Düşlerim Matemde
Kelimelerime hüzün çöktü,
ve anlatamadım yine
sen olan yanımı. . .
Adının geçtiği yerlerde takılı kaldı gözlerim
buruk bir acı geçip gitti yüreğime ilişerek
sessizce bir iç çekiş bıraktı geriye. . .
Bilmedin!
ne çok isterdim; kirpigimden” sen” diye akanları görmeni,
gözlerinin içine bakıp “yüreğimdeki seni” anlatmayı
“belki de yanıldım” diyebilmeyi,
gizlerimi yerleştirip kelimelerime
sana –susmamayı- öyle çok istedim ki. . .
gecenin en koyu halinde,
düşüncelerimin çıkmazında tökezliyorum yine. . .
Karar/sızım, kararsızlığım
usul usul acıtıyor içimi. .
öyle korkular sardı ki yüreğimi,
ve öyle çok sorular meşgul etti ki beynimi
hepsi cevapsız ve her biri karışık.
“Senden,sevginden ötesi yok” diyorum
susuşlar alıyor sözcüklerin yerini. .
“Sürurum”
“yaralarıma ilaç olanım”
zaman ilaç derdik
ve gülüp geçerdik ya gidenlerin ardından
zamanıma seni de kattım
bilemeden. . .
şimdiyse,
ilacım/dın; yaralarım oldun. . .
Aşikâr içimdeki sözcükler
yine de
anlatamıyorum seni sana ve kendime
cesareti yok yüreğimin. . .
ne gidebiliyorum senden
ne kalabiliyorum sana
her geçen gün gel-gitlerde boğuluyor yüreğim. . .
-kendime söz geçiremeyişim!-
bu ilk değildi…
“Büyüdük” derken yüreğimin hala çocuk kaldığını,
söz dinlemediğini fark ediyorum yine
ve yine hüzün oluyor sen olan yanım. . .
sustum
ve sen yine bilmedin!
odamın kuytu köşeleri sırdaşım,
senli anlatımlarım
kırık, parça. . .
düşlerim matemde bu gece
ve yüreğim kan revan
gittin!
geride bıraktığın -ben-i düşünmeyerek
belki de hiç bana gelmeyerek
gittin!
alıntı
