Ölüm ve ahiret

Azrail başına geldiği zaman
Azrail, başına geldiği zaman
Kırılır ayakla kol, yavaş yavaş
Mevla’m nasip etsin din ile iman
Akar gözlerinden sel, yavaş yavaş

Yüksek uçan gönül, yorulur bir gün
Ölçü terazisi, kurulur bir gün
Herkesin yaptığı, sorulur bir gün
Döner mi, ya Rabbi, dil yavaş yavaş

Hep nefsine uydun, tevbe etmedin
Her bulduğun yedin, şükür etmedin
Nihayet, bu kara toprağa geldin
Çekilir dünyadan el, yavaş yavaş

Kabrin üzerine dikerler taşı
Bir avuç toprağa koyarsın başı
Baba, oğlun görmez, kardaş kardaşı
Gider, geri dönmez yol, yavaş yavaş

Kâfurlu, ılık suyu koyarlar
O nazlı bedeni, tekmil soyarlar
Öldüğünü konu komşu duyarlar
Gelir geri ahbaplar, yavaş yavaş

Ne fayda
Yeni ilaç bulduk, diyor tabipler
Lokman gibi, deva bilse, ne fayda
Söyleyemezse son nefeste eğer
Bülbül gibi dilin olsa, ne fayda?

Milyarın olsa da, rızkını yersin
Ecel şerbetini bir gün içersin
Yalın ayak, başı açık gidersin
Dünya dolu, malın olsa, ne fayda

İlmin, rütben çok olsa da kardeşim
İmanın yok ise, günahsa işin
Değmemişse eğer, secdeye başın
Dünyalara hâkim olsan, ne fayda

Halk Sırat köprüsüne, yürüyünce
Herkes mahşer yerine sürülünce
Cehennem, uzaklardan görününce
Aslan gibi gücün olsa, ne fayda?

Helâl, haram demez, toplarsan malı
Milyon olsa, dersen milyar olmalı
Gözün aç, bu dünya felbette fani
Gidecek, sende çok dursa, ne fayda?

Bir gün olur, götürürler evinden
Kurtuluş yok, Azrail’in elinden
Allah adını bırakma dilinden
Bin yıl kadar ömrün olsa, ne fayda?

Zahmetli iş yoktur, İslamiyette
Kalb ve ruh beslenir her ibadette
Bütün nimetler var şu hidayette
Kâfir, çok iyilik etse, ne fayda?

Yürü dünya yürü
Bu dünya geçici, sonsuz kalınmaz
Malın çok olsa da, murat alınmaz
Gafil olma sakın, geri dönülmez

Yürü dünya yürü, sonun virandır
Bin yılından sonra, ahir zamandır

Hâlıkın dururken, mahlûka tapma
Şeytana uyup da, yolundan sapma
Haramlara dalıp, nankörlük yapma

Yürü dünya yürü, sonun virandır
Bin yılından sonra, ahir zamandır

Azık topladın mı yola çıkmaya?
Işık edindin mi aydınlanmaya?
İki melek gelir sual sormaya

Yürü dünya yürü, sonun virandır
Bin yılından sonra, ahir zamandır

Ölünce, çözerler belin, kuşağın
Gözüne görünmez, oğlun, uşağın
Yakasız kefendir, örtün, döşeğin

Yürü dünya yürü, sonun virandır
Bin yılından sonra, ahir zamandır

Paran, apartmanın arkada kalır
Ummadığın gelir, hepsini alır
Başkası yer içer, senden sorulur

Yürü dünya yürü, sonun virandır
Bin yılından sonra, ahir zamandır

Münker Nekir gelir, çınarlar gibi
Gözleri yanıyor, bir fener gibi
Sorguya çekerler, gök gürler gibi

Yürü dünya yürü, sonun virandır
Bin yılından sonra, ahir zamandır

Cehennemin, yedi türlü yapısı
Her birinin ateşlendir kapısı
Çok uzaktan gelir kötü kokusu

Yürü dünya yürü, sonun virandır
Bin yılından sonra, ahir zamandır

Bu dünyadan gider olduk
Bu dünyadan gider olduk
Kalanlara selam olsun
Bizim için hayır dua
Kılanlara, selam olsun

Ecel büke belimizi
Söyletmeye dilimizi
Hasta iken halimizi
Soranlara, selam olsun

