Efendim
EFENDİM!
Seni düşündüm yine Efendim, varlığını hissedebilmek için iliklerime kadar. Yakardım Rabbime, hissettirmesi için saatlerce… Yüreğim burkuldu, gözlerim doldu, boşandı sağanak sağanak… Gelen sendin Efendim, Senin nurundu, hissettiren Rabbim. Şükürler olsun sonsuz…
Senin gelişin her haliyle aşina Efendim. Coşkun öyle çağlıyor ki, sığmıyor içime. Nerden fışkıracağını şaşıran volkanlar gibi boşalıyor gözlerimden. Gelen Sen olmasaydın, boşalır mıydı gözlerimden sağanak sağanak…
Sevdan, çok uzaklardan bu kadar yaktı bizi Efendim. Yakınlarında olabilir miydik bilemiyorum. Ama inan, Seninle bir an yaşamak için bütün ömrümüzü feda ederdik hiç düşünmeden. Asırlardır insanlığa taksim edilen sevdan, hiç tükenmeyen bir umman... Nasıl bir rahmet bu, Yüce Yaradandan! Boşalıyor yeryüzüne asırlardır sağanak sağanak…
Seni sevdikçe genişledi ufkumuz Efendim. Seni anladıkça insanlığımızı anladık. Sevmekten yorulmayan gönlümüzü, açtık sevda deryalarına. Aşkını yudumladık sevda deryalarından, kana kana. Aldık üzerimize, Rahman’dan gelen rahmeti, sağanak sağanak…
Sevdandır bizi dimdik ayakta tutan Efendim…
Seni hissedebilmek ne güzel Efendim, kelimleler kifayet etmiyor anlatmaya... Ne büyük şereftir, seni hissedebilmek… Ve gözyaşlarıyla seni anlatmak Efendim. Aşıklarına Seni anlatmak ne büyük şereftir. Seni sevdirebilmek, körelmiş vicdanlara da.
Nurun dağıtır zulmetleri kalplerden Efendim, sağanak sağanak…
ZEKERİYA MARAL
Alıntı
