Kırık Mızrap 1 - 2

ÖTELER ÜZERİNDEKİ

KANAVİÇE



Zümrüt gibi yemyeşil tepelerin üstünde,

Neş’elerimizi gıcıklayan ses ve soluk;

Dört bir yanda Cennet çeşmeleri oluk oluk..

Sarıyor her an rûhları ayrı bir mutluluk

Ebedî vuslata açılan kapı önünde...



En sihirli renkleriyle gül, papatya, zambak,

Menekşe, yâsemin ve yapraklarda jâleler;

Mahmur bakışlarıyla sümbüller ve lâleler;

Renk-ışık arası gelip giden pervâneler,

Uçuşup cilveler çakıyorlar yaprak yaprak.



Güzelliklerin akıp gönlümü sarışında,

Pusular kurup bekleyen yanılmaz rehberim:

Duygular. Onlarla sezer onlarla severim;

Onlarla apayrı bir kâinat hissederim

Temâşâ ettiğim âlemin her karışında.



Rûhun sıçrayıp sonsuza açıldığı yerde,

Belirir hayalimde mânâlardan birer iz,

Gâipten gönlüme bir şeyler fısıldar sessiz,

Anlaşılmaz bir dille ki harfsiz, kelimesiz,

Sanki gök kapıları gıcırdar az ilerde...



Bu noktada durup varlığı dinlerken insan,

Gönlünde hep Sonsuz’un nağmelerini duyar;

Ovalar, obalar ve sahillerde her bahar,

Bir zamanlar yitirdiği Cennetleri arar;

Duygularında yan yana ümit ve de hicran...



Mecnun gibi rastgeldiği her şeyi kucaklar;

Otu, ağacı, taşı, toprağı, canlıları..

Ve hülyâlarındaki renkli hâtıraları,

Sonra bir bir aralanan tatlı rüyâları,

Bir ömür boyu teselli der onlarla yaşar.

GEÇMİŞİN ŞEVK

AKŞAMLARI



Yeni bir mevsim tülleniyor az ötelerde;

Geçmişin şevk akşamları gibi perde perde.

Her yanda üfül üfül amber kokulu rüzgâr

Kış ortasında âdeta sımsıcak bir bahar,

Bayıltan soluklarıyla karşı tepelerde...



Şanlı mâzinin o muhteşem günlerine denk,

Füsunlu Cennet güzellikleri hevenk hevenk.

Her çizgisinde rûhları büyüleyen mânâ;

Her bucakta güzellikler birbirinden rânâ

Zambaklar, papatyalar, karanfiller rengârenk.



Üst üste doğuşlarla her taraf ağarırken,

Ağardı rûhlarda değişik mânâlar derken,

Canlandıran bir büyü duyuldu kulaklarda,

Şevkin o sihirli şarkısıyla dudaklarda;

Açıldık kendi dünyamıza bir sabah erken.



Önümüzde sır âleminin en tenhâ koyu,

Hülyâ gibi gezinenlerle bir ömür boyu..

Süzülüp göklerin semâvî dalgıçlarıyla,

Soluk soluğa sonsuzun kırlangıçlarıyla,

Zevk ettik -bitmesin- bitmeyen derin tutkuyu...



Bir bu kadar hazza ömürler verilse değer,

Bilmemişiz imandaki Cennetleri meğer..!

Tutsak gibi, hicranlı tahayyüllerle gamlı,

Yaşamışız her günü birbirinden buhranlı..

Artık bir Cennet bahçesi gördüğümüz her yer.

ALTIN SAÇLI

BAHAR



Bu mevsim o kadar coşkun ki sular,

Çığlık çığlık vadi, dere inliyor.

Sular gibi köpürüyor duygular,

“Gel Sonsuz’a yelken açalım” diyor.



Nûr yağıyor, ışık sarmış her yanı,

Zaman artık sevinç, neş’e zamanı..

Beklemiştik mevsimlerce bu ânı,

Bir bir ölenler bir bir diriliyor...



Her yanda güzellik, her yanda âhenk,

Geçmişteki muhteşem günlere denk..

Ve bahçelerimizde hevenk hevenk,

Bir başka tatta meyveler eriyor...



Duygularla dolu esiyor rüzgâr,

Kabarıyor denizlerde dalgalar;

Enginlerde o altın saçlı bahar,

Bin bir renk ve desenle tülleniyor.



Ve yarınlar daha aydın olacak;

Dünya yeniden ışıkla dolacak..

Yıllanmış karanlıklar boğulacak,

Muştusu ULU DÎVÂN’dan geliyor.

BEKLENEN NEVBAHAR



Mevsim döndü birdenbire bahar oldu hazan,

Gül kokularıyla esiyor esince rüzgâr.

Sonsuzluğa doğru akıyor tül pembe zaman,

Az ötede muhteşem günün şehrâyini var...



Pas tutmuş gündüzler artık bir bir çözülüyor;

Kara-buza inat ufukta sımsıcak bir yaz..

Her yörede murat üveykleri süzülüyor,

Rüyâları masmavi, ufukları bembeyaz...



Keşke güneş batmasa, asla gece olmasa!.

Yollar eklense uç uca ötelere kadar!.

Karanlıklar bassa da, renklerimiz solmasa!

Bir daha yalnız kalmasa asırlık yalnızlar..!



Doğan renk renk sabah sürsün de asırlar boyu,

Yaşayalım hülyâlarımızı doya doya.!

Ve hazır ısınmışken karanlıkların suyu,

Dalmasın iradeler o öldüren uykuya...



Kızıllık yaslandı gurûba gayri zor işi,

Diyalektik içi külle dolu mangal gibi..

Devriliyor peş peşe bâtılın dördü beşi,

Nihayet göründü yalancı hülyânın dibi...

ŞAFAKLAR TÜLLENİRKEN



Gafletle gezen her rûh hicranla yanar-ağlar,

Bir bir göçerken dostlar hiç arkaya bakmadan;

Ölüm şarkılarıyla eser esince rüzgâr

Ve söndürür geçer, tek meş'ale bırakmadan...



Ne yoldaş ne dost var, yapayalnızdır yollarda,

Zulmet zulmet üstüne ufukları kararmış;

Hazanla dökülen yapraklar gibi ard arda,

Düşenler uçup gitmiş, kalanlar da sararmış.



Rikkatle bakınca hasreti sîneme doldu;

Dalgındı durduğu yerde, bakışları ürkek..

Bugünü-yarını andı, andı ve burkuldu;

Yaşamak bu ise tam kabir azabına denk...



Korkuyla kıvranır, telaşla etrafı gözler,

Zihni allak-bullak, kalbi hüzünle burkulu;

Doğduğuna bin pişman, ölüp gitmeyi özler,

Dokunsan ağlayacak, bahtsız, o kadar dolu.

* *





.. Ve uyanıyor artık yıllardır uyuyanlar,

Dünyaları tıpkı Cennetler gibi sımsıcak..

Sînelerinde göklerin sesini duyanlar,

Rûhları huzur içinde, ufukları apak.



Gel imanla kanatlan ve süzül enginlere;

Sakın rûhuna dar gelen eb'âda takılma!

Sendedir sığmayan sır göklere ve yerlere,

Yaraşmaz sana; göğe, yere sıkışıp kalma!.



Şahlan daha coşkun, daha canlı, daha gergin;

Bir hayat üfle etrafa rûhunun sesinden!

Artık meydanlar senin, dem senin, devran senin,

Haykır ve anlat mâzinin altın nefesinden...



Panjurlar açılmışken zümrütten tepelere,

Şafaklar pırıl pırıl ufukta tüllenirken;

Kalk ömrün ikbâlini duyur, duyur her yere!

En erken kalktığın gecelerden daha erken...

EL DEĞMEMİŞ

BAHAR



Göründü ufku şûh tepelerin, mor dağların,

Yüzerken uyuyanlar en derin uykularda;

Mor, pembe şafaklar tülleniyordu ard arda..

Kuğuların süzülüp gittiği gün sularda,

Duyduk ürperten soluklarını nevbaharın.



Bir mavi sükûn sarmıştı hülyâlarımızı,

Gökyüzü ümitle göz kırpıyordu uzaktan..

Tam yapayalnız kaldığımız an dayanaktan;

İnâyet, azimle bütünleştiği kuşaktan,

Mesajlar morartıyordu rüyâlarımızı.



Suyu gürül gürül çeşme coşmuştu yeniden,

Esiyordu her yörede ikbâl meltemleri.

Bir nûrlu neş'e sarıyordu hemen her yeri..

Ve ömrün gönlümce geçen en mutlu günleri,

Yaşanıyordu bir kere daha en derinden.



O zümrüt rengiyle el değmemiş taze bahar,

Tıpkı mâzinin deseni ve mâzinin rengi..

Bulmuştu millet yitirdiği eski mihengi,

Hasretle aradığı büyük kaybın tam dengi;

Firdevsî tepeler üstünde mor erguvanlar...



Şimdi rüzgâr esiyor, çemenler ürperiyor,

Hazana uğrayan yerlerde dipdiri güller.

Sûr sesi duymuş gibi diriliyor ölüler;

Bu hülyâlı mavilikte onlarla beraber,

Hicranla yanan sîneler vuslata eriyor..

KAMP GÜNLERİ



O hülyâlı günleri bizlerle yaşayanlar,

Cennet kokularının esip geldiği yerde.

Duydular Sonsuz’un bestelerini duyanlar,

Çelikten sadâlarla o sırlı tepelerde...



İnler hâlâ o yerler bir ulu velveleyle,

Tıpkı hasretmiş gibi o günkü gül yüzlere..

Şu ağaçlar, şu taşlar geliverseler dile,

Ne büyülü şeyler anlatacaklar bizlere...



Kuş cıvıltısı, yaprak sesi, insan âvâzı,

Geceleri yıldızlarla söyleşen sîneler..

Her yanda ayrı bir kalbi kırığın niyâzı;

O yeşil vâdi hâlâ bu nağmelerle inler...



Duâyla doğrulurdu başlar sabahlara dek,

Uyumamış gözlerde billûr billûr mânâlar..

Buradaki yakarış semâlardakine denk;

Yıllar geçse de gönlüm hep o günleri arar...



Akan çaya bakmış olsan ürperir ve dersin:

O şen bakışlar hâlâ gülümsüyor dibinde..

Hiç vakit fevt etmeden koşup sen de gidersin;

Gidersin, hemen olmasa da günün birinde...

GÖNÜLLERDE YEŞEREN

BAHAR



Gün dönüp her ufukta Sûr sesi duyulunca,

Fecrin ışık ordusu dört bir yana ulaştı.

Bin bir tedâiyle eski günleri anınca;

Hülyâlarım coştu, coştu ve bendini aştı.



Bir nûr tûfanıyla her yer ışığa büründü;

Ayrıldı birbirinden hak-bâtıl ve kara-ak.

Ağardı ufuk, altın saçlı bahar göründü,

Bütün yamaçlar gül, nergis, papatya ve zambak...



Yaslı dudaklar, lâle yanaklarına döndü..

Coştu bülbüller, nağmeleri her yanı sardı.

Hasretle yanan sînelerin hasreti söndü..

Bu bahar, gönüllerde yeşeren bir bahardı.



Gelin odasına benzeyen gül yuvasından,

Gözlerimize sihirli sürmeler çekildi.

Bu zebercet iklimin, suyundan, havasından,

Duygularımız coştu, gönüller deme geldi.



Aşkla yanan dudaklarda kevser kadehleri,

Cibril’in dolaşıp durduğu altın yollarda..

Varıp Cennete erenler ve daha ileri,

Sürprizler gördüler o Görünmez'den ard arda.



Kelebek kanadından renk almış ağaçlarda,

Çiçekler Cennet ıtırlarıyla burcu burcu.

Ebetle büyülü bu sihirli yamaçlarda,

Sonsuzla bütünleşir her şeyin diğer ucu...



Burada eşyâ bir başka nazla yatar-kalkar,

Burada bahar çemenleri selâmlar gezer;

Burada ırmaklar köpürür "Hû" deyip akar;

Burada Firdevsî renklerle tüllenir her yer.



Burada her gün bülbüller öter, güller açar,

Gonca gamzeler çakar, gamze yürekler deler..

Renkler dalga dalga gözlere güzellik saçar,

Bir gün burada Hızır seccâde sermiş meğer...

GÖK KUŞAĞI



Gök mavi, yer yeşil, bambaşka renkler,

Her ufukta ayrı bir gök kuşağı;

Renk-ışık içinde duruyor insan...



Takdirle bakıyor ona melekler,

Yüzü yerde gönlü Hakk’ın otağı;

Ona gökler dâvetiyesi iman...



Topraktan-balçıktan bir yüce cevher,

Sonsuzu gösteren o eşsiz ayna;

Verâlara dönük derin ve parlak...



Haydi gayret et, sen de özüne er!

Bütünleş rûhunla, rûhunla kayna!

Biraz inleyip biraz ağlayarak...



Tıpkı filizler gibi yavaş yavaş,

Hep onu takip et erinceye dek..

Kök toprakta ama, gözler ışıkta...



Gökte başlamıştı bu sırlı savaş,

Kıyamete kadar devam edecek..

Hiç durma! Geril, koş zafer ufukta..!

MÜŞÂHEDE



Şimşekler çakıyor hep ve damla damla semâ,

Çiçeklerin gözlerinde sihirli jâleler.

Bir hülyâ maviliğinde dağ-taş, ova-oba,

Renk, ışık arası gelip giden pervâneler.



Her yanda bir büyüyle süzülüp uçan kuşlar..

Coştum bir esrarlı melodiyle O’nu andım;

Üstte gök kuşağı, altında sevdâlı başlar,

Gözlerim kamaştı kendimi Cennette sandım.



Bir şevk u târâb içindeydi baktım hilkate,

Yâ Rab çoklar hâlâ bu muammâdan habersiz.!

Dost’la baş başayken salmış kendini firkate,

Tut beni sımsıkı Dost; tut ki, edemem Sensiz..!