Tenim ortaya açıla
Yakasız gömlek biçile
Bizleri ılık su ile
Yuyanlara, selam olsun

Veda ettik postumuza
Gider olduk dostumuza
Namaz için üstümüze
Duranlara, selam olsun

Dünyaya gelenler gider
Edenler kendine eder
Bizim halimizden haber
Soranlara, selam olsun

Miskin Yunus söyler sözün
Yaş doldurmuş iki gözün
Bizi bilmeyen ne bilsin
Bilenlere, selam olsun

Dünyaya gelen gider
Hakkın eri bu yolda mahzun olası değil
Hakka deren gönüller artık ölesi değil

Ten fânidir can ölmez o gider geri gelmez
Ölür ise ten ölür canlar ölesi değil

Cevhersiz gönüllere yüz bin söz söylesen de
Hak’tan nasip yok ise nasip olası değil

Sakın ha yârin gönlü sırçadır kırmayasın
Sırça kırılır ise tamir olası değil

Çeşmelerden bardağın doldurmadan kor isen
Bin yıl orada dursa, kendi dolası değil

Yarattı Hak dünyayı Muhammed dostluğuna
Dünyaya gelen gider sonsuz kalası değil

Yunus gözün görürken azığını hemen gör
Giden oraya artık geri gelesi değil

Ey yarenler
Ey yarenler, ey kardeşler
Ecel gele ölem bir gün
İşlerime pişman olup
Gerçek öze gelem bir gün

Yanlarıma kona elim
Söz söylemez ola dilim
Karşıma gele amelim
Nettim ise görem bir gün

Lüzum yoktur danışmana
Duyulur dosta düşmana
Şol dört tekbir ile namaz
Dahi tamam kılam bir gün

Beş karış bezdir kefenim
Yılan çıyan yiye tenim
Yıllar geçe eskir sinim
Unutulup kalam bir gün

Başıma dikeler hece
Ne gündüz bilem ne gece
Âlemler umudu hoca
Sana ferman olam bir gün

Yunus Emre sen bu sözü
Artık tamam eyleyeyim
Çare yok tek yürüyeyim
Üstadıma gelem bir gün

Geldi geçti ömrüm benim
Geldi geçti ömrüm benim şol yel esip geçmiş gibi
Hele bana şöyle geldi bir göz açıp yummuş gibi

İşbu söze Hak tanıktır bu can gövdeye konuktur
Bir gün ola çıka gide kafesten kuş uçmuş gibi

Miskin âdem oğlanını benzetmişler ekinciye
Kimi biter kimi yiter yere tohum saçmış gibi

Bu dünyada bir nesneye yanar içim göynür özüm
Yiğit iken ölenlere gök ekini biçmiş gibi

Bir hastaya vardın ise bir içim su verdin ise
Yarın anda karşı gele sanki kevser içmiş gibi

Yunus Emre bu dünyada iki kişi kalır derler
Meğer Hızır İlyas ola âb-ı hayat içmiş gibi

Hiç bilmem ki sıra kimin
Hiç bilmem ki sıra kimin aramızda gezer ölüm
Halkı bostan edinmiştir dilediğin üzer ölüm

Kiminin belini büker kiminin mülkünü yıkar
Kiminin dişini söker var gücüyle ezer ölüm

Kiminin alır kardeşin bakmaz döker gözü yaşın
Hiç onarmaz bağrı başın hayır işten bezer ölüm

Yiğit kişi kocayınca koymaz kendiyi bilince
Birini koyup gelince gözlerini süzer ölüm

Elbette severiz yâri ibadet et Hakka yürü
Miskin Yunus söyler bunu ejderhalar ezer ölüm

Ne söylerler ne bir haber verirler
Yalancı dünyaya konup göçenler
Ne söylerler ne bir haber verirler
Üzerinde türlü otlar bitenler
Ne söylerler ne bir haber verirler

Kiminin başında biter ağaçlar
Kiminin başında sararır otlar
Kimi masum, kimi güzel yiğitler
Ne söylerler ne bir haber verirler

Toprağa gark olmuş nazik tenleri
Söylemeden kalmış tatlı dilleri
Gelin, duadan unutman bunları
Ne söylerler ne bir haber verirler

Kimisi dördünde kimi beşinde
Kimisinin tacı yoktur başında
Kimi altı, kimi yedi yaşında
Ne söylerler ne bir haber verirler

Kimisi bezirgân kimisi hoca
Kimi aksakallı kimi pir koca
Hep yatarlar uçtan uca
Ne söylerler ne bir haber verirler

Yunus der ki; gör takdirin işleri
Dökülmüştür kirpikleri kaşları
Başları ucunda hece taşları
Ne söylerler ne bir haber verirler

Bir gün
Şu hayatın defterini,
Dürecekler bir gün elbet,
En sevdiğin çiçeğini,
Derecekler bir gün elbet.

