Eski muhabbetler kalmadı!
"Derdi olan dermanını arar, yolunu şaşıran bir bilene sorar ya…
İşte gönlünün derdine düşmüş birkaç kişi, zamanın maneviyat büyüğü Abdülhakim Hüseynî k.s.’ye hallerini arz etmişler.
Demişler ki:
– Efendim, uzun zamandır ziyaretinize gelip gidiyoruz. Yanınızdayken halimizde bir düzelme oluyor. Sizden ayrıldıktan sonra,
memlekete döndüğümüzde bu hal bir süre daha devam ediyor. Daha sonra halimizi muhafaza edemiyoruz. Bize ne buyurursunuz?
Hazret elini yumruk haline getirerek şöyle buyurur:
– İnsanın kalbi bu yumruk kadardır. Bunun içinde ALLAH muhabbeti olması lazımdır.
Sonra orada yanan ışığı göstererek sözlerine şöyle devam eder:
– Şu anda ışık yanıyor, etraf aydınlık. Bu ışık sönerse etraf karanlık olacak. Aynı anda hem ışık, hem karanlık olmaz. Kalbin durumu da böyledir.
Onun içinde ALLAH muhabbeti olması lazımdır. ALLAH muhabbeti yoksa başka şeyler vardır. Başka şeyler olunca kalbe ALLAH muhabbeti girmez. ALLAH muhabbetini elde etmek için de şu dört şeye devam etmek gerekir:
Mürşidi ziyaret, mürşid sohbeti, rabıta, vird…
Manevi ilim sahibi ALLAH dostları gönül doktorlarıdır. Nice hasta gönüller, onların ilaçlarıyla derman bulmuştur.
Doktora ve ilaca güvenmek, tedavinin başıdır.
“Eski muhabbetler kalmadı..” “Ah ne günlerdi o günler!” gibi ifadelerle muhabbetsizlikten yakınan birçok kardeşimiz var.
Demek ki muhabbetin eksikliğini hissediyorlar. O zaman şöyle bir düşünelim:
ALLAH, eskiden de, şimdi de, gelecekte de kullarına lütuflarda bulunur. Önceden muhabbeti veren ALLAH şimdi de verir. Halihazırda muhabbetli nice kardeşlerimiz var.
Yüce Mevlâ, acizliğinin farkına varan, muhtaç olduğunu hisseden ve tevbe eden kuluna merhamet eder, kalbine muhabbetini koyar. O kul bu muhabbet ile bütün müminleri sever ve hayırlarda yarışır.
Ama bu muhabbeti kalpte korumak, hatta çoğaltmak gerekir. Bu manevi bir sermayedir.
Bu da ancak maneviyat rehberlerinin tavsiyelerine uymakla mümkündür.
Hayata Muhabbet Tadı
Abdülhakim Hüseynî k.s. Hazretleri’nin yukarıdaki sohbetini esas alarak, hayatımızı manevi muhabbetle tatlandırmak, kardeşlik ruhunu diriltmek için önceliklerimizi şöyle sıralamamız mümkün:
ALLAH’ın samimi bir kulu ve Efendimiz s.a.v.’in sadık bir ümmeti olan, O’nun sünnetini adım adım takip etmeye çalışan bir gönül eriyle dostluk kurmak. Onunla birlikte tevbe etmek, böylece bir milat, bir başlangıç yapmak…
Şefkat nazarıyla kalbimizi ve yolumuzu aydınlatacak böyle bir ALLAH dostunu hayatımızdaki en büyük nimet olarak kabul etmek, ALLAH’ın en büyük ikramı olduğunu bilmek.
Onu sık sık ziyaret ederek, gıyabında da gönül bağı demek olan manevi rabıta ile yakınlığımızı pekiştirmek.
Tevbeyi hayat tarzı haline getirmek. Her günü, her hatırlayışı, her unutuşu tevbe vesilesi görmek, böylece gerçekten özür dileyebilen insan olmaya çalışmak.
Etrafımızda bulunan insanları da bu muhabbet sofrasına davet etmek, onların da tevbe etmelerine vesile olmaya çalışmak.
Bizim, her şeyimizin sahibi olan Yüce ALLAH’ı hep hatırlamak, her adımda O’nu hesaba katmak, O’nun hoşnutluğunu ve sevgisini kazanmak için sürekli zikri hayatın merkezine yerleştirmek.
Üstlendiğimiz günlük virdi aksatmamak.
Bu hassasiyetle yaşayan kardeşlerimizle beraber bir sohbet ağı oluşturmak.
Dostluklarımızı, arkadaşlıklarımızı, derneklerimizi, heyetlerimizi bu önceliklerin asla göz ardı edilmediği bir çerçevede tutmak…
Gönül erleri, kalpleri manevi muhabbetle dirilten reçeteyi asırlardır böyle uygulamışlardır.
Biz de bu hususları günlük yaşantımızın öncelikleri haline getirdiğimiz takdirde ALLAH’ın izniyle hayırlı geçmişimizin yolundan gitmiş oluruz.
Mehmet IŞIK
Alıntı
