Sevmeyi Öğrenmeliyiz!!!

Sevgi, dostluk ve lezzet duyulan bir şeye gönlün meyletmesi demektir.


Bunun karşıtı buğz (nefret), düşmanlıktır. Muhabbetler iki türlüdür: Biri


sebebi kaybolan muhabbetlerdir. Bir kimseyi yalnız dünyalığından dolayı


sevmek. O dünyalık aradan kalkınca, muhabbet de aradan kalkar. Diğeri


sebebi kaybolmayan muhabbettir. Herhangi bir insanı, yalnız Allah için


sevmek gibi... Bu tür muhabbetler devam eder. İşte ahlâkça bir fazilet


sayılan muhabbetlerden maksad da, bu tür sevgilerdir. Bir hadis-i şerifte


şöyle buyurulmuştur: “Yüce Allah’a amellerin en sevgilisi, Allah için


muhabbet ve Allah için buğzdur.” Onun için insan Yüce Allah’ın sevdiği


şeyleri sevmeli ve sevmediği şeyleri de sevmemelidir

Gerçek sevginin kaynağı nedir?



Birbirlerine kırılan iki arkadaştan biri, uzun bir aradan sonra diğerinin


kapısını çalar. “Kim o?” diye seslenir içerdeki. “Benim” der kapıyı


çalan. “Burada ikimize birlikte yer yok!” diye cevap verir öbürü.


Aradan uzunca bir zaman geçer... Yeni bir umutla tekrar çalar


sevdiği arkadaşının kapısını. “Kim o?” diye sorar yine içerdeki.


“Sen’im!” der bu sefer. Ve kapı sonuna kadar aralanır. Hz. Mevlânâ


da; “Birisinin kalbinde taht kurmak, sevgisini kazanmak istiyorsanız,


öylesine sevmelisiniz ki, benliğinizi bırakıp âdeta ‘o’ olmalısınız” diye


anlatır hakiki muhabbeti.