Himmet
İlk önce şunu bilmemiz ve inanmamız lazımdır ki, her şey Allah-u Zülcelâl’dendir. Her ne iş olursa olsun, O’nun kudreti ve tasarrufu ile olmaktadır.
Ne melek-i Mukarrebin olan Cebrail, İsrafil, Mikail ve Azrail (a.s)’in, ne de yüz yirmi dört bin peygamberin ve bunların içinde Ulu’l Azm (en büyük) olan Peygamber Efendimiz (s.a.v), İbrahim (a.s), Musa (a.s), İsa (a.s) ve Nuh (a.s)’in ne de evliyaların hiçbirisinin elinde müstakil olarak Allah-u Zülcelal’in izni olmadan hiçbir şey yoktur. Buna böylece inanmak lazımdır.
Bütün bunlar Allah-u Zülcelal’e dua etmek, yalvarmak suretiyle isteyip yine Allah-u Zülcelal’in izni ve emri ile bir takım harikulade mucize ve kerametler gösterebilirler. Mesela; Asaf (r.a), Hz. Süleyman’ın (a.s) veziri idi. Sebe melikesi Belkıs’ın tahtını, iki aylık bir mesafeden, Hz. Süleyman (a.s) gözünü açıp kapatması kadar kısa bir sürede getirmiştir.
Tabi bu olay Asaf’ın (r.a) kendi başına müstakil olarak yaptığı bir iş değildir. Allah-u Zülcelal’e rica edip Belkıs’ın tahtını getirebilmiştir.
İşte bütün peygamberlerin mucizeleri ve evliyaların kerametleri bu şekilde Allah-u Zülcelal’in emri ve izniyle olmaktadır. Yani demek ki, Allah-u Zülcelal’in emri ve izni olmadan hiç kimse kendi başına bir şey yapamaz.
Himmet de aynen böyledir. Himmet, duanın bir çeşididir. Bir kimsenin kalbini bütün hataralardan çözüp yalnızca Allah ile huzur bularak, O’ndan istemesi himmettir. Tabii herkesin himmeti ayrıdır. Bir kişi, kalbini ancak bazı şeylerden çözüp Allah-u Zülcelal’e yönelebilir. Bazıları ise, kendisini bütün her şeyden tamamıyla çözüp Allah-u Zülcelal’e yönelebilir. Onun için himmetleri de ayrı ayrı olur.
İşte bazı kimseler; sanki yanlış bir şeymiş gibi;
“Himmet de nedir” diyorlar. Dediğimiz gibi, himmet duanın bir çeşididir. Bir kişi, birisine gelerek;
“Bana himmet et” dediği zaman, o kişi de, onun imanını muhafaza etmesi için, ıslah olması ve kötü alışkanlıklarını bırakması için, doğru yolu bulması için veya bir ihtiyacının yerine gelmesi için Allah-u Zülcelal’e dua etmesidir.
Bir kimsenin;
“Ya Resulallah; Ya Şah-ı Nakşibend; Ya Seyyid Abdulkadir Geylani; Ya Gavs-ı Semedanî” diyerek yalvardığı zaman, onlardan müstakil olarak Allah-u Zülcelal’in izni olmadan bir şey yapmalarını istemesi ve inanması zaten küfürdür. Ama onlardan Allah-u Zülcelal’e dua etmelerini istemesi ve Allah-u Zülcelal’in onların hürmetine hacetini yerine getirmesi için, peygamberi ve evliyaları aracı yapmasında hiçbir mahsur yoktur.
Nasıl ki dünyada bir kişi, herhangi bir işini halletmek için, o işi yapacak olan kişinin yanında değeri olan bir kimseyle gittiği zaman, işini daha rahat bir şekilde yerine getiriyorsa, insanın peygamberleri ve evliyaları da Allah-u Zülcelal’e karşı kendisine rehber yapması da aynen böyledir.
Bir kimse;
“Ben Allah-u Zülcelal’e karşı hata ve günah sahibiyim, benim duamı kabul etmez” diyerek, Peygamber Efendimiz (s.a.v)’e veya bir evliyaya yalvararak;
“Benim yerime Allah-u Zülcelal’e sen dua et ki, benim kötü alışkanlıklarım kaybolsun veya bu ihtiyacım yerine gelsin” diyerek Peygamber Efendimiz (s.a.v)’i ya da bir evliyayı kendisine rehber yaptığı zaman, onlar da dua ediyorlar. Ama Allah-u Zülcelal ister kabul eder isterse kabul etmez. İşte insanın imanına zarar vermemek için her şeyin Allah-u Zülcelal’den olduğunu bilip, boşu boşuna şeytanın aldatmalarına kapılmamak ve bilmeden yanlış düşüncelere girmemek lazımdır.
