RÜyadakİ Hİkmet

RÜYADAKİ HİKMET (Gerçek bir öykü...)Evin bahçeye bakan kapısı çoktan açılmış, sofa ve dış kaldırımlar erkenden tertemiz olmuştu. Evlendiğinden bu yana, aylar geçen gelin , ilk defa baba ocağına gideceği için sevinçten içi içine sığmıyordu. Bu ruh haliyle, trenleri kalkmadan mutlaka her işi bitirip, kayınvalidesine temiz bir ev bırakmak istiyor; bir yandan da ayrılık eleminin tesiriyle, sevdiklerinin kıymetini ancak anlayabildiğini düşünüyordu. Sonra bütün ev halkı neşe içinde kahvaltı yaptılar. Yalnız evin yaşlı dedesi hariç. O bu saatlerde Kur'an'ıyla baş başa olmayı tercih ediyordu. Sıra vedalaşmaya geldiğinde gelinle damat her kuşluk vakti, yaşlı adamın yemeyi sevdiği yoğurdu bir tepsiye yerleştirip, yanlarına almayı ihmal etmediler. Yanaklarında tatlı bir gülücükle, ilk onun odasına girdiler. İhtiyar, Kur'an-ı Kerim'i arkasındaki rafa kaldırıp, bin bir duayla yoğurt çanağını aldı. İştahla kaşıklamaya başladı. "-Sizin yolculuk ne zaman, yavrularım?" "-Hemen şimdi dedeciğim. Hanımımla önce sana veda etmek istiyoruz." Büyükbaba aniden başını kaldırdı. Elinin tersiyle dudaklarının kenarına bulaşan yoğurt artıklarını silmeye çalışarak; "- Varolun evladım..." dedi. "Ama şunu iyi bilin ki , bugün şuradan şuraya adımınızı attırmam sizin." Onun kesin bir dille konuştuğunu gören genç kadın; "-Ne oldu ki dedeciğim? diye sormak istedi. O sırada ihtiyar, yaşından umulmayacak çeviklikle yerinden fırladı. Duvara dayalı bastonunu kaptığı gibi, havaya doğru sallayıp; "Bana bak gelin kızım! dedi" "Dün gece rüyamda çarıklarımı kaybettim. Ne zahmetlerle aradım, durdum da bir hafta aradan sonra ancak bulabildim. O yüzden Allah'ın izniyle gelecek hafta bu güne kadar kimse bu evden çıkmayacak, vesselam; ama beni saymıyorsanız, o başka..." Gülüşmeler oldu. Arkalarında bütün aile halka olmuş, onları seyrediyorlardı. Sofadaki hazır duran valizlere baktı gelin. Tekrar ıslak gözlerini ihtiyara çevirdi; ama nafile. O çoktan yoğurt kasesini eline almıştı bile... Kocaman bulutlar gelinin başının üstünü beklenmedik bir anda kaplayıvermişti. Birden kocasının; "-Asla senin duanı almadan , şurdan şuraya adımımı atmam canım dedem. Meraklanma!" diye konuştuğunu duyunca dayanaksız, yorgun mindere çöküverdi. Ne çare. Saygısı susmasını icap ettiriyordu. Aldığı terbiye de eşine şikayette bulunmamasını gerektiriyordu... Ev halkı , bir gün sonra aldıkları bir haberle şaşkına döndüler. Üzülsünler mi, sevinsinler mi bilemediler. Bir gün önce onların bineceği tren, korkunç bir kaza yapmış, yolcuların bazısı ağır yaralanmış, çoğu da hayatını kaybetmişti...