Yaralarıma Tuz Bas Dua Çiçeğim...

Gidişin bir kış gibiyi sanki, yüreğim beyaz karlar istilasında öğrendim gidişini. Gittin, sevginde bir bahar göremeden çekip gittin, ben bu satırları yazarken kim bilir sen gerçeğin aynasında yarınlara dair düşler kurmaktasın. Ben ise yalnızlığa inat kırdığın yüreğimden kalan son parçalarıyla bir şeyler karalıyorum işte, sakın üzerine alınma bu satırları. Toprağa gömülmüş bu ayrılığı kaldırıp yeniden filizlendirmek değil niyetim. Bu satırları sen okuyasın diye değil, gidişinden sonra içimde biriken bir avuç fırtınayı fakir satırlarımda yakmak istediğimdendir sevgili. Gidişin hala gözlerimin önünde, son oynunu oynamak üzere sahneye çıkmış figüran gibi yalnızlığın suflelerini okuyup gittin...

Gittin yüreğinde baharları beklerken rüzgarı koynuna alarak gittin. Sessizce gittin, kör uçurumlara saldım düşlerimin kırık kovaları. Hani bir zamanlar yüreğine umut taşıyan kırık kovalarım var ya işte o kırık kovalarla sensizliğin kör saatlerinde hep gidişinin öfkeleri taşıdım yüreğime. Her kovada sensizlik yağdı üzerime, her kovada cayır cayır yandı düşlerim ama hep sustum. Sahipsiz çığlıkları yükledim yamalı heybeme, azık diye bildiğim gülüşleri aradım durdum yalnızlığın güneş görmeyen köşelerinde. Yollara koyuldum, pusulasız halimle, seni aradım, tek bir kelime etmeni bekledim. Hoşçakal kelimesinin dudaklarından yüreğime hançer gibi inmesi bekledim...

Gittin, tek bir kelime etmeden, anılarımızı kibritsiz yakarak gitmiştin. Gittin oysa ben yüreğime nice yalanlar söyledim bir gün dönecek diye. Pembe yalanlarla avuttum kendimi, yalanlarla avutmasam kendimi; ayrılığın soğuk teriyle korkusuzca yüreğime dayayacaktım kör kurşunları. Oysa ben ölmeyi değil; senin uzaklarda ama bana bir nefes kadar yakın olan varlığında yaşlanmayı istiyordum. Pembe yalanlarımdan düşler kurup gelmeni bekledim sevgili. Sakın yanlış anlama sevgili; benden önce kurduğun hayatı ellerinle yıkıp ikimizin mavi düş tarlasına geleceğine dair düşler değil kurduklarım. Bir gün dönüp gidiyorum, hoşcakal kelimelerinden ibaret kuru cümleyi alnımın yazgısına yapıştırıp son kez ait olduğun yalnızlığa dönmene dair yalanlar, düşler büyüttüm yüreğimin soğuk köşelerinde...

Gittin, dua çiceğim bildiğim yüreğinden yüreğime bir veda sözcüğünü esirgeyip gittin. Hani dönülmez sözler vermiştik birbirimize, şimdi yeminleri tutmayan tek benmişim gibi tüm tövbelerin adaklarını acılarla ben ödüyorum; sen değil. Hani aynı gözle ağlayıp aynı yürekle gülümseyecektik biz, hani sarı denizlerin üzerinde vuslata kulaç atacaktık seninle. Çok mu gördün bunu sevgili, nefesim diye övündüğün bu sevdayı bir ayrılık cümlesiyle bitirememek niye sevgili. Suskunluğun elbisesini çıkar üzerinden, susma sevgili, tek bir kelimenle ölmeye hazır yüreğime tek bir söz söyle hadi. Kurşunları kelimelere ilmekleyip, son infazını boynuma geçir sevgili...

Biliyor musun gidişinden aylar sonra bile içimde kanıyor gidişinin sessizliği. Gidişinin tek kelimeye bile sığdırılamayan ezikliği hala sırtımda kambur, yüreğim hala kırgın, gözlerim hala ıslak. Hala böğrümde suskunluğun bıçaksı dişleri, üzerime giyindiğim elbiseden göremediğin irinleşmiş yalnızlığın duruyor göğsümde. Belki de senden kalan tek şey bu, irinleşmiş yalnızlığın...

Ayazlara gebe kalmış yüreğimle konuşacak o kadar cümlelerim var ki, şimdiye kadar hep sen üzülmeyesin diye dudağımı büküp kelimelerimi ezdim dilimin ucunda. Ayrılık kelimelerini erteleyip bir gün tekrardan gelip gidişinin son kelimesini edeceksin diye bekledim durdum. Beklerken seni, sabır zırhını giyindim üzerime, sustum, bir dağ gibi, kurudum bir yaprağın sonbahardaki ölümü gibi. Yavaş yavaş ve içten içe, ölmeyi bekleyen bir çınar ağacının solgun yapraklarını görüp köklerini bedeninden koparması gibi bende yüreğimden düşlerimi kopardım. Acıta acıta ve yavaş yavaş oysa öfkelere bürünüp kilit vurduğum dudaklarıma gidişin acısını anlatsam fırtınalar kopacaktı mavi denizlerimde. Belini kırıp yalnızlığın gölgesinde oturan yaralarıma bir dokunsam denize kavuşmaya hasret bir göl gibi avuç avuç kanayacaktı yüreğim. Damarlarımdan taşacaktı ayrılığın zehiri. Biliyorum, beni ezip taşacaktı, bentler kuracak olsam da yıkılacaktı önündekiler teker teker. Keşke bendeki sessizliği, yüreğimdeki ezikliği görüp son kez gelsen. Toprağa gömülmüş aşkı tekrar filizlendirmek için değil; köklerinde yanan öfkeleri susturmak icin gelsen. Son kez ölümü dudaklarıma değdirip keşke kangren yaralarıma tuz diye gidişinin közlerini bassan sevgili...

Onca yıllık acının,
Son sancılarıydı yüzümde gizlediğim.
Kangren olmuş yanlızlığın,
Son satırlarıydı alnıma çizdiğim.
Artık toprak olmuştur sevdan,
Bir sayfa değildi üzerine kapanan;
Vefasız sevdanın ölüm fermanıydı
Tozlu raflara kalkan...

Selam Sevgi ve Dua ile...