Sen Kızımızı Sahipsiz mi Sandın?
Sen Kızımızı Sahipsiz mi Sandın?
Sofisini manevi evladı görev Mürşidi Kamiller, Allah'ın izni ile sofisini bırakmazlar, hele ki sofisi sadık sofi ise... Bir başkası da şöyle anlatıyor: “Hac farizasını yerine getiriyorduk. Türk kafilesinden bir kişi dikkatimizi çekti. Yanına gittik, selam verdik, nereli olduğunu sorduk. Adıyamanlı olduğunu söyledi. Bizlerin Seyda Hazretlerine bağlı olduğumuzu öğrenince şu hatırasını anlattı:
‘Ben Adıyaman'da çok süfli bir hayat yaşıyordum. Alkol kullanan arkadaşlarla gece-gündüz birlikteydim. Hanımım, (hanım arkadaşları ile) Seyda hazretlerine gitmişti. Bir gece yine alkollüyken, masada arkadaşlarım beni tahrik ettiler: ‘Senden izinsiz karın nasıl Menzil'e gider, onun niçin dersini vermiyorsun?’ dediler. Kızgınlıkla eve gittim.
Her zaman olduğu gibi beni güleryüzle karşıladı, hizmetimi gördü. Ben bahane bulmak için: ‘Hanım, ben falan uygunsuz kadınla evlenmek istiyorum, ne dersin?’ dedim. Eğer evlen derse, bana onu mu layık görüyorsun diye, yok evlenme derse, benim evlenmeme niçin karşı geliyorsun, diye dövecektim. Fakat o: ‘Bey, sen bilirsin.’ dedi.
Ben beklemediğim bu cevap karşısında ne yapacağımı bilemedim, sinirlendim, dışarı çıktım, motosikletime bindim. Hızla sürerken en son gördüğüm bir kamyonun tamponuydu. Gözlerimi açtığımda bir hastane odasındaydım. İki bacağım ve bir kolum alçıdaydı. Yüzüm parçalanmıştı. Doktor geldi. Ben doktora teşekkür edecekken: ‘Bana değil sana gece-gündüz bakan ve devamlı dua eden bu hanıma teşekkür et’ dedi. Karım başımın uçundaydı ve her zamanki teslimiyetli ve saygılı tavrıyla hizmet etmekteydi.
Ben bu durum karşısında iyileşince ilk işim Seyda Hazretlerine gitmek olsun, diye içimden geçirdim. Neticede hastaneden taburcu oldum, Menzil'e ziyarete gittim. Seyda Hazretleri avludaydı. Mü'minler elini öpüyordu.
Ben de sıramı bekledim, yaklaştım, tam elini öpecekken sağ elini çekerek arkasına koydu. Sol eline davrandım, o elini de arkasına çekti ve bana dönerek: ‘Sen bizim kızımızı sahipsiz mi sandın.’ dediler. Ben bunun üzerine pişmanlığımı belirttim. Mübarek gülerek: ‘Hadi gel sen de bizim bir evladımız ol’ diyerek, tövbe verdi ve bizi kabul buyurdu…
alıntı
