Aşıkların Nişanı.

Aşıkların Nişanı

Bir adam vardı. Garip,kimsesiz bir adam. Bağ-bahçe işleriyle uğraşır,sebze-meyva yetiştirirdi. Şehir pazarı oldu mu, mahsulünü devesine yükler, satmaya götürürdü. Nehrin üstünde ki köprüden geçer, pazara gelirdi. Akşama kadar satabildiğini satar, satamadığını devesine yükler, evine dönerdi.
Bir gün adamın devesi yavruladı. Artık pazara giderken yavru deveyi de yanlarına alıyorla...rdı. Köprüden geçerken yavru deve nehre yuvarlanıp öldü. Annesi orada feryat edip inlemeye başladı.
Ne zaman o köprüden geçseler deve orada durur, feryat ederdi.

Adam devesinin haline üzülür, bu kadar figan ediyor, ciğerleri hasretten yandı, delindi derdi. Bir gün deve ortadan kayboldu. Köylü yükünü omzuna alıyor, pazara böyle gidip geliyordu.
Bir zaman sonra devesini bir başka adamın yanında görünce sevindi,
-bu deve benimdir, dedi.
Ama adam oralı olmuyor,
-devenin sahibi benim, diyordu. Münakaşa ettiler, anlaşamadılar. Mahkemelik oldular. Kadı efendi devenin gerçek sahibini anlamaya çalışıyordu. Köylü dedi ki:

Benim devemin bir yavrusu vardı, köprüden düşüp öldü. Yavrusunun ardından öyle feryat ederdi ki ben ciğeri delinmiştir derdim. Deveyi keselim. eğer ciğeri delikse bu adam bana bir deve alsın, değilse ben ona bir deve alırım.

Kadı efendi diğer adama baktı. Adam olur deyip kabul etti. Deveyi kestiler, baktılar ciğeri deliktir. Devenin sahibinin kim olduğunu anladılar.

Aşıkların ciğerleri de deliktir, maşuk onları nerede olursa olsun, bilir tanır.

(Bir Serdar'ın dili ile Gavs-ı Sânî k.s.)