Virdini çekmeyen derdini çeker…

Ne güzel söylemiş Sultan [k.s.]. Derdi olanlar önünden geçer. Virdi olanlar dinlenir, gereken söylenir. Zikir nurdur, günah ateştir. Kalbin mâsivadan paklanması, kalbin şeytan ateşinden kurtulması ancak zikir nuru ile olur. O yüzden çok önem verdi Sadatlar. Yüzlerce ayet-i kerime’de bunu emreder bize. Kemale ermek, zikir ile mümkündür. Rabbımız ne güzel buyurmuş;

Bismillahirrahmanirrahim; Ya eyyühellezine emenüzikrullahe, zikran kesira. – Ey iman edenler! Rabbınızı çokça zikredin. Gece gündüz, ayaktayken-yatarken, gezerken-tozarken.

İnsan kalbini zikir ile meşkul ederse. Hiçbir şeyle meşkul olmaz. Zikri bırakırsa her şeyle meşkul olur. Vesveseler çoğalır, dünya muhabbeti artar, eyvahlar çoğalır. Ölüm halindeki “eyvah!” dönüşü olmayan bir eyvahtır.

Sahibinden almak lazım. Sahibi de Zamanın Gavsıdır. Haa aklıma gelmişken onu da yazalım. Telefonla falan olmaz bu iş. Bir Sami ağabeymiz vardı, hatrıma gelmişken arz edeyim.

Bir gün kendisine telefon gelir Fransa’dan. Telefonun ucundaki insan “aman Sami Abi, ben yandım, tövbe etmek istiyorum, vird almak istiyorum” der. Sami Abi düşünür, nasıl olacak o iş? Hemen kararını verir. Yaşlı, tecrübeli Gavs’ın vekilidir, bi anda gaflete düşer. Telefondaki adama, telefonla tövbe ve vird verir. Sonra “ben ne yaptım” diye düşünür. Ertesi hafta Menzil’e gider. Hazreti Seyda’nın (k.s.) huzuruna varır, mubareğe bu durumu söylemek için niyet eder, Seyda Hazretleri kulağına eğilir, “Sami! Sen tele vekil oldun?” der. Arkasından “hemen o sofiye söyle, Menzil’e gelsin” der ve bu şekilde olay kapanır.

Sahibinden ve huzurunda almak lazım, elinden tutmak lazım. Her şeyi Hakk’tan (c.c.) bilmek lazım. Bazı kardeşlerimiz de manevi haller olur. Kendinden bilmemek lazım, Allah’ın (c.c.) ve Sadat-ı Kiram’ın ikramı olduğunu idrak etmek lazım. Derse ki “benim” yanlıştır. Biz sofiler bazen abartmayı severiz. Bir gün sofinin birisi sohbet esnasında şöyle dedi; “Hocam! Biz falan beldeye gitmiştik. Orada hatme-i hacegan yapacaktık. Sen dedin ki, burada Yahudi mezarı var” dedi. Bende düşündüm böyle bir olayı hatırlamadım, bildim ki bu uydurmadır, “vallahi haberim yoktur” dedim. Abartmamak lazım bir şeyleri. Her şeyi merkeze addetmeli, kimse kendisinde keramet olduğunu zannetmemeli.

Geçen yerel bir gazetede okumuştum. Hoşuma gittiği için anlatayım. Müslümanın birisi namaz kılmak için büyük şehirlerden birisinde Çarşı Camiine gider. Camide yer kalmadığı için halk dışarı taşmıştır. Bu kardeşimiz de yer bulamadığı için karşıdaki bakkaldan bir kutu alır. Cuma namazı başlar, bu kardeşimiz namazda secdeye vardığında o kutu, deterjan kutusu olduğu için secdede ağzında ve burnunda müthiş bir yanma olur. Hapşuramadığı için de gözlerinden yaşlar dökülmeye başlar. O kadar çok yaş dökülür ki, secde mahallini ıslatır. Ayağa kalktığında deterjanın etkisiyle yine gözyaşları devam eder. Selam verdiğinde yanındaki insanlar hayretle ona bakarlar “ne mubarek insan, gerçekten evliya bu, göz yaşları içinde namaz kıldı” derler. Saygı duymaya başlarlar. O durumdan kurtulmak için arkasına dönüp bırakıp gitmek ister, fakat cemaat dolu olduğu için gidemez, 10 rekat daha tamamlamak mecburiyetinde kalır. Namaz ve tesbihat bittikten sonra yanındaki ihtiyar zat, edeble ayağa kalkar, etrafındaki insanlar onun elini öpmeye kalkarlar. İhtiyar zat şöyle der; “kurban olduğum, sen o kadar mubarek insansın ki, ben ise ömrümde bir defa, bir damla gözyaşı dökmedim, ne olur dua ette, bende Allah c.c. için ağlayayım” o kardeşimiz de başını sallar “inşaAllah” diye. Herkes etrafında, kimisi ayakkabısını tutar, kimisi ta’zim ve edeb tutar. Dua isteyen o ihtiyar da mubarek zatın hatırası diye o deterjan kolisini alır bağrına basar. Bi anda deterjanın kokusu adamın gözlerini yaktığı için o da ağlamaya başlar. Etrafındaki insanlar “Allah Allah, ne mubarek zat, dua eder etmez ağlamaya başladı” derler ve o şekilde adamın ismi evliyaya çıkar, DETERJAN EVLİYASI.

Bizim için sofilerin hepsi evliyadır. Amma Gavs (k.s.) bir tane. O’nun vizesi olmadan evliya olunmuyor ki. Şu zamanda böyle bir kapıyı bulmak, o Gavs’ın elinden Allah’a c.c. tevbe etmek, çizmiş olduğu nurlu yola devam etmek, HER KİŞİNİN İŞİDİR, ER KİŞİNİN İŞİDİR. Bana göre deterjan evliyası değil, “sofi” olalım. Allah c.c. razi olsun…

Tüm Hakları Saklıdır.
Kaynak belirtilmek suretiyle yayınlanabilir.
Menzil.net