Sepet
“Sepet kendisini suyla dolu gördü de, nazlanıp başını denizden çekti.
” Sepet denize dalmışken, sanır ki, denizin hepsi içindedir.
Sanır ki, denizden aldığı kendine kalacaktır.
Sepet dediğin, teni delik deşik bir kaptır; su tutmaz.
Denizden başını çeker çekmez suyunu yitirir; kuru kalır.
Sen sen ol; “doydum” deme.
Sen sen ol; “oldum” deme.
Sana düşen hep denizde kalmaktır.
Sende olan denizdendir ama deniz değildir.
Sen sende olanın sende kalacağını sanma.
Sana düşen, kendini doldurmak değildir.
Denize dal ve orada kal yeter.
Sular içinden her daim geçsin yeter; böylece hep temiz kalırsın.
Ne kadar bildiğin değildir önemli olan; ne kadar derin hissettiğindir.
Ne kadar çok söylediğin değildir önemli olan; ne kadar içten yaşadığındır.
Kendini suyla dolu görüp de, başını denizden çekme!
Sana kalan sende kalan olmayacak; sana kalan sana dokunan olacak.
Sana kalan seni doyuran olmayacak, sana kalan sen insan kılan olacak
Senai Demirci
Alıntı
