Yağmurun arifesinde...

yağmurun arifesinde...
sessizliğin dili olurmuş her kelime
aşk diye bildiğin bilmecede
bir bağ kurulurmuş harften harfe
meğerse sırat imiş kurduğun cümle
anladım aşkının ateşine düşünce
cehennem imiş koynun bildiğim ülke
şimdi
rastgele savuruyorum
aynaya yansıyan karanlığı
intaharın menzilinde
yokluğunu düşürüyorum ceplerimden
dinle…
belkide !
kelimelerin ötesinde
bir hayale dokunmaktı
aşkı gözlerinden okumak
yeşil perdeli odalarda
isli camların ardında
yakalamaktı gün doğumlarını
bir serçenin kanadında
yağmurun kokusu ile sevişirken
istanbulun dar sokakları
uyuyordun sen
çırılçıplak kalmıştı mevsimlerin
bir bir geçiyordu gamzelerinden geçmişin
e ğ i l m i ş dudaklarından su içiyordu yüzüm
yüzüm ki
suskunluğundan alır rengini
usumdan akan keşkelerim
mesken tutmuştu kirpiklerini
aralandıkça gözlerin
düşüyordum
küllerimden…
söyle bende bileyim
daha kaç vakit nefes alır kulaklarımda sesin
daha kaç vakit eser içimin kuytularında esaretin
kaç ateşle tutuşur dünlerim
tenin hazinemken
daha kaç vakit yırtılır
şiirin derin çizgilerinden
söyle !
söyle bende bileyim...
Hüznüm neredesin ?...

çığlıklarının üryan tınısında
yakıldı feryadım
buradayım sevgili
gözlerinin karasında kuşlar beslediğim çırpınışlarda
buradayım
suyun ateşe ateşin suya kandığı bu şehirde
kumdan kaleler yapıyorum
öptüğün şehrimin denizlerine
adını yazıyorum her bir zerresine
rüzgarlar kurutmasın diye
gözyaşı ile suluyorum erguvanları
ay ışığının arifesinde
buradayım sevgili burada
bıraktığın yerde
sen olmasanda
senimi koparttığın meşkte
şarkılar söylüyorum
yeşil merdivenlerde
söyle ?...
söyle bende bileyim
yada sus söyleme
kurutmazmış yarayı
güneşte açan hiçbir kelime…
sarıl şimdi hüznüm kelimelere
sıkıca
üşümesin
köşe başında unutulmuş suretin
içinin döküntülerinden topla kendini
masallar yaz
kimsesizliğin dallarına
yaz ki
açılsın yalnızlığın kapıları
kilitle umutları
birleştir noktaları
acının çatısı altında...
söyle bende bileyim
hadi söyle bekliyorum
dudağının kıyısındaki gölgelikte
nasıl gidilir cennete
yağmur kıyametse....