Yazmak değil çizmek geliyor içimden.
http://www.ezgikonucu.com/wp-content...-E7B1-01CA.jpg
Yazmak değil çizmek
Yazmak değil çizmek geliyor içimden.Sanki çizsem üstünü yazdıklarımın,Kimisi çizdiğimi görecek,Kimisi yazdığımı okuyacak.Kimisi bakıp çizecek,Kimisi görüp anlayacak.Sade saf bir yalnızlığa esir oluyorum.Zaten sade olmasa yalnızlık olmaz.Söylenmeyen şeyleri düşünüyorum.Bu böyle olmamalıydı diyorum.Değişmeli her şey.Hani o çocukken ki hayallere dönmeli her şey.Saf temiz ve içten olmalı.Bilmiyorum her şey sıkıyor.Her şey sanki biraz oynuyor.Önce hayallerimizi çaldılar.Saf, temiz, içten olanları.Onlarla beraber çocukluğumuzda gitti zaten.Sonra umudumuzu.Hesabını soracağım diyorum.Kayboluyor etrafımdaki kalabalık.Korku bu denli mi işlemiş vücutlara?İnsan bu denli mi korkar insan olandan?Yine dönüyorum yalnız ıssız odama.Yediremiyorum bunu.Bardağa hesap soruyorum.İçerken dudaklarımdan dudaklarımdan akıp da kurumuş birkaç damla kenarında.Şimdi söyle mesela bardak efendi ver hesabını korkularının.Neyse yazmaya dönüyorum çaresizce.Birkaç sayfadan sonra çiziyorum üstünü birkaç sayfanın da.Kelimelerim acıyı tarifime yetmiyor da çiziyorum üstlerini.Anlıyorum ki kelimelerde, cümlelerde bazen kifayetsiz kalıyor.Zaten tarif edebilsem bu denli kanamazdım herhalde.Bazen şuan ki gibi sadece ağlamak istiyor insan.Ağlıyor da.Bazende ağlayamıyor.İçine akıyor bir bir damlalar.Çok ağladığı zamanlar aslında bakıp bakıp kendine ağlıyor.Ne elinden nede yüreğinden başka bir şey gelmiyor çünkü.Bazen susuyor.Konuşacak çok şeyi olsa da dinleyen yok diye yapıyor bunu.Bazen dinleyen oluyor anlayan bulunmuyor.Bazense konuşuyor ama aslında o susmak istiyor.Gülüyor ama aslında hüngür hüngür ağlamak istiyor. İnsanlar buna acı diyor.Acı çektikçe daha güçlü olacağını söylüyorlar.Ama bilmiyorlar çok güçlü olmak istemiyoruz ki.Biz sadece mutlu olmak istiyoruz.Çok küçük bir mutluluk bile yetiyor bazen.O kadar küçük ki kimse istemesin onu.Bazen geliyor o mutluluk.Ama hiç mutlu olmamış bedenimiz garipsiyor bunu.Sanki bir hastalıkmışçasına atmaya çalışıyor hemen.Aynı hep kafeste kalan bir kuş misali uçmayı bir hastalık sanıyor.Bazenler çoğalırken insan kanıyor.Kanarken göremiyor.Veya görürken kanamıyor.“Hiç mutlu bir bazen yok mu?†dersenizO da var tabi ki.Mesela bazen bir çift göz,bir koku,bir ses.Size “dikkat et.†diyor.Yetiyor be bazen.Mutlu bazenler de zaten bazen oluyor.Velhasıl bazen yaşıyoruz.Bazen yaşamaya yer arıyoruz.Bayağ bayağ bazılaşıyoruz. -EFLAKİ
Cevap: Yazmak değil çizmek geliyor içimden.
biraz sitem dolu bir yazı yine akıcı severek okudum,paylaşım için teşekkürler .
