Peygamberimizin istiğfar duaları

Peygamberimizin istiğfar duaları

Allah Azze ve celle'ye kulluğun en mühim tezahürü, istiğfar ve duadır. Resul-i Efendimiz’in (s.a.v.) uygulayarak yaptığı ve bize öğrettiği istiğfar duası.

Allah Azze ve celle şöyle buyurur:

“Ey iman edenler! Allah’a samimiyetle tevbe edin!..” (et-Tahrim, 8)

“(O müttakiler), geceleri pek az uyurlar, seher vakitlerinde de istiğfara devam ederler.” (ez-Zariyat, 17-18)

Resul-i Ekrem Efendimiz (s.a.v) şöyle buyurmuşlardır:

“Ey insanlar! Allah’a tevbe edin ve O’na istiğfar edin! Muhakkak ki ben her gün yüz defa, hatta yüzden daha fazla, Allah’a tevbe ediyor ve O’na istiğfar ediyorum.” (Ahmed, IV, 261; Nesai, Kübra, IX, 168; Krş. Müslim, Zikir, 42)

“Her sabaha çıktığımda mutlaka Allah Teala’ya yüz defa istiğfar ederim.” (İbn-i Ebi Şeybe, Musannef, VI, 57/29445; Nesai, Kübra, IX, 167)

İstiğfar ve Dua Vakti

Bu nedenle seher ve fecir vakti, selef-i salihin arasında, “İstiğfar ve dua vakti” olarak bilinir ve ona göre itina gösterilir.

İbn-i Ömer -radıyallahu anhuma- şöyle der:

“Biz, Resul-i Ekrem Efendimiz'in (s.a.v) bir mecliste yüz defa:

رَبِّ اغْفِرْ لِى وَتُبْ عَلَيَّ إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ

«Allah’ım! Beni bağışla ve tevbemi kabul buyur! Çünkü Sen tevbeleri çok kabul eden ve çok merhamet edensin.» dediğini sayardık.” (Ebu Davud, Vitir, 26/1516; Tirmizî, Deavat, 38/3434)

Ebu Hüreyre ( r. anha) da şöyle der:

“Resul-i Ekrem Efendimiz’den daha çok“

أَسْتَغْفِرُ اللّٰهَ وَأَتُوبُ إِلَيْهِ

“Allah’a istiğfar eder ve O’na tevbe ederim!» diyen başka birini görmedim.” (Nesaî, Kübra, IX, 171; İbn-i Hibban, Sahîh, III, 207/928)

Resul-i Ekrem Efendimiz (s.a.v) de şöyle buyururlardı:

“Bir kimse istiğfarı dilinden düşürmezse, Allah Teala ona her darlıktan bir çıkış, her üzüntüden bir kurtuluş yolu lutfeder ve ona ummadığı yerden rızık lutfeder.” (Ebu Davud, Vitir, 26/1518; İbn-i Mace, Edeb, 57; Ahmed, I, 248; Hakim, IV, 291/7677)

Yine Resul-i Ekrem Efendimiz, (s.a.v) istiğfarın en güzel şeklini beyan sadedinde buyurmuşlardır ki:

“İstiğfarın efendisi ve en üstünü şöyle demendir:

اَللّٰهُمَّ أَنْتَ رَبّ۪ى لَا إِلٰهَ إِلَّا أَنْتَ خَلَقْتَن۪ى وَأَنَا عَبْدُكَ وَأَنَا عَلٰى عَهْدِكَ
وَوَعْدِكَ مَا اسْتَطَعْتُ أَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ مَا صَنَعْتُ أَبُوءُ لَكَ
بِنِعْمَتِكَ عَلَيَّ وَأَبُوءُ بِذَنْب۪ى فَاغْفِرْ ل۪ى فَإِنَّهُ لَا يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا أَنْتَ

"Allah’ım! Sen benim Rabbimsin. Sen’den başka ibadete layık hiçbir ilah yoktur. Beni Sen yarattın. Ben Sen’in kulunum. Ezelde Sana verdiğim sözümde ve vaadimde hala gücüm yettiğince durmaktayım. İşlediğim kusurların şerrinden Sana sığınırım. Bana lutfettiğin nimetleri yüce huzurunda minnetle anar, günahımı itiraf ederim. Beni affet, şüphe yok ki günahları Sen’den başka affedecek kimse yoktur."

Allah Resulü (s.a.v) sözlerine şöyle devam etmişlerdir:

“Her kim, bu Seyyidü’l-İstiğfar’ı sevabına ve faziletine bütün kalbiyle inanarak gündüz okur da o gün akşam olmadan ölürse, o Cennet ehlindendir. Yine her kim, sevabına ve faziletine gönülden inanarak gece okur da sabah olmadan ölürse, o kişi de Cennet ehlindendir.” (Buhari, Deavat, 2, 16; Ebu Davud, Edeb, 100-101; Nesai, İstiaze, 57/5519; Tirmizi, Deavat, 15/3393)

https://www.manevihayat.com/data/att...0e0b43dd33.jpg

Dua, İbadetin Ta Kendisidir

Allah Azze ve celle buyurur:

“Rabbinize yalvara yakara ve gizlice dua edin! Bilesiniz ki O, haddi aşanları sevmez.” (el-A‘raf, 55)

“Vücutları yataklarından ayrılır, korku ve ümitle Rab’lerine dua ederler ve kendilerine verdiğimiz rızıktan Allah yolunda infak ederler. Yaptıkları bu amellere karşılık olarak, onlar için ne göz aydınlatıcı mükafatlar gizlendiğini (şimdi) hiç kimse bilemez.” (es-Secde, 16-17)

“(Rasulüm!) De ki: Duanız olmasa, Rabbim size ne diye değer versin?..” (el-Furkan, 77)

Resul-i Ekrem Efendimiz (s.a.v) de şöyle buyurmuşlardır:

“Dua, kulluğun özüdür.” (Tirmizi, Deavat, 1/3371)

“Dua, ibadetin ta kendisidir.” (Ebu Davud, Vitr, 23/1479; Tirmizi, Tefsir, 2/2969)

“Allah katında, duadan daha kıymetli bir şey yoktur.” (Tirmizi, Deavat, 1/3370)

“Allah’ın fazlından isteyiniz! Zira Cenab-ı Allah, kendisinden istenilmesinden hoşlanır.” (Tirmizi, Deavat, 115/3571)