Mesnevi’den : Dua hâli

Dua edenin, ‘Rabb’im’ demesi, Allah’in ‘Buyur ey kulum’ demesinin ta kendisidir...

Birisi her gece kalkip Allah’i aniyor, O’na dua ediyordu... seytan ona dedi: Ey Allah’i cok anan kisi! Butun gece Allah deyip cagirmana karsilik seni buyur eden var mi? Sana bir tek cevap bile gelmiyor, daha ne zamana kadar dua edeceksin? Adamin gonlu kirildi, basini yere koydu ve uyudu.

Ruyasinda ona soyle dendi : Kendine gel, uyan! Niye duayi, zikri biraktin? Neden usandin?

Adam : Buyur diye bir cevap gelmiyor ki, kapidan kovulmaktan korkuyorum, dedi.

Bunun uzerine dendi ki ona : Senin Allah demen, O’nun buyur demesi sayesindedir... Senin yalvarisin, Allah’in senin ruhuna haber ucurmasindandir... Senin cabalarin, careler araman, Allah’in seni kendine yaklastirmasi, ayaklarindaki baglari cozmesindendir... Senin korkun, sevgin, umidin Allah’in lutfunun kemendidir... Senin her Ya Rabbî demenin altinda, Allah’in buyur demesi vardir... Gafilin, cahilin cani, bu duadan uzaktir... Cunku Ya Rabbî demeye izin yok ona... Agzinda da kilit var, dilinde de... Zarara ugradigi zaman, aglayip sizlamasin diye Allah ona dert, agri, sizi, gam, keder vermedi...

Bununla anla ki, Allah’a dua etmeni, O’nu cagirmani saglayan dert, dunya saltanatindan daha iyidir...

Dertsiz dua soguktur. Dertliyken yapilan dua gonulden kopar...