Nasıl ki Allah-u Zülcelal Peygamber Efendimiz (s.a.v)’i ve diğer peygamberleri insanların iman etmelerine sebep kılmışsa, evliyaları da insanların hak yola dönmeleri ve kendilerini şeytan ve nefsin hilelerinden muhafaza edip Allah-u Zülcelal’in rızasını kazanmak için gayret etmelerine sebep kılmıştır. Bilmeden evliyalar hakkında yanlış düşüncelere girmek, insanı Allah-u Zülcelal’in gazabına müstehak edebilir.
Onun için akıllı insana düşen görev, bilmediği bir hususta düşmanlık yapmamak ve onlarla mücadeleden uzak durmaktır. Çünkü evliyalar peygamberlerin varisleridir. Nitekim Peygamber Efendimiz (s.a.v)’de bir Hadis-i Şeriflerinde;
“Âlimler, peygamberlerin varisleridir.” (Buhari) buyurmuştur.
Netice olarak herhangi bir peygamber, melek veya evliyanın kendi başına herhangi bir fiili yapma kuvveti yoktur. Faili hakiki olan Allah-u Zülcelal’dir. Her şeyi kendi kudreti ve kuvveti ile yapan ve yaratan O’dur. Peygamberler, melekler ve evliyalar, Allah-u Zülcelal’in takdiri ile yalnızca birer vesiledirler. Bunların duası ve hürmetine Allah-u Zülcelal kullarının hacetini yerine getirir.
Onun için onları kendimize rehber ve vesile edinerek Allah-u Zülcelal’den istekte bulunmamız daha uygundur. Çünkü Allah-u Zülcelal peygamberini ve dostlarını kolay kolay geri çevirmez.
Başka bir Hadis-i Şerifte;
“Kime rastlarsanız dua isteyin. Kimin dilinin üzerinden affedileceğinizi bilemezsiniz” buyrulmuştur.
Buradan anlaşıldığı gibi;
İNSANLAR ÜÇ GRUBA AYRILMAKTADIR:
1. Grup: Peygamberden veya evliyalardan himmet isteyen kimseleri küfürle itham edenler. Oysa Peygamber Efendimiz (s.a.v) bir Hadis-i Şeriflerinde;
“Kişi mü’min kardeşine ‘Ey Kafir’ dediğinde, o söz mutlaka birine gider. Söylediği kişi dediği gibi kafir ise ona gider, eğer dediği gibi değilse o söz kendine döner” buyurmuştur.(Malik, Buhari, Müslim, Ebu Davud, Tirmizi)
Onun için başkalarını, kafir ya da münafık olarak itham eden kimseler kendilerini çok büyük bir tehlikeye attıklarını anlamaları lazımdır. Şayet bu yaptıklarının yanlış olduğunu idrak ederlerse, belki tövbe ederler ve yanlışlarından dönerler. Ama körü körüne bu durumlarını devam ettirirlerse, neuzibillah ‘kafir ve münafık’ sözü kendilerine döneceği için, çok büyük bir tehlikenin içine girmiş olurlar.
2. Grup: Allah-u Zülcelal’in izni olamadan, peygamberlerin veya evliyaların müstakil olarak herhangi bir hacetlerini yerine getireceklerine inan kimselerdir. Bu halde olmak da küfürdür.
Çünkü; Allah-u Zülcelal’in izni olmadan, ne melek, ne peygamber, ne de bir evliya müstakil olarak kendi başına parmağınıdahi kaldıramaz. Her şeyi yapan Allah-u Zülcelal’dir. Bunu böyle bilmek lazımdır.
3. Grup: Faili hakiki olarak (kudret ve kuvvet sahibi) Allah-u Zülcelal’i bilip, peygamberin veya evliyaların Allah-u Zülcelal’in yanında kıymetli olduğunu, kendisinin hata ve günah sahibi olduğunu ve bu yüzden peygamberin veya evliyaların kendisinin yerine, herhangi bir hacetinin yerine gelmesi için, Allah-u Zülcelal’e dua etmelerini isteyen kimsedir.
Bu kimselerin bu davranışları meşrudur ve İslam Dini’nde çok kıymetli bir haldir. Çünkü Allah-u Zülcelal bir Ayet-i Celile’de;
“Sizin duanız peygamberin duası gibi değildir” (Nur, 63) buyurmuştur. (Elmalılı Hamdi Yazır, Kur’an Tefsiri)
Onun için peygamberlerden ve evliyalardan dua istemek çok güzel bir haldir. Bu halin içinde bulunan, peygamberden, evliyalardan ve diğer mü’min kardeşlerinden de talep eden kimseleri küfürle itham eden kimseler, bu dua istemenin menfaatini bilmedikleri ve görmedikleri için böyle bir yanlışa düşüyorlar.
Yoksa peygamberin ve evliyaların aynı bir şemsiye gibi insanı muhafaza eden dua ve himmetlerini bir defa görmüş olsalar, bir saniye beklemeden bu yanlışlarından dönerler.
SEYDA MUHAMMED KONYEVİ Hz. (k.s)
(Cennet Yolunun Rehberi, 22-26 s.)
Alıntı
