Uzun bir rüya sessizliğine gömülür insanın kalbi kimi zaman. Ne kadar çabaladıysa da anlatamaz yüreğinde
alevlenmiş ateşi. Yolu sükuta çıkan kelimelerin sersemliğiyle konuşup durur çoğu kez. Anlamlandıramadan ve bürüyemeden cümlelerini yüreğindeki sese. Susması gereken ne kadar sebebi varsa öteden, hepsini toplayıp dilinin ortasına acı veren kopkoyu bir sessizliğin içinde bulur kendini.
Uzayıp giden bir sızı halini alınca bu sessizlik bir çocuk ağlamaya başlar buğulanmış kalplerde. Kırılgan zamanların yitik merhametiyle yüreklerde büyüttüğü bir yerdir o çocuk.
Adı: Zulüm’dür, Adı: Gözyaşı, Adı: Çaresizlik…
Akşamüstü atılan bomba sonrası terkedilmiş bir şehrin yanık kokusu gibidir onda yaşamak. Soğuk namluların ucuna takılmış hayatı solumaktır her gün. Anlatılamayan olmaktır, hissedilemeyen, duyulamayan. Tuhaf bir saklambaç oyununun ebesi değilken kalbinin tam ortasından kurşunla sobelenmektir. Saklanamamaktır, bulunmaktır en sağlam sandığın yerden.
Yüreklere gömülmüş acılarla ve mahşere saklanmış kelamlarla örülmüş bedenlerden kan misali zulmün aktığı bir yaşamaktır bu. Uyanmak istenilen ve sürekli acı veren bir rüyadır. Kara ve tahammül edilmez bir kâbus halini aldığında bu rüya bir çocuk ağlamaya başlar uyuşmuş gözlerin şafağında.
Adı: Ayşe’dir, Adı: Muhammed, Adı: Vaad…
Oyunlarını rüyalarına saklayan kara gözlü bir çocuktur o. Küçük bir yüreği, minik gözyaşları ve masum bakışları vardır. Annesinin ona öğrettiği duası vardır kalbinde. Hayalleri tutsak edilmiştir. Umutları daha doğmadan söndürülmüştür. Hayatına pusu kurmuş savaşı gözlerinde yaşar o. Bilmeden ve anlamadan. Annesi savaş kelimesini öğretecek mi ona? Bir tüfekle ne yapıldığını bilecek mi?
Kapanan gözlerinde cenneti barındıran, yorgun gecelerde Peygamber’in başını okşadığı bir çocuktur o. Milyonlarca beden taşır yüreğinde. Acıya kenetlenmiş hayatının her anında gözlerimize bakar kara gözleri. Bir ayna kurup ağlamaya başlar içimizde. Ve biz ağlayan bir çocuk taşırız yüreğimizde.
Adı: Filistin, Adı: Irak, Adı: Afganistan. . .
alıntı
