Kırık Mızrap 1 - 2

DEVLET-İ EBED MÜDDET



Battı deseler de o bir gün yine doğacak,

Er-geç ışık gelip karanlıkları boğacak..

Nûr üstüne nûr saracak arzı dört bir yandan,

Kurtulacak insanlık şu binbir hafakandan;

Gözyaşından rahmet bulutları çevik-çalak,

Her yana inci gibi damlalar yağdıracak.



Haşr u neşir fışkıracak bu sessiz mezardan,

Ellerinde demet demet gül yeni bahardan..

Sonra da herkes ölüm çukurunu geçecek,

Varıp Hızır’la bir sırlı halvete erecek;

Dudaklarında pırıl pırıl kâseler nûrdan,

İçecekler "âb-ı hayat" fışkıran pınardan.




İmanı, aşkı, ümidiyle tam şahlanarak,

Bendine sığmayan seller gibi çağlayarak,

Bir yepyeni dirilişe doğru bütün millet..

Dillerde kudsî türkü "Devlet-i ebed müddet"

Kasvet dolu son bir devreyi daha aşacak

Rûhların beklediği zirveye ulaşacak...



Hiç durma yürü gönlünde nûr, dilinde hikmet

Yolun sonuna az kaldı; hele biraz gayret!.

Kıvran daha bir süre düşünce azabıyla!

Ve rûhunda duyduklarının ızdırabıyla,

Yüksel Sonsuz’a doğru ve milleti de yükselt!

Yükselt ki, biraz ilerde tarih-i şehâmet...

.............................. .............................. ..........

.............................. .............................. ..........

TEN BİR KADAVRADIR



Ten bir kadavradır, içinde can olmayınca,

Gönül bir havradır, özde irfan olmayınca.



Dünya iç içe kuyu ve karanlık bir zindan,

Sînelere ışık saçan iman olmayınca.



Dimağlar buruktur ve yüreklerde hafakan,

Esip “üns” yelleri derde derman olmayınca.



Huzûrsuzluğa düştü beşer huzûr ararken,

Elinde Rab’den gelmiş bir Furkan olmayınca.





Yitirdi her şeyini kazanacağım derken,

Yolunu aydınlatacak burhan olmayınca.



Yıllar var ki aynı şaşkınlık sürüp gitmekte,

Düşüncelere hükmeden vicdan olmayınca.



Zâhire bakılırsa ümit mumu sönmekte,

“Neylesin Mahmutlar” Hak’tan ihsan olmayınca.



Asırlar var ki hep su dövüp durduk havanda,

Mârifetimiz imanla harman olmayınca...



.............................. .............................. ..........

.............................. .............................. ..........

HIZIR ÇEŞMESİ



Ufukta ard arda şafaklar ve göklerde nûr,

Sarıyor her yanı, boğuyor karanlıkları;

Hırıltıda artık câhiliye artıkları..

Ve üfül üfül esiyor her tarafta huzûr...



Sanki bağrına ışıklar yağıyor gibi Tûr,

Göründü toplumun asırlık aradıkları;

Hızır çeşmesi şimdi başına vardıkları

Çehrelerinde ışıl ışıl parlayan sürûr.



Işık hep karanlığı takip etmiştir meşhûr;

Bütünleşiyor zamanın parçaladıkları,

Bir bir çıkıyor Hak dostunun anlattıkları;

Bizlere zaferler, gülbanklar; soysuza kubûr...

ÖLÜMÜN ÖTESİ



Gelenler bu dünyaya gidiyor birer birer,

Öteye inanmayan sînelerde burkuntu.

Her gün rûhları sarsan kederli birkaç haber,

Bunlar için hezeyan saklanacak tek kuytu.



Derbeder dünyalarında her şey mâlihulyâ,

Her lâhza nâsiyelerinde yokluğun eli..

Onlar için "Ebediyet" erişilmez sevdâ,

Yaşamak bin ızdırap; çektiklerinden belli...



Kimiler: "Gidecek her gelen!" tesellisinde,

Öyle ya bu hayatta çakırkeyf olmak gerek.!

Kimiler nefis ağında, gençlik pençesinde,

Zavallı hep bu hezeyanla tükenecek.




Âheste öğütüyor zaman ve dinmiyor çark,

Ne işe yarar çağın huzûr tesellileri.!

Bir meçhul an karşımıza çıkacak son durak,

Avutmaz bu yâveler zil zurna delileri...



Tıpkı varoluş gibi bir gerçektir diriliş,

Yolunu bulmuş gönüllerin ak dünyasında.

Bu kutlu yolculukta gâye Sonsuz’a eriş,

Ve beklenen mutluluk ölümün verâsında...

BAYRAM SEVİNCİ



Ölüm ayrılık ama, bize bayram sevinci,

Hoşnut ise Yaradan yolda bulunmuş inci.



Gözsüzlere bu dünya nefsânîlik meşheri,

Germiş ağını bekler her bucakta bir peri...



Bu büyülü iklime kendini salan insan,

Serâzâd arzularla yaşar hemen her zaman.



Rûhunu sarar simsiyah perdesiyle yokluk,

Akar gönlüne tasa ve keder oluk oluk.