Yerinde söyle sözünü,
Rabbine döndür yüzünü.
Bedene kefen bezini,
Saracaklar bir gün elbet.

Azrail ala canını,
Dondurur sonra kanını,
Kara toprağa tenini,
Koyacaklar bir gün elbet.

Kabrinde ıssız kalacak,
Amellerin arz olacak,
Mahşer yerine yalıncak,
Sürecekler bir gün elbet.

Yunus görmez gözü yaştan,
Ayırırlar arkadaştan,
Ne varsa kurudan yaştan,
Soracaklar bir gün elbet,

Ağlaya ağlaya
Bir gün o hazrete karşı,
Varam ağlaya ağlaya,
Azrail’e tatlı canı,
Verem ağlaya ağlaya.

Ben yürürüm yana yana,
Dönerim dostumdan yana,
Er geç karanlık mezara,
Girem ağlaya ağlaya.

Mühür basalar dilime,
Zincir vuralar koluma,
Azık almadan yoluma,
Düşem ağlaya ağlaya.

Yunus koydu yoluna baş,
Gözden akar kan ile yaş,
İman bize olsun yoldaş,
Diyem ağlaya ağlaya.

Toprakta kimler yatar?
Hor bakma sen toprağa,
Toprakta neler yatar.
Hani bunca enbiya,
Yüz bin Peygamber yatar.

Cennette buğday yiyen,
İbrişim gömlek giyen,
İlk insan benim diyen,
Âdem Peygamber yatar.

Karada gemi yapan,
Gemiye hayvan sokan,
Tufanda küfrü boğan,
Bir Nuh Peygamber yatar.

Sırtında kum taşıyan,
Gözyaşıyla yoğuran,
Kâbe’ye temel atan
Halil Peygamber yatar.

Vücuduna kurt düşen,
Yine Hakka şükreden,
Her belaya sabreden,
Eyyüb Peygamber yatar.

Balıktır onu yutan,
Orada kırk gün yatan,
Deryada cirit atan
Yunus Peygamber yatar.

Bir kuyuya atılan
Köle diye satılan,
Mısır’a sultan olan,
Yusuf Peygamber yatar.

Yusuf’tan ayrı kalan,
Kurtla davacı olan,
Ağlayıp gözsüz kalan,
Yakup Peygamber yatar.

Asayı ejder eden,
Deniz içinde giden,
Firavunu gark eden,
Musa Peygamber yatar.

Yunus, gözet edebi
Rabbimizin habibi,
Dertlilerin tabibi,
Ahmed Peygamber yatar.

Her an hakkı zikrederdi,
Kâinatı fikrederdi,
Her haline şükrederdi,
Ebu Bekr-i Sıddık yatar.

Etti açıktan şehadet,
Buldu yüce bir saadet,
Cihana saçan adalet,
Hazret-i Ömerler yatar.

Hayâ timsali bir insan,
Gece gündüz okur Kur’an,
Okur iken şehit olan,
Hazret-i Osmanlar yatar.

Hayber kalesini yıkan,
Kâfirleri tutup yakan,
Şahin gibi ava bakan,
Ali gibi erler yatar.

Resulullahın gülleri,
Kur’an okur hep dilleri,
Fatıma’na bülbülleri,
Hasan Hüseyinler yatar.

İğnesi sulara düşen,
Balıklar alıp getiren,
Tacı ve tahtı terk eden,
İbrahim Ethemler yatar.

Gündüzleri oruç tutan,
Uykusunu gece atan,
Ariflere olan sultan,
Bayezit Bistamlar yatar.

Hakikatin birer eri,
Allah için durmaz geri
Konya’dadır onun yeri
Mevlana Rumiler yatar.

Çoktur Hakk’ın has kulları,
Farklı farklıdır yolları,
Babaları oğulları,
Sayısız sultanlar yatar.

