Köyümün misafir odasında...
Geniş, üzeri sac kaplamalı, yuvarlak desenli alçak, tam kaş hizasında halkalı; ağır açılan, gıcırdayan kapı...
İçeride Kur’an–ı Kerim, Siyer–i Nebi, Hadis, Tefsir ve İlmihal kitapları okunur...
Sohbetler, ilahiler, kasideler esrarını renklendirir odanın...
Dertlilerin dertleri dinlenir, yetimlerden haberdar olunur, haksızlık yapanlar usulca ikaz edilir...
Köyün yaşlıları köşede otururlar, ayak uzatılmaz bu mecliste... Gençler bağdaş da kurmazlar büyükler konuşurken...
Gençel kendi aralarında şakalaşır, oyunlar oynayıp eğlenirler...
Dedim ya!.. Bu kapı işte “Köy odasının” kapısıdır...
***
Kapı...
Alabildiğine yüksek... Hem de tarihin izlerini taşıyor. Bakın desenlerin yuvarlak, kare, dikdörtgen şeklinde uyumlu, şekil ve çizgiler.
Aman aman!
İşte açılıyor.
Birkaç tanıdık sima..
’Neden Hac yoluna çıkmadın?’ diyorlar.
Bu sene niyeti mi unuttum, koşmayı mı, istemeyi mi?..
Boynumu büküp baktım o kapıya ve ikaz edenlere...
***
Cami avlusuna açılıyorlar.
Selatin camilerinde yüksek, heybetli, asaletli kapı...
İçerisinde ağzı dualılar, farzlara koşanlar, abdest ile nurlananlar, hafızların sedalarıyla coşanlar, müezzinlerin nidalarıyla gönül esintilerini yaşayanlar, dualarla göz yaşı dökenler, avlularında minik kapılar ardında padişahların türbelerine parça olan kapılar.
Padişahların türbelerinde şahitlik yapar, el pençe huzurda bekleyen kapılar...
Bir zamanlar dünyada at koşturan, ilim, adalet, ahlak sancakları, faziletli tebası ile çağ açan Fatih’in türbesine, türbedar kadar içli duran kpılar...
Sakın, sakın!
Eyşadır, ölüdür, cansızdır, ağaçtır, demirdir, bakırdır deyip geçmeyin kapıları.
Gönül ayinesi kadar canlıdır eşya.
Sadece dilini anlamaya, kalp atışlarını duymaya çalışın.
***
Bir yazar ile röpörtaj yapıyordum bana Necip Fazıl’ın “Mermerlerin nabzı” ifadesi için ’o bir eşyadır nabzı mı olur’ demişti.
Eşya’nın nabzı öyle kadavrada sökülüp bakılan cinsten midir?...
Neyse eşyanın sırları, eşyanın hakikatı o apayrı bir konudur...
***
Kapı...
Mektebin kapısı.
Her yıl binlercesini ilme, ahlaka, fazilete açan öğretmen, idareci hizmetli kadroları ile nesillerin yetiştiğine, ahvallerine, seviyelerine, neşelerine, hayallerine bakan kapılar...
Siz okuduğunuz okulun kapısını, ilk günü anılarınıza yazmışsınızdır her halde.
Kapı, kapı...
Babiâli...
Yüksek kapı...
İlimde, sanatta, idarede, adalette, eğitimde, mimaride, çevrede, yüksek kapı.
Medeniyetlere açılan kapılar...
***
Kapı, kapı, kapı.
İşte yakınındayım o kapının...
Hani “Size şah damarınızdan daha yakınım” ayet–i celilesindeki ilahi kudret, ilahi ikazın ensemde hissettiğim cezbeye eş anlamada anladığım o kapı...
Ecel kağıdı imzalananların hemen sağa sola koşarak oyalandığım kapı önünde birer birer gidişlerini duyduğum seyrettiğim o kapı...
Bugün de sabah namazından sonra iki mü’min selalarla uğurlandı o kapıya...
Gerisinde mi, ilerisinde mi neler var? İsterseniz bunu siz anlatın.
Herkes kendi yazısını yazsın o kapıya göre. Kendi muhasebesini yapsın.
O kapı:
Ahiret kapısıdır.
***
Şu kuşa ne oluyor?... (Gönül kuşu)
Yerinde duramıyor.
Kıpır kıpır.
Yoksa uçuş mu var.
Ziyarete koşuyormuş. (Hacc)
Allah’ın tecelli ettiği hususi mekana mı?
Meğer yüreği yerinde duramayışı sevdiğinin kanat çırpışındanmış.
Güle güle.
İçime akan sevgin ile nazenin, çiçek kokulu, hürmet kulplu bakracımı dolduruyorum.
Seni unutan ayrılığıma kaşlarımı çatarak “Çıkma anın zikrinden” pür dikkati ile bakracımdan içi su kimyasının metafizik billurları ile dolu bileşimlerini ökçelerime döküyorum.
Sus ve dinle.
Geri kalma anla..
Bu kapı aşk hasret, firak, mahfiyyet kapısıdır...
