Simdi bulundugum sehrin kalabalik sokaklarini arsinlayip duruyorum
avare ve dalgin. ve ben, bendine esir olmus gibi,
halâ Menzili düsünüyorum.

Bilirim ki Menzil; yasamin, umudun, sevdanin,
farkina varma hesabidir.

Tanimayan, yasamayan nerden bilsin Menzili
Ben orada dogdum, orada büyüdüm. Sevdam, dostlugum,
içtenligim, dogalligim oralidir çünkü.

Bilinsin ki, her mevsim gelince,
ben yüregimi Menzil suyuyla yikarim, Menzil suyuyla beraber akar yüregim daglara, ovalara, denizlere .
Bitmez bir rüya olur Menzil,
her gece düslerime girer; her sabah Menzil hayaliyle uyanirim...

Ne zaman Menzili düsünsem ve de Menzilde seni;
siyahla beyaz, yesille mavi, aglamakla gülmek, yasamla ölmek arasinda kalirim. Ince bir sizi, bir özlem hüznünü yüregime birakip gider usulca...

Bilirim her filiz bir hayattir bagrinda, her hayat bir umut.
Sevgiyle, sabirla yüregimizde mayalanan o yedegimizde sabir ve
askla tasidigimiz umuttur.

Canimiza can katan kanimizdir;
Gözlerimizde sakladigimiz yagmur ve sevgimize bandigimiz ekmegimizdir, suyumuzdur. Sevdamiz Menzilin doruklarindan,
tipki ipekten bir tül sarmasi gibi, seher yellerinden gelir ve
egilir bütün sevgilerin önünde.
Zulümlerin önünde dimdik durur, basi dumanli daglar gibi,
basi egiklere nispet.

Ne zaman yanik bir Menzil türküsü duysam tutusur yüregim,
döner basim, savrulurum güz yapraklari gibi.
Düserim kaldirimlara, kimse aldirmaz, kimse kaldirmaz beni,
gelip geçer üstümden hüzünler.
Çöken karanliklar umudumu, sönen hayaller hayatimi çekip götürür.
Bil ki yildizlardan yol yapiyorum kendime her gece,
köprüler kuruyorum sana kavusmak için,
yüzüm sana dönük ey yurdum, kinali yarim, sehergülüm.
Azad eyle beni, yediler, kirklar Seyyidler adina ve askina azad eyle. Yüregi yüzünde gezen ve gözyaslari ayazda üsüyen bir çocugum ben. Atese tut ki yüregimi, isinsin.
Beni severse sen seversin ancak, sen anlarsin Ahh Menzildeki Yarim.

Ey Menzil!
Biz ki, onurunu onurumuz bilmisiz, yüregini yüregimiz,
ahtini ahtimiz, sevdani sevdamiz bellemisiz.
Sen ki, zulümlerde bize kol kanat germissin, saklamissin bizi bagrinda. Hüzünlerde hüznümüz,
sevinçlerde senligimiz olmussun. Dügünlerde halayimiz olmus,
dolmussun can evimize. Ates yakmayi, isinmayi senden ögrenmisiz.
Senden ögrenmisiz aglamayi, sevmeyi sevinmeyi,
efkarlanmayi senden ögrenmisiz. Insana insanca bakmayi ,
tüm canlilara saygi duymayi senin ululugundan almisiz.
Nerede olursam olayim, hangi firtinalarda kalirsam kalayim, seni düsündügüm zaman isinir içimin mor türküleri. Bahar gelir gözlerime, Menzil suyu olup akar yüregim sevda nehirlerine.
Özlemler büyür bir yanimda dag dag, bir yanim rüzgar olur eser...

Bizim sevgimiz katisiksiz bir sevgidir.
Törenlerden, gösterislerden uzak. Menzil, kardestir sevinçlerimize. Menzil, acilarimiza anadir. ben yüregimle, sevdamla, beynim ve hatiralarimla oradayim iste.

Yüregim, beynim, her seyim orda duruyor..
Ayni yerde olmasam da, sevdami dün gibi yakin yasiyorum.
orda seyrediyor....

Seher gülüm!
Ne çok severdik yollarinda senin için türküler söylemeyi.
Ne çok üsürdük senin yollarinda...
Yüreginde kocaman atesler yakardin ellerimizi isitmak için...
Simdi üçler, besler, Seyitler askina usla yüregimi.
Usla ve birak yarali kalsin seni seven yanim....
Gözlerimdeki yaslari topla, birak çöl olsun kaderim...
Içimde, kahreden gurbet ezgisi kalsin...
Gerisi Menzil askina aglamak olsun, yanmak olsun.......

Umudun adresi var mi?
Sevgiye nereden gidilir? Yitirdim adresini dostlugun, vefanin, askin...
Bul beni. Her adimda ateslere basiyorum, körler ülkesinde, körüm.
Ben yasamin adini sen koydum, senin adini sevda, sevdanin adini yasam. Düsmüsüm, tut elimden kaldir beni, alip sevdalara götür beni...

Gülün boyun büküsüydü hasret bahçelerinde,
ben gönlümü yalnizca sana sakladim yillar boyu, sev beni,
sev beni atesler içinde de olsan.

Düsmüsüm kaldir beni, yüregine yaslanayim.
Üçler, yediler, kirklar Seyyidler askina ah nazli Menzil!
Canevimde büyüyen hasretimi yasladim da yillara;
uzak, çok uzak bir yildizda kaldi düsledigim dünya.

Sonra uzun bir kar yagdi yollara, üsüdüm.
Duman oldu, tufan oldu ömrüm, içimde dinmeyen firtinalar,
gece karasi öfkeler kaldi yüregimde...
Üstümde kar yangini, basimda gam, gönlüm rüzgarlara vurgun,
yollar duman. Atesler içinde dolanir kanim, yüregim.
Saril bana üsüyorum, saril bana düsüyorum...

Zaman kör karanlik ve acimasiz.
Yildizlara dönder yüzümü Ahh menzil, lekesiz sabahlara dönder.
Günese dönder yüzümü, simdi soguk bir kutup dünya,
iliklerime dek üsüyorum. Kar altinda kalbim simdi...

Saril boynuma.Sicak dostlugun isitir beni ancak,
hilesiz sevgin isitir. Bunca yildir gönlümü yalnizca sana sakladim.
Sev beni üçler, besler Seyyidler askina.
Öyle uzak durma gel. Acilar uçurum, acilar uçurum,
tut beni düsüyorum, üsüyorum isit beni.
Gel, yürek çatlagi bir ezgiye sar beni,
gül yapragi bir sevgiye sar ki, ölem...

Bitmeyen bir hüznün kiskacinda yarali ezgilere tutsak kaldim, paramparça kaldim ortasinda karanligin,
geçen trenler de almiyor beni, içimde tarifsiz kederler büyüyor.
Toz toz oldum buralarda , duman duman.
Gel gör ki, kan çanagi gözlerim, sesim gelmiyor mu oralara Ahh menzil...

Gittigimiz yollarda ayak izlerimiz silinse de yurdumuz yüregimizdir bizim. Nereye gidersek gidelim, nerede olursak olalim, bir gün dönecegimiz yer, yine Menzil'dir...Ahh Menzil!...