O küçük kız hala yaşıyor

[BaRLa]

O KÜÇÜK KIZ HALA YAŞIYOR

Aşağıdaki şiiri,Iskoç'yanın Montrose şehrindeki Sunnyside
Royal Hastanesinin yaşlılar koğuşunda hemşire olarak çalışan bir
kadın yazmış. Bu şiir önce hastanedeki personel için çıkartılan bir
dergide anonim bir şiir olarak yayımlanmış,bu olaydan bir kaç ay
sonra Iskoç'yanin Dundee şehrindeki Ashludie Hastanesinin
çalışanları aynı şiiri el yazısıyla yazılı olarak ölen bir yaşlı
hastanın özel eşyaları arasında bulmuşlar. Şiiri bulan hastane
çalışanları bu şiirden o kadar etkilenmişler ki, fotokopisini alıp
tüm hastaneye ve tanıdıklarına dağıtmışlar. Bu şiiri yazan da
böylelikle bulunmuş. 80 yaşında uykusunda ölen bir kadınmış.. Şiir
aynen şöyle :
Ne görüyorsun hemşire ,ne görüyorsun?
Bana baktığında, benim, huysuz,geçimsiz,gözleri iyi görmeyen
bir ihtiyar olduğumu mu düşünüyorsun?
Yoksa,yemek yemeği reddeden , yüksek sesle, "Hiç değilse bir
tadına bak" dediğinde sana yanıt vermeyen.
Yaptığın hiç bir şeyi fark etmeyen, hep çorabını ya da
ayakkabısının tekini kaybeden biri mi?
Ya da kimi zaman karşı koysa da banyo ya da yemek konusunda
sonunda senin her istediğini yerine getirip, o günüde sağ salim
tamamlayan biri mi?
Böyle mi düşünüyorsun?
Her şeyi bu gözle mi görüyorsun?
Öyleyse gözlerini aç hemşire, beni gör !!
Sana kim olduğumu anlatayım..
Burada böyle sessiz sakin otururken ,her dediğini yapar ,her
istediğini yerken,
Ben ,on yaşımda küçük bir çocuğum,annem de var babam da...
Birbirini seven kız kardeşlerim de, erkek kardeşlerim de..
On altı yaşımda , ayakları henüz yere basmayan bir genç kızım.

Büyük bir aşk yaşayacağımın düşlerini kuruyorum.
Yüreğim yerinden fırlayacak gibi, yirmi yaşında bir gelinim..
Düğün günümde ettiğim yemini anımsıyorum, yirmi beş yaşımdayım
ve güvenli,sevgi dolu bir yuvam ve kendi çocuklarım var artık..
Otuz yaşımda bir kadınım artık, çocuklarım hızla büyüyorlar,
sonsuza değin kopmayacak bir bağ var aralarında
Kırkımdayım, küçük oğullarım büyüdüler ve yuvadan uçtular
Ama ağlamıyorum,çünkü erkeğim yanımda..
Elli yaşımdayım,ve yine bebekler var dizlerimin dibinde.
Yine yalnız değilim,sevgili çocuklarımın çocukları yanımda.
Artık beni karanlık günler bekliyor ,eşim öldü ..
Geleceğe baktığımda korkuyla titriyorum.
Çocuklarım şimdi kendi çocuklarını büyütüyorlar.
Geçmişi ve çok iyi bildiğim sevgiyi düşünüyorum.
Ben artık yaşlı bir kadınım ve doğa çok acımasız
Yaşlıları,aptal insanlar gibi göstermek de doğanın yaptığı bir
şaka..
Bedenim artık harap, güzelliğim ve zarafetim çoktan yok oldu.
Bir zamanlar bir yürek taşıdığım yerde artık bir taş parçası
var.
Fakat bu harabenin içinde hala bir küçük kız çocuğu yaşıyor.
Ve şimdi yüreği yine yaşam kazanıyor.
Neşeli günlerimi anımsıyorum,çektiğim acıları anımsıyorum.
Artık yine seviyorum ve yaşamı yeniden öğreniyorum.
Geçen yılları düşündüğümde, o birkaç on yılın rüzgar gibi
geçtiğini anlıyorum.
Ve hiç bir şeyin sonsuz olmadığını kabul ediyorum,
İşte bu yüzden gözlerini aç hemşire,aç gözlerini ve
Benim aksi ve huysuz bir kadın olmadığımı gör,
Bana daha yakından bak,beni gör.!!