Fukara Cümleyim (Üstadem)

http://www.kadimdolunay.com/wp-conte...3%BCstadem.jpg
Ben, zengin cümlelerin zekâtıyla geçinen, bir fukara cümleyim, ey sevilen…
Baş hecem sen, son hecem bir hayalin iç çekişleri…
Ümitsizlik boynumu büktüğünde, kalbime en yakın olur başım..
Kalbimdekiler gözlerime yansıdığında görmen gerek..
Bir hüznün nasıl yürekten yaktığını… Sen ki, Güneş uyuyunca en sevgili niyazsın..
Patikalar boyunca, yüreğim seni yazsın…
Nemli gözlerle, gözlerinin güneşine baktığımda,
Gökkuşağının yedi rengi siner her zerrene…
Sen, gözlerini her kırptığında,
Dünyanın en mükemmel gösterisini izler dururum…
Her bakışın bir güzellik senfonisi..
Bir nota miktarınca sığsam gözbebeklerine…
Sesinde lalelerin hüsnünü bulurum..
Sen her konuştuğunda, bir gönül orkestrasını, pürdikkat dinler dururum…
Ballar balını bulmuşum, varsın herşey bitsin, tükensin..
Zemheri yüreğime inşirah veren sensin..!
Ey sevilen, senin için kalem tutunca ellerim,
Birden atağa geçmiş yüzlerce kelimenin birbirine sıkışıp kapı eşiğinde kalmasına şahit olurum..
Halbuki sadece bir tanesi sıyrılsa, ve sadece bir tanesinin elinden tutup çeksen, tesbih taneleri gibi dizili verecek cümleler…
Her dizilen cümlenin baş hecesi yine sen, son hecesi bir ‘Ah’ miktarınca uzayan iç çekişlerim olacak…
Hasret, hıçkırıklara boğulmuş bir sükût ve yanmaksa madem..
Kasvet şehrinden en kutlu fasıllara çeker beni Üstadem…
Ey yar, sen kalbime ne yazıl, ne de nakış nakış işlen..
Çünkü; yazılan silinebilir, işlenen sökülebilir..
Ya aşk’ın közünde pişir kendini, gel vurul kalbime; ya da aşk bıçağıyla oy yüreğime kendini…
Kadim Dolunay