Kırık Mızrap 1 - 2

[BaRLa]

HAK ERLERİ



Koç yiğitler var gönül dünyasında,

Aramızda cefâsına dururlar.

Rûhlarıyla göklerin verâsında,

Bizimle tenezzülen bulunurlar...



Ay gibidir vicdanları, yüzleri;

Gönüllere taht gibi kurulurlar.

Bir an vefâsızlık etse gözleri,

Ömür boyu dövünür, vurunurlar.



Bir inhirâfa uğrasa özleri,

Hazan vurmuş güller gibi kururlar.

Şeker-şerbettir onların sözleri,

İşitenleri gönülden vururlar.

[BaRLa]

SULTANIM



Başım fedâ olsun nûrlu yoluna,

Gönlümü fetheden Sultanım benim!

Bir kez merhamet kıl kıtmir kuluna,

Gönlümü fetheden Sultanım benim!



Kapına baş koymuş kulların bekler,

Her birinden yığın yığın dilekler,

Teveccüh etmezsen boştur emekler,

Gönlümü fetheden Sultanım benim!




Senin olmadığın her bucak ıssız,

Gönüller kararır inan ki Sensiz!

Gel rûhuma bir nazar eyle sessiz;

Gönlümü fetheden Sultanım benim!



Din yolunu açıp şehrâh eyleyen,

Pinhân-ayân her gerçeği söyleyen;

Gökte, yerde ümmetini dileyen,

Gönlümü fetheden Sultanım benim!



Hakk’a varılamaz Senden amansız,

Seni tanımayan gider imansız...

Kulunu mahşerde bırakma yalnız!.

Gönlümü fetheden Sultanım benim!

[BaRLa]

BAŞKASINI



Bir göz ki görmüş O’nu arar mı başkasını!

Bir can ki duymuş O’nu, anar mı başkasını!



Aşk ile yanan insan, sînesi kebap olan,

Pişmiş, ermiş bulunan duyar mı başkasını!



Aşktır gönül üstâdı; yetiştirir rûhları,

Aşka âşık olanlar tutar mı başkasını!



Gönül tahtların tahtı, Süleyman’ı muhabbet,

Hak sevgisini bulan, duyar mı başkasını!



Her işi başka safâ bu mâşûk u pür-vefâ,

O’nunla vuslat olan sarar mı başkasını!



Kullar O’na kul oldu, kulluğu cihan değer,

Kullukta fahir bulan anar mı başkasını!



Bulanlar o bulunmazı, eşi olmayan Sultan,

Güzelliği nümâyân, arar mı başkasını!

[BaRLa]

GÖNLÜMÜN VİRDİ



Yıllarca boşalıp doldum,

Her şeyi özümde buldum.

Karanlıktan hep korkardım,

Işığa erdim kurtuldum.



Ya şimdi neden korkayım,

Çelikten gerilmiş yayım,

Hem bugün hem de ferdâyım,

“Hû” deyip O’nunla doldum...



Ayrı düşen titrer elbet,

Şundan-bundan bekler himmet.

Kulluk boynumda bir kement,

O’na dayandım doğruldum.



Azrâil kiminin derdi,

Korkar ölümden en merdi..

O benim gönlümün virdi,

Şimdi onunla yâr oldum.


Korktuğum olmuştu önce,

Dünya gönlüme düşünce,

O’nu yokluğa gömünce,

Kendimde kendimi buldum.



Özünden geçmeyen bilmez,

Beden insanı dirilmez,

Ölmeden ölenler ölmez!

Ölüm yolunda yoruldum.



Kâh düşerek, kâh kalkarak,

Yürüdüm hep ağlayarak,

Çaylar gibi çağlayarak,

Umarım Hak’tan duruldum..!

[BaRLa]

KIRIK MIZRAP_2

RÛH UFKU

BEN GELDİM



Kulluğum başımda billûrdan bir taç,

Kullukla erilmez pâyeye erdim.!

Kapında bu benden hep Sana muhtaç;

Aç kapını, tut elimden ben geldim!



Duydum büyünü en engin bir hazla,

Koşarken koşanlar Sana bin nazla;

Bense, işte bu perişan niyâzla,

Aç kapını, tut elimden ben geldim!



Kalmadı korkum yakından-ıraktan,

Her şeyi çözen, çürüten topraktan;

Tek endişem var, o da son duraktan;

Aç kapını, tut elimden ben geldim!



Fikirler bomboş ve hudutsuz fezâ,

Duyulan ürperti rûhlara ezâ..

Kapıkulların durunca niyâza,

Aç kapını, tut elimden ben geldim!



Ses ver, öteden nağmeler duyulsun!

Ünsün akıp akıp rûhuma dolsun..

Kaybedenler yitirdiğini bulsun,

Aç kapını, tut elimden ben geldim!



Üst üste şafaklar söksün çöllerde,

Açsın bahtımın ikbali her yerde;

Tıpkı bir tulû gibi perde perde,

Aç kapını, tut elimden ben geldim!


Doğup esince nûrun tepelerden,

Duyulduğunda nâmın kubbelerden;

Taşarken celâlin minarelerden,

Aç kapını, tut elimden ben geldim!



Hep uzak olsam da Sen yanımdaydın,

Bütün benliğime nûrunu yaydın;

Seninle olunca günlerim aydın,

Aç kapını, tut elimden ben geldim!



Rûhumda hafakan, boynumda kement,

Hatırımı yakîninle mâmûr et!

Hâlim sana ayân, eyle inâyet!

Aç kapını, tut elimden ben geldim!

[BaRLa]

FÜSUNLU IŞIK



Söyler Seni yüz bin dil ile dağlar, dereler,

Her yanda tül tül esmâ ve sıfâtın görünür..

Duyunca adını her gönül ürperir-inler,

Çehreler büyülü bir mehâbete bürünür...



Vücudun aynasıdır varlık bunda şüphe yok;

Her varlıkta Cemâlinden bin bir edâ gizli..

Münkirlere olmasa da mü’mine şahit çok:

Gördüğümüz her şey âdeta lâhut benizli...



Füsunlu ışığın gerçi her simada ayân,

Ancak güzelliğine âşinâ olan görür.

Renkler, şekiller, sûretler Seni anar her an;

Anar ve çağıltılarla ummanına yürür.




Tesbih etmeyen var mı Zâtını bu cihanda?

Bütün eşyâ Senin şem’ine pervane döner;

Vuslat duygusu her sînede bir kara sevda,

Kara sevdalı olmak bile pâyeymiş meğer..



Bırakma hicranlara açık tahtımla beni!

Lütfedip vuslatınla rûhumu âbâd eyle!

Yakma ikbal bilmeyen kara bahtımla beni!

Bir nîm-i nigâhla olsun gönlümü şâd eyle!



Gönder ışığından rûhuma sönmeyen bir nûr!

Zuhûl etmeyeyim gayrı varlığından asla;

Ne olur insin artık mahzun gönlüme huzûr,

Kalmasın vadinin is’âfı bir başka fasla..!

[BaRLa]

AÇ KAPINI



İltifat et aç kapını bendeni sevindir.!

Nağmeler sun rûhuma ötelerin dilinden;

Sun, gönlümü saran hafakanlarımı dindir.!

Sunduğun gibi nâçârlara kendi elinden.



Sensin o tek merhametli, bana da bir ihsan,

Lütfeyleyip yolumu otağına eriştir,

Yol boyu her dönemeçte nezdinden bir burhan;

Sal gönlüme, ihsanını fakrıma yetiştir!



İç içe gurbetteyim, yok gurbetlerin dibi,

Ağarsın ak günler, gelsin zulmetin eceli.!

Sensin bu gamnâk gönlümün Biricik Sahibi,

Herkes gibi ne olur bana da bir tecelli.!

Bekliyorum yeni bir vuslat heyecanıyla,

Gönlüme o derin sevginin zevkleri insin.!

Ve kanatlansın rûhum aşkının tûfanıyla.

Hicran eksenli ızdıraplarım bir bir dinsin!



Duyayım kalbimde tecelli ettiğin ânı..

Ve bakışlarım sonsuzun rengine boyansın!.

Göreyim şevkin vuslata döndüğü zamanı;

İsterse artık her yanım ateşlere yansın...



O öyle bir hâl ki, orda güneş bir bengisu,

Madde çözülüp mânânın bağrında erimiş;

Rûh tecelli avında, gönülde kurmuş pusu..

Herkes bir büyülü temâşâ ufkuna ermiş.



O yerde, O’ndan başka hiçbir şey işitilmez,

Kulaklara çarpan ses duyguların bestesi;

Saatler "tik-tak", günler de doğup-batmak bilmez,

Orada bir sihirli meltem sarar herkesi...

[BaRLa]

MÂBET VE İNSAN


Duyanlar rûhlarında imanın neşvesini,

Duyarlar ezanlarda ötenin şivesini,



Yürürler durmadan mâbette Hakk’a niyâza,

Ererler vicdanlarında en büyülü hazza.



