Leyla'dan Mevla'ya!
Ahmet ÇETİN
Ve sana kavuştuğumda seni bulduğumda bu, bu sen değildin Leyla, aradığım sen değildin sen "Leyla" değildin Leyla "sen" değildi..
Ve sana kavuştuğumda
seni bulduğumda
bu,
bu sen değildin Leyla,
aradığım sen değildin
sen "Leyla" değildin
Leyla "sen" değildi
bu, kavuşmak değildi...
mutlu değildim, olamadım
sende "yok" olamadım
sende ben-beni unutamadım
sonsuzlaşamadım
sende aşkım kanmadı
aşkı arıyordu hâlâ gönlüm
yok olacağı,
eriyeceği,
"tefani" sırrına ereceği
kendini unutabileceği
ben'in "sen", sen'in "ben" olacağı
sen-ben'in "O" olacağı
İKİ'nin BİR olacağı
Herşeyin O'nunla tekilleşeceği
ve o TEK'le ebedîleşeceği
tüm duyguların tarifi mümkünsüzcesine tekleşeceği
tekliğin ilahi kozmik ve mistik bir koroya dönüşeceği
aradığım, beni sonsuz derinden yakan aşkın
aşkımın
karasevdamın, bu koroda dilleneceği
dehşetli,
muhteşem
aynı zamanda ürkütücü
ve aynı zamanda herşeyi sıfırlayıcı
ve o sıfırı sonsuz "BİR"e dönüştürücü
ve geri dönüşü olmayan
pişmanlığı olmayan bir vuslatı aramakta hâlâ gönlüm... LEYLA!
Leyla aradığım sen değildin,
belki de sen hiç yoktun...
Bu gidiş-bu arayış beni ya götürecek BELÂ'ya
Ya da MEVLÂ'ya...
YÂ MEVLÂ!...
Yok artık Leyla,
Leyla yok artık... SEN VARSIN-BEN VARIM!... BİZ VARIZ...
Yok-yok, ben de yokum... YALNIZCA SEN VARSIN!...
TEMİZLE BENİ-TEMİZLE GÖNLÜMÜ!...
Sadece seni sevmesi için yarattığın GÖNLÜMÜ!...
Aslında benim olmayan-senin yarıttığın SENİN OLAN GÖNLÜNÜ...
YANINA AL-AŞKINLA YAK!
YOK ET zerrelerimi hatta tüm benliğimi...
GÖZÜMÜ AL!... görmesin sensiz hiçbir şeyi
GÖNLÜMÜ AL!... sevmesin sensizliği....
YÂ MEVLÂ!...
ENTE MEVLÂNÂ!... ene abd-i mest-i MEVLÂ!
Alıntı