Ölüm bize dümdüz yol, onlara bir sarp yokuş;

Hakk’a varan yollarda yokuşlar bile pek hoş..!




İnançsızın murâdı her zaman Kâfdağında,

Dünya İrem olsa da onunki sel ağında...



Bizse, yatar kalkarız ama ekinler gibi..

Onlara göre ölüm bir çukur ki yok dibi.

* *

Doğrulun kör yığınlar, doğrulun O’na dönün!

Gelmeden akın-karanın ayrılacağı gün...



Yaradan bağışlar, rahmeti kahrından artık,

Biraz döğünün kapısında ağlayın artık!



Ceyhun olan göz yaşı eritir dağı-taşı,

Gönülde hüzün ağı her ibâdetin başı...



Gerilin yay gibi uçun semâviliklere,

Eğilmesin başınız yerdeki gölgelere..!



Yolda ölüm olsa da, bize bayram sevinci,

Hoşnut ise Yaradan yolda bulunmuş inci...

HER YERDE

SENİ ARARIM



Duyur rûhuma sevgini,

Kalmasın Sensiz kararım.

Mest et ki bezminle beni,

Her yerde Seni ararım.



Dört bir yanda izler ile,

Ufuklarda gözler ile,

En yürekten sözler ile,

Hem inler hem de yanarım.



Sular gibi çağlayarak,

Sana gönül bağlayarak,

Hiç durmadan ağlayarak,

Seni herkesten sorarım.



Arzum, kendimden geçeyim,

Vuslat şarabın içeyim,

Ak yolunu yol seçeyim,

Artık yollardan bîzârım.

GEÇER



İnanıp Hakk’a eren geçilmez yoldan geçer;

Hak halkasına giren, deryadan-çaydan geçer.



Düşmüşse yâr yoluna "Ona Bağdat sorulmaz",

Yağma eder varını, servetten-maldan geçer.



Girince Dost hayale başka mâşûk aramaz,

O’nu özünde bulan inci-mercandan geçer.



Kiminin kasdı cemâl, kiminin kaş ile göz,

O’nu mahbûb bilenler, kirpikten-kaştan geçer.



Çay gibi akar varlık, akana meyl edilmez!

Âkıbeti görenler, her şeyden-baştan geçer.



Aşka yelken açanlar yol almıştır muhakkak,

Tadanlar aşk şarabın kaymaktan-baldan geçer.



Nefsini bilmeyenler bilmezler O’nu asla!

O’nu bilen ârifler ipekten-şaldan geçer.



Benlik ateşten atlas, gurur karanlık dâvâ,

Gidip O'nu bulanlar benlikten-candan geçer.

SABIR



Sabır bir büyülü derman, arkasında iman,

Sabretmeyenin hâli hicran üstüne hicran!



Her şeyde var bir usûl, sabır da zafere yol,

Sık dişini azıcık, dolabildiğince dol!



Sabırla pişen insan, kemâle erer inan!

Acelecinin işi harmanda sapsız saman.



Teennî eden erer, acele etme sakın!

Vurulup dövünsen de ıraklar olmaz yakın...



Örümcek bekleyerek, ağa ağ ekleyerek,

Gider hedefe varır nice emekleyerek.



Sırattan ince bir iş, koş geçenlere yetiş,

Geçen sabırla geçti, aksi bir sürü teşviş...

ÇOCUK



Sînelerde koklanıp okşanacak tomurcuk,

Üfül üfül esen tertemiz râyihasıyla;

Yaradan’ın en büyük armağanıdır çocuk,

Masmavi dünyası, neş’e tüten havasıyla...



Millet ulu bir çınar, çocuksa bir çekirdek,

Sürgünler gibi kök salar toprağın bağrına;

İşlediği iş, fâtih ordularınkine denk,

Her gün yepyeni bir iklimi alır ağına...



Çocuk bir neş’e kaynağıdır yuvada inan!

En tatlı nağmeler gibidir soluğu-sesi..

Çocuksuz yuva eksik, onsuz mutluluk yalan,

Cennet meltemleri gibidir onun nefesi...



Goncalar gibi tebessüm eden çehresinde,

Her zaman ayrı bir güzellik tüllenir durur..

Çocukla seslendirilen hayat bestesinde,

Ebediyet âleminden şarkılar duyulur.



Yuva bir çöldür o filizleninceye kadar,

Çocuk cıvıltısıyla yuva Cennet’e döner..

Rahmet her yerde yaşlıyı ve çocuğu arar.

Çocuksuz yuvaya ne lütuf ne rahmet iner.

ÖTELER



Açılsın bir bir kapılar,

Bu dünyanın ötesinden..

Duyulsun altın şarkılar,

Ölümsüzlük bestesinden.



Yaşayan yaşadı bilin!

Ölüler siz de dirilin!

Melekler gibi gerilin!

Rûhunuzda Hak sesinden.


Uyanık sîneler bilir,

Gönül insanı dirilir,

Rûhlarına eser gelir,

Bilinmez’in nefesinden.



Ağlayan gözler açılır,

Gözlere ışık saçılır,

Ak-kara her şey seçilir,

Işık yayar hâlesinden.