Kulaklarda tın tın sonsuzluk mûsıkîsi,

Dolup taşar rûhlarına Kur’ân zemzemesi..



Dinlerler hep uhrevî işvesiyle zamânı,

Bilmezler gün bitiminde gün bittiği ânı.



Gözlerinde tül tüldür Cennet’ten bir nevhayâl,

Dudaklarında kâseler, kâselerde zülâl.



Gönüllerinde güm güm ebediyet bestesi

Ve dillerinde âvaz âvaz sonsuzun sesi..

Gergin boyunları nâzenin kuğular gibi,

Hislerinde derinlik, derinlikse yok dibi.



Revâka ilk adımla mâbet duygusu başlar,

Orada kuşlar kanat çırpar, şadırvan ağlar;



Orada rükûa varmış gibidir kubbeler,

Şehâdetle kükremiş sanırsın minareler.



Sütunlar el bağlamış duran kullara benzer,

Her köşede heybete bürünmüş rûhlar gezer.



Bu büyü ile insan âdeta lâl kesilir,

Burada kimbilir daha ne sırlar sezilir:



Her yanda his köpürür, her yana mânâ iner,

Mânâlar buğu buğu gelip rûhlara siner.



Dünya silinir gider, güneş ufukta söner,

Başlar meleklerin gezdiği iklime erer.


Bu masmavi âlemde bir sürü kalbi kırık,

Ve bir sürü de sîneleri delen hıçkırık..



Değişip her şeyin başkalaştığı bu yerde,

Ukbâ şafakları sökün eder perde perde.



Kalblerde solmayan renk renk duygular yeşerir,

Rûh huzûra erer, benlik bütünüyle erir.



Her ânı gülkırmızı bu ışıktan zamanda,

Sanır insan kendini bir lâhutî ummanda.



Rûh bu derinliği bir kere duyup tatmışsa,

Duyguları Allah’la, gönlünde de O varsa,



Geçmişse kendinden sonsuzun râyihasiyle,

Duyar en duyulmazı o füsunlu sesiyle,



Ta ötelerle selâmlaşır olduğu yerden,

Ve selâmlar alır ötedeki bahçelerden...

[BaRLa]

İÇİMDEKİ EZAN SESİ



Elimde ışığın, dilimde sözün,

Bir ezan sesisin her an içimde.

Nakış nakış hayâlimde gül yüzün,

Sana düşmüş ayna olmak seçimde...



Bütün varlık Yaradan’ın güftesi,

Peygamberlik bu mânânın bestesi;

Mesajların ötelerin saf sesi,

Çağlar durur Ulu Furkan içinde.



Hep kevserler içtik bülbül dilinden,

Hep safâlar gördük kutlu elinden;

Geçmez gönül Sen gibi emelinden,

Yok bir başka peygamber bu biçimde.



Gel gürle, nâyın hep sızlayıp dursun.!

Kalbim sözlerinin sesiyle vursun;

İsterse bütün düşmanlar kudursun,

Hutben okundukça Çin’de-Maçin’de...

[BaRLa]

İNSAN VE UFUK



Ömrün hazzı da ikbali de bitmeyen rüyâ,

Ufku ümide açık gönüller tasa bilmez.

Şevkin ezelî bahçeleri bir mavi hülyâ,

Bahar çağlar orada, hazan gelse eğlenmez.



Duymuşsa eğer eşyâdaki füsûnu insan,

Meykeşler gibi bakar çevresine ve coşar;

Bitevî çözülüp, oldukça gizliler ayân,

Bir belirsiz hisle, hep O Bilinmez’i duyar...



Dolaşırken artık, O’nun sihriyle dolaşır,

Gezer, her yerde ebedin âhengini dinler..

Her lâhza bir kere daha sonsuza ulaşır..

Ve aşkın hülyâlı havuzlarında serinler.



Elinde kâsesi, içer ama hep susuzdur,

"Su" der koşar çöllerde her zaman doludizgin,

İçi mağmalar gibi, çevresi kardır-buzdur,

Ufku engin, iradesi de yay gibi gergin..



Gönlünün her yanı güllerin tutuştuğu yer,

Şevkle gürler, endişeyle sarsılır derinden;

Oturur-kalkar, sürekli ufkunda öteler,

Duyar sonsuzu, duyduğu her şeyin içinden.



Denizler gibi buharlaşıp yağmura koşar,

Bulutlar gibi boşalıp toprakta demlenir;

Sînesi kıpkızıl kan, mercanlar gibi zâr zâr..

O engin ufuk önünde renklerle tüllenir...