamışım gibi bir acıyla baktı dayanamadım, banyoya gittim abdest almaya. Abdest alırkende susmuyordu bari burada rahat bıraksaydı ya diyordu ben’im. Her geçen gün biraz daha çıldırıyorum, yada çıldırıyoruz. Teklikten çıkmıştım artık, çoğulluğun ızdırabı ne fena. Elimi yıkıyorum dua et, yüzümü yıkıyorum dua et, kollarımda dua et, başım, ayağım… Dua et, dua et… Diye telkinlerde bulunuyordu ruhum habire. Tevbe et, tevbe et… Çıldırmak üzereyim… Söyle ruhum, bin kahırla sesleniyorum şu melun aynadan sana, nasıl şifa bulacaksın bu ben’den. Ah Rabbim keşke alsan onu benden…
Binbir nazla, hezeyanla alınan abdestin ardından, seccadeye uzanıyor beninim isteksiz elleri, ruhum ne kadar koşuyorsa seccadeye, bedenim o kadar utanıp sızlayıp kaçıyor… Seriliyor yere seccade, kim seriyor oysa onu binlerin naat secde ettiği kabeye doğru. Ben mi sen mi biz mi?
Allahuekber, diyor bir ses…
Ben mi, sen mi, biz mi?
Namazda verilecek hesaplar başlıyor işte… bırakmalıyım bu namazı, böyle namaz mı olur, bu kirli fikirlerle, ihlâs nerde ha, huşu hangi yere saklandı, kalbimin muhabbeti hani, offf… Bırakmalıyım… Ben kim namaz kim… Sus ruhum, yalvarıyorum bu sefer lütfen sus… Afff diyorsun sen, offf diyorum ben… Sus… Takatsizce bitiriyorum 5 rekâtlık namazı, yüzümde binbir utancın kızarıklığı ile…
Yığılıyorum kanepeye. Tam beş saattir yığıldığım yerde bir mezar olmuş düşünüyorum işte. Kurtuluşu bilmek yetmiyor anlıyor musun beni. Bu iflah olamayacak ben’i söküp atamadıktan sonra. Düşünüyorum, düşünüyorsun, düşünüyoruz aynı eksende, huzurun adresi belli iken. Beş rekâtı bin sızı ile utançla eda eden beden nasıl felaha erer?
Senin de verilecek cevabın yok değil mi? Ben çalışmıyor muyum sanıyorsun, istemiyor muyum, sahabiler kadar münzevi bir kalbin aşkını duymayı, yaşamayı… Haftalardır ağlayamadığım bir namazın hasreti ile yanmıyor muyum sanıyorsun. Ama olmuyor, her seferinde düşüyor ben. im.
Düşen bir ben.
Tutmaya çalışan bir sen.
Düşmekle tutulmak arasında arafta bir Biz…
Bu tuz gölünde her gün birazım daha eriyor. Elinden kayıp gidiyorum.
Ben kurtuluşu biliyorum, kurtuluşu bilmekse kurtulmaya yetseydi keşke.
Ben kurtuluşu istiyorum, kurtuluşu istemek, kurtulmaya yetseydi keşke.
Ben seni seviyorum, seni sevmek, beni senden aldırsaydı keşke…
Keşke…
Keşke demek kurtuluşun ahir zaman fitilini ateşlese idi, keşke…
İç geçirişlerim ağırdan sayıklamalarıma dökülüyor.
Duvara belki dünyevi binlerin haleti resmediliyor şu an…
Ve insan içinde ki özgürlüğün esaretin yapayalnız feragat ederken şu adrese yöneliyor bütün bu haletli diller!
İçinde bulunduğum şu karanlık odada ömrümün sonuna kadar kalsaydım, ama bir lahza huşuyu avucuna verebilseydim.
Bir gün bir namazda secde ederken bir an fazla durabilmeyi arzulayabilseydim.
Tesbih çekerken, içimde bir nehir coşuyormuş gibi olabilseydi.
dediğimde sadece bir lahza dünya gözümden kayıp gitseydi.
Kuran okurken bir ayet döküldüğünde dudağımdan, gözümden bir damlacık dökülseydi.
Kalkmam için yalvardığın o sabah namazlarından birinde sen beni uyandırmadan ben seni uyandırabilseydim.
Bir üstadın hayatını dinlerken yüzünde gördüğüm tebessümden bir çizgi benim’de olabilseydi.
Tabiata yüzünü döndüğünde parmaklarında biriken tefekkürden otuzüçten birine değseydi.
Takvanda biriktirdiğin irfandan bir dirhem benim kefeme ulaşsaydı.
Keşke…
Keşke…
Keşke…
Ve yine susmuyorsun,benimin karşısında kimsin diyerek yabancılaştığım ruhum..
Haykırışınla inletiyorsun kalbim kadar, kâinatı.
Dua et…
Dua et…
Dua et…
Tevbe et…
Tevbe et…
Tevbe et…
Tevekkül edelim!
Gel biz gül bahçesinde bir tefekkür edelim!
Elini ver benimle sen, biz bir tevbe edelim!
Dua edelim!
Bir kez daha keşke dememek için…
Alıntı
Alıntı
