neden ben diyenler için…

neden ben diyenler için…
Kaybedenlerin vazgeçilmez sözüdür “neden ben?”
Bu yaşanmış hikayeyi okuduktan sonra fikriniz değişecek!

Brenda yamaç tirmanisi yapmak isteyen genç bir kadindi. Bir gün
cesaretini toplayarak bir grup tirmanisina katildi.
Tirmanacaklari yere vardiklarinda, neredeyse duvar gibi dik,
büyük ve kayalik bir yamaç çikti karsilarina.


Tüm korkularina ragmen, Brenda azimliydi. Emniyet kemerini

takti, ipi yakaladi ve kayanin dik yüzüne tirmanmaya basladi.

Bir süre tirmandiktan sonra, nefeslebilecegi bir oyuk buldu..

Orada asili dururken, gruptan yukarida ipi tutan kisi dalginliga

düserek ipi gevsetiverdi. Aniden bosalan ip, hizla Branda nin gözüne

çarparak lensinin düsmesine neden oldu.

Lens çok küçüktü ve bulunmasi neredeyse imkansizdi.

Lens yamacin ortasinda bir yerlerde kalmisti ve Brenda artik bulanik görüyordu.

Ümitsizlik içinde Brenda, lensini bulmasi için Allah’a dua edebilirdi yalnizca..

Ve içten içe düs¸ünüp dua etmeye basladi. “Allahim! Sen bu anda

buradaki tüm daglari görürsün. Bu daglar üzerindeki her bir tasi ve

yapragi bildigin gibi, benim lensimin yerini de biliyorsun. Onu bulmama

yardim et.”

Patikalardan yürüyerek asagi indiler. Asagi indiklerinde, tirmanmak

üzere oraya dogru gelen yeni bir grup gördüler. Iclerinden biri

“Aranizda lens kaybeden var mi?” diye bagirdi.

Brenda’nin sonradan ögrendigine göre, lensi bir karinca

tasiyordu ve karinca yürüdükçe yavasça kayanin üzerinde hareket edip

parlayan lens kizlarin dikkatini çekmisti.

Eve döndüklerinde Brenda lensini nasil bulduklarini babasina

anlatacak ve bir karikatürcü olan babasi da agiziyla lens tasiyan bir

karinca resmi çizerek, karincanin üzerindeki baloncuga bunlari

yazacakti:

“Allahim! Bu nesneyi neden tasidigimi bilemiyorum.

Bunu yiyemem ve neredeyse tasiyamayacagim kadar agir. Ama istedigin sadece bunu

tasimamsa, senin için tasiyacagim…”

“BU YÜKÜ NIYE TASIYORUM” demeyin…..

alıntıdır....