Bütün kusurlar ademden ve kabiliyetsizlikten ve tahripten ve vazife yapmamaktan—ki birer ademdirler—ve vücudî olmayan ademî fiillerden geliyor ne demektir?

Kusur, kemâlin zıddıdır; ‘noksanlık ve eksiklik’ mânâsına gelir. Adem, ‘yokluk’, vücut ise ‘varlık’ demektir. Buna göre kusur, kemâlsizliktir, kemâlin yokluğudur. Kemâl ise vücut âlemine girer. Mesela, ilim bir kemâldir ve vücut âlemindendir. Cehalet ise ilmin yokluğudur ve bir kusurdur.

Türkçede adem âlemleri, çoğu zaman, ‘siz’ ekiyle, yahut ‘olmayan’ kelimesiyle ifade edilir. İmansız, ahlâksız, insafsız, vicdansız, kabiliyetsiz, merhametsiz gibi kelimeler hep adem âlemlerini ifade ederler. Bunların her biri bir vücut âleminin terkinden doğmuşlardır.

İman vücut âlemindendir, imanı olmayana imansız denilir. Keza, insaf vücut âlemlerindendir. İnsafı olmayana da insafsız denilir.

Diğerleri de aynı şekilde düşünülebilir.

Kabiliyetsizlik de bir ademi, bir mahrumiyeti ifade eder. Taşta görme kabiliyeti yoktur. Dolayısıyla taş bir şey göremez. Görmeme bir kusurdur ve bu kusur bu noksanlık, ademî bir fiile, yani kabiliyetsizliğe dayanmaktadır.