Her gün yeni bir yolcu çıkıyor,
Ebed yoluna...
Tahta bir sanduka içinde,
Son bir saltanat sürüyor üç-beş kişinin omzunda...
Inna lillahi ve inna ileyhi raciun...
Bilinmeyen bir yolun yolcusuyuz hepimiz,
Görünmeyen bir son,bizi bekliyor...
Nice sultan,nice hükümdar gördü bu misafirhane.
Sonunda ebed yolunun yolcusu oldu hepsi.
Inna lillahi ve inna ileyhi raciun....
Ebed yolunda yürünmüyor,
Sadece aldığın nefes kadar ilerliyorsun...
Son nefesini verince yolcu,
İşte yolun sonu o zaman görünüyor.
Inna lillahi ve inna ileyhi raciun....
Zaman dedikleri şey,
aslında bizim ebede olan yolculuğumuzdaki adımlarımız.
Her saniye,her dakika,her saat...
Her gün,her ay,her yıl...
Bizi ebed yolculuğunda bir adım ileri taşıyor...
Inna lillahi ve inna ileyhi raciun...
Ebede uğurlanan her yolcunun ardında...
Gözler puslu,nemli kalıyor...
Hüzün ebed yolcusunun ocağına düşüyor.
Her dilde,her gönülde aynı hece tekrarlanıyor...
Inna lillahi ve inna ileyhi raciun....
Alıntı
Cevap: Inna lillahi ve inna ileyhi raci’un
Leylâ’nın Zülfüne Hemen Gönül Bağlama.