Yunus, sen de öleceksin,
Kara yere gireceksin,
Elbet sen de göreceksin,
Ne günahkâr kullar yatar.

Toprakta kimler yatar?
Hor bakma sen toprağa,
Toprakta neler yatar.
Hani bunca enbiya,
Yüz bin Peygamber yatar.

Cennette buğday yiyen,
İbrişim gömlek giyen,
İlk insan benim diyen,
Âdem Peygamber yatar.

Karada gemi yapan,
Gemiye hayvan sokan,
Tufanda küfrü boğan,
Bir Nuh Peygamber yatar.

Sırtında kum taşıyan,
Gözyaşıyla yoğuran,
Kâbe’ye temel atan
Halil Peygamber yatar.

Vücuduna kurt düşen,
Yine Hakka şükreden,
Her belaya sabreden,
Eyyüb Peygamber yatar.

Balıktır onu yutan,
Orada kırk gün yatan,
Deryada cirit atan
Yunus Peygamber yatar.

Bir kuyuya atılan
Köle diye satılan,
Mısır’a sultan olan,
Yusuf Peygamber yatar.

Yusuf’tan ayrı kalan,
Kurtla davacı olan,
Ağlayıp gözsüz kalan,
Yakup Peygamber yatar.

Asayı ejder eden,
Deniz içinde giden,
Firavunu gark eden,
Musa Peygamber yatar.

Yunus, gözet edebi
Rabbimizin habibi,
Dertlilerin tabibi,
Ahmed Peygamber yatar.

Her an hakkı zikrederdi,
Kâinatı fikrederdi,
Her haline şükrederdi,
Ebu Bekr-i Sıddık yatar.

Etti açıktan şehadet,
Buldu yüce bir saadet,
Cihana saçan adalet,
Hazret-i Ömerler yatar.

Hayâ timsali bir insan,
Gece gündüz okur Kur’an,
Okur iken şehit olan,
Hazret-i Osmanlar yatar.

Hayber kalesini yıkan,
Kâfirleri tutup yakan,
Şahin gibi ava bakan,
Ali gibi erler yatar.

Resulullahın gülleri,
Kur’an okur hep dilleri,
Fatıma’na bülbülleri,
Hasan Hüseyinler yatar.

İğnesi sulara düşen,
Balıklar alıp getiren,
Tacı ve tahtı terk eden,
İbrahim Ethemler yatar.

Gündüzleri oruç tutan,
Uykusunu gece atan,
Ariflere olan sultan,
Bayezit Bistamlar yatar.

Hakikatin birer eri,
Allah için durmaz geri
Konya’dadır onun yeri
Mevlana Rumiler yatar.

Çoktur Hakk’ın has kulları,
Farklı farklıdır yolları,
Babaları oğulları,
Sayısız sultanlar yatar.

Yunus, sen de öleceksin,
Kara yere gireceksin,
Elbet sen de göreceksin,
Ne günahkâr kullar yatar.

Sur vurulunca
İsrâfil surunu vura
Hep mahlûkat bakıp dura,
Dirilip hep haşre vara,
Orda hâkim Sübhân ola.

Dağlar yerinden ayrılır,
Gökler heybetten yarılır,
Yıldızlar kopup kırılır,
Düşüp yere yuvarlana.

Günah ve sevap tartılır,
Gizli perdeler yırtılır,
Unuttuğun günahların,
Orda gösterilir sana.

Zebaniler çekip tutar,
İte kaka nara atar,
Cehennem alıp yutar,
O gün ne feryatlar kopa.

Yunus söyler bu sözleri,
Kimsenin tutmaz dizleri,
Fırlayıp çıkar gözleri,
Haktan inayet umula.

Kurtuluş yok ölümden
Anınca korkar canlar,
Kurtuluş yok ölümden,
Ciğeri ölen anlar,
Kurtuluş yok ölümden.

Ev koymadı girmedik,
Yer koymadı yarmadık,
Deme hiç uyarmadık,
Kurtuluş yok ölümden.

Ey atalar, analar,
Acısına kanalar.
Oğul diye yanalar,
Kurtuluş yok ölümden.

Bozulmaz hiç yazılar,
Ne göğüsler sızılar,
Gider körpe kuzular,
Kurtuluş yok ölümden.

Miskin Yunus, gel şimdi,
Gözyaşını sil şimdi,
Şu bağrımı del şimdi,
Kurtuluş yok ölümden