Söz vermek ile ilgili hadisler

Söz vermek ile ilgili hadislerSöz vermenin yerine getirilmesi gerektiği hususunda daha önce

Şimdi Peygamber sav. efendimizin hadislerini sizlerle paylaşacağız.
Umarız verdiğimiz sözleri tutmanın ne kadar önemli olduğunu anlamış oluruz ve bu konuya daha bir özen gösteririz. Yaptığımız işlerde ve verdiğimiz sözlerde Allah cc. hazretleri rızasına uygun olarak hareket etmeliyiz.
Semih YAŞARSöz vermek ile ilgili hadislerHadis : Bir gün, Resulullah (sav), evimizde otururken, annem beni çağırdı ve: “Hele bir gel sana ne vereceğim!” dedi. Aleyhissalatu vesselam anneme: “Çocuğa ne vermek istemişim?” diye sordu. “Ona bir hurma vermek istemiştim” deyince, Aleyhissalatu vesselam: “Dikkat et! Eğer ona bir şey vermeyecek olursan üzerine bir yalan yazılacak!” buyurdular. Hadis No : 5206 Ravi : Abdullah İbnu AmirHadis : Vaat, söz vermek borçtur. Sözünde durmayana yazıklar olsun. Ravi : DeylemiHadis : Bir kimse, yapmak niyeti ile verdiği sözü tutamazsa günah olmaz. Ravi : TirmiziHadis : Sözünde durmamak münafıklık alametidir) buyuruldu. Ravi : İbni NeccarHadis : Dört şey münafıklık alametidir: Emanet olunana hıyanet etmek, yalan söylemek, vaadini bozmak, sözünde durmamak. Ravi : İ. NeccarHadis : Ebû Hüreyre radıyallahu anh’den rivayet edildiğine göre Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:“Münâfığın alâmeti üçtür: Konuşunca yalan söyler. Söz verince sözünde durmaz. Kendisine bir şey emanet edilince hiyanet eder.” Buhârî, Îmân 24, Şehâdât 28, Vesâyâ 8, Edeb 69; Müslim, Îmân 107-108. Ayrıca bk. Tirmizî, Îmân 14; Nesâî, Îmân 20Müslim’in bir rivayetinde şu ilâve vardır: “Oruç tutsa, namaz kılsa, müslüman olduğunu söylese de” (Müslim, Îmân 109-110)Hadis : Abdullah İbni Amr İbni Âs radıyallahu anhümâ’dan rivayet edildiğine göreResûlullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu: Dört huy kimde bulunursa, o adam tam münafık olur. Bir kimsede bu huylardan biri bulunursa, o huydan vazgeçinceye kadar onda münafığın özelliklerinden biri var demektir. O dört huya sahip olan kimse:Kendisine bir şey emanet edilince hiyânet eder. Konuşunca yalan söyler. Bir antlaşma yapınca sözünde durmaz. Düşmanlık yapınca da aşırı gider. Buhârî, Îmân 24, Mezâlim 17, Cizye 17; Müslim, Îmân 106. Ayrıca bk. Tirmizî, Îmân 14; Nesâî, Îmân 20