Sen Annem din
Sanırım tüm dünya dillerinde en güzel ve en candan söylenen kelime Annem.
Sadece diyenin.
Benim Annem.
Yaşarken kıymetlerini bilmeyiz.
Yokluklarında da ararız.
Düşündüm de sana hep haksızlık yapıyoruz.
Sen bizler için bir şeyler yapıyorsun, bizler beğenmiyoruz.
Dokuz ay taşıdın, üşenmedin yerinmedin.
Paylaştın vücudunu bizimle.
Ben açken uyumadın, ninnilerle uyuttun.
İlk oyunumu seninle oynadım, ilk edepsizlikleri sana yaptım.
Kim bilir nasıl sevinmişsindir ilk anne dediğimde.
Bende yaşadım babalık heyecanını ama senin durumuna göre yalancı babalık sayılır.
Her şeyimi seninle paylaştım.
Yediğim ilk dayağı sana anlattım.
İlk kavgamı da.
Hatta okuldaki ilk fırçamı da.
Hatırlarsan büyümüştüm! İlkokul ikiye geçtiğim sene.
Okula sen götürecektin beni de. Ben büyüdüm artık kendim giderim demiştim.
Sende bakmıştın öylesine gözlerini silerek.
O gün için özür dilerim geçte olsa.
Üzmüştüm seni ANNE
Evlendiğimde bile her gün arardın.
Yemek yediniz mi, isterseniz gelin diye.
Bir gün senden yüzlerce kilometre uzakta iken aramıştın.
Uğra bana sevdiğin yemeklerden yaptım diye.
Uzaktayım anne gelemem deyince, hüngür hüngür ağlamıştın.
Oralarda aç kalırsın, sevdiğin yemekleri kimse yapmaz diye.
Sen benim idolümdün, gördüğüm her kızı, her kadını seninle kıyasladım.
Ama onlar senin yerini tutamazdı.
Çünkü sen ANNE idin hem de benim ANNEM.
Hala bayramları dört gözle bekliyorum.
Biliyorum ki bir yerlerde saklanmış ütülü beyaz mendilim ve çorabım var.
Bazen de içinde demir paralar.
Onlarda yaşlandı benimle beraber bunca yıldır.
Kıyamadım ki onları giymeye.
Gözlerim bulanıyor.
Nedendir ANNE?
Eskiden bu kadar koymazdı ayrılıklar.
Ama artık düşündürüyor anne. Her şey vakte dayalı.
Eskiden ben senin omuzlarına bile eremiyordum.
Şimdi ise sen benim omuzlarıma yetişemiyorsun.
Büyümüşüm değil mi anne?
Keşke hiç büyümeyip de kucağından inmese idim.
Sana doyasıya sarılmak öpmek istiyorum.
Ağlayan her çocuğun anne deyişinde bende seni özlüyorum
Gecenin bir yarısı oldu. Korkuyorum yanında uyumak istiyorum.
Yanında ve sarılarak.
Sanki her an seni benden her an koparacaklar gibi hissediyorum.
Seni sende bir gün anmak istemiyorum.
Anne kelimesini duyduğum her an, gecemde, gündüzümde.
Aynaya her baktığımda, attığım her adımda, her sesleniş de içimdesin anne.
İçimde bir his var anne.
Sanki günün birinde ilelebet ayrılacağız gibi.
Gözlerim dalıyor sanki biraz buğulanıyor.
Nedendir ANNE?
Ömrün çok uzun olsun. Kader ama!
Senden önce ben toprağa gidersem sorun yok.
Kimse ağlamasa da sen ağlayacaksın, içini dökerek.
Ya sen?
Ya sen benden önce kavuşursan Mevlama?
O zaman kim ağlayacak anne ardından?
Bunun düşüncesi bile korkunç.
Ağlamamın utancı değil bu anne.
Annesiz kalmanın korkusu.
Gözlerim akıyor su gibi.
Nedendir ANNEM.
11-Ekim-2009
YILMAZ BARITLI
