Be ölüm.

Be ölüm….!

Kara kışta neydi,
Neydin sitem ettin.
Ağlayınca zordu.
Zoru gördün uçtun gittin,
Kar boranda dünya dardı.
Dar diyara hasret ektim.
Hasretim başımda,
Hasreti yaşadım be ölüm.

İsyandım sana,
Neden yittin nerdeydin?
Ziyan aklım ermez buna,
Bu sevdaya kastın neydi?
Büyütürken yoktun,
Sil demiştin beni.
Hasrete yazmışken ismini,
Sen canıma neler ettin.
Yüreğimi dertle yıktın.
Sevdamın içinde,
Sevda yaşadın be ölüm.

Suda seyredip düşlerimi`,
Salıverdim gerçekleri,
Dalıverdi selviler göğün önüne,
Ömürdü akan nehirde,
Dindi fırtına güne,
Çoğalırken candı umuda.
Sarıldın ömrün damarlarına,
Hani yoktun ya?
Açarken sevdaya,
Yalnız değildi artık bozkırlar,
Poyraza doğan Güneş’e,
İstemedin ne içler çektin,
Baharlar içinde,
Baharı yaşadın be ölüm.

Saçların önümde,
Rüzgarın yeli,
Ateşinle yüreğim,
Küllerden seldi.
Bana da Azrail’in meramı geldi.
Ardımda koyduğum,
Yolum oldun be ölüm.

Gülüm;
Yeniceli sürgünlerde,
Kırağı vurmuş,
Dalı da küskünlerde,
Kanla dolmuş.
Ciğerlerim üzgünlerde,
Tutsak ettim öfkelerimi.
İki sözüm var:
Ağıtlaşmış,
Ağızım da dar; mühürlü.
Dudağımdan söyletmem,
Seninle baharlar da zulüm var.
Önümde acılar,
Ömür göğsümde har
Canıma mesken tutmuş yabancı diyar,
Meskenler seninse,
Meskenim oldun be ölüm.

Feriha Ceylan