Tövbe silgi gibidir; iz bile bırakmaz...
Tövbe silgi gibidir; iz bile bırakmaz...
Tövbe, günahlardan pişman olup, onları terk etmek ve Allah'tan af dilemektir.
Tövbe, Allah'a yöneliş demektir. Çocuk bardağı kırar, "Anneciğim bir daha kırmayacağım." diye yine annesine döner, sarılır. Tövbe de aynen böyledir. İnsan tövbeyle, "Allah'ım bir daha günah işlemeyeceğim." der, döner yine Rabb'ine...
Bazı okurlarım mektuplarında, "Geçmiş hayatımda öyle günahlar işledim ki, Allah beni affetmez." diyor. Ben de diyorum ki; müşrikler bile tövbeyle sahabe olurken, sen neci oluyorsun da Allah'a iftira atıyorsun? Mesela Hz. Ömer diyor ki; "Hayatımda iki şey var; birine ağlarım, birine gülerim. Helvadan put yapar, önce tapar, sonra yerdik, buna gülüyorum. Kız çocuklarını diri diri toprağa gömüyorduk, buna da ağlıyorum..." Bakınız Hz. Ömer nereden nereye geliyor tövbeyle...
Özellikle gençlikte çok günahlar işlenebilir. Gençlikte şahsi durum ve sosyal hayat günah işlemeye çok uygun, İslamiyet'i de bilmiyorsa eğer, çok günahlara girebilir kişi. Bakınız Mesnevi-i Nuriye'de bir şiirin meali şöyledir: "Geceye benzeyen gençliğim zamanında gözlerim uyumuş idi, ancak ihtiyarlık sabahıyla uyandım..."
Yine Necip Fazıl diyor ki;
"Tam otuz yıl saatim işlemiş ben durmuşum,
Gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmuşum..."
Yani "Çocuklar gibi yaşamışım" diyor Necip Fazıl. Sonra tövbe ediyor. Bir makalesinde diyor ki: "33 yaşından evvel yazdığım şiirler benim değildir. Bugün insanlar evladını reddediyor, ben de yazılarımı reddediyