Bazı sahabe,tabiîn, onlardan sonra gelen tasavvuf büyüklerinin son nefeslerindeki....

Ebû Yahyâ-i Müzenî ölüm hastalığında İmam Şafiî'yi ziyaret etti. Ona lakabıyla hitap ederek, "Ebû Abdullah, halin nasıl?" diye sordu, İmam Şafiî,
"Dünyadan göç etmek, kardeşlerimden ayrılmak, kötü amellerimle yüz yüze gelmek, ölüm kadehini içmek ve rab-bime varmak üzereyim. Bilemiyorum, ruhum cennete mi uçacak ki onu müjdeleyeyim; yoksa cehenneme mi gide-
1 Bu durum özellikle sâlihlerin son nefeslerinde görülen bir istiğrak halidir. Allah'ın rızâsından ve O'nun cemâlinden başka hiçbir şey istememek anlamına gelmektedir.

cek, ona tahammül edeyim?" dedi ve ardından şu beyitleri okudu:
Kalbim taşlaşıp yollarım tıkandığında,
Teslim ettim ümitlerimi senin affına.
Çok büyük geldi günahlarım bana,
Ancak ne zaman ki geldi senin affınla yan yana,
Senin affını daha büyük gördüm onun yanında.
Affettin sen daima kullarının günahlarını,
Eksik etmedin cömertliğini, affını ve ihsanını.
Kurtulamazdı hiçbir kul şeytanın aldatmasından
Sen olmasaydın eğer,
Nasıl kurtulsun ki, aldatmıştı o temiz kulun
Âdem'i meğer!

Son demlerini yaşayan Ahmed b. Hadraveyh'e bir mesele soruldu, hazret ağlamaya başladı ve,
"Yavrucuğum! Tam doksan beş senedir çalmakta olduğum kapı bugün açıldı. Cennete mi yoksa cehenneme mi açılacağını bilemiyorum. Bu durumda ne cevap vereyim ki?" dedi.
işte, ariflerin son sözleri bu şekilde.
Bu sözlerin her birinin farklı farklı olması onlara galebe çalan korku, ümit, şevk ve sevgi sebebiyledir. Herkes o anki durumuna göre farklı beyanlarda bulunmuştur. Her birinin dediği kendi makamına göre doğrudur.


alıntı


Rabbim şefaatlerine nail eylesin bizleri inş...

Çok değerli paylaşımşar; Emeğinize sağlık Allah razı olsun..