Hüzün Yağmuru...

Düşün ki, sevdiklerinden, doğup büyüdüğün topraklardan çok uzaklarda bir yerdesin. Akşam olur kapanırsın dört duvarına, konuşursun, ağlarsın, anlatırsın, bağırırsın. Sesin yankısını yitirir duvarlarda; halini bir soran, sesini bir duyan olmaz, sonra ey der, hey der susarsın. Kıvrılıp yüreğinin içine büzülürsün bir köşede, kıvranırsın, kanarsın, geldiğin yerler gelip çakılır aklına. Düşünürsün, düşünür üzülürsün, üzülür büzülürsün. Bir dost ararsın, elini uzatırsın elin havada kalır, gözlerin tavanda, sözlerin ağzında çaresiz kalır. Uzun ince bir ah gibi, bir sızı gelip saplanır kalbinin tam orta yerine burgulu bıçak gibi...

Ne kadar sevgi varsa kanar içinde, ne kadar özlem varsa yanar, oturup ağlamak istersin şöyle doya doya ama akmaz bir damla yaş gözlerinde. Yüreğinin ağladığını hissedersin o an, yüreğinle beraber geçmişin de ağlar içinde. Ömrünce hep kırılırsın, kanarsın, durduramazsın kanamayı; kırgın, kızgın, yorgun, bir o kadar da yaralısın. Hayat ki, hakkını hep başkalarına vermiştir ama yinede haklı çıkan hep başkaları olmuştur...

Selam Sevgi ve Dua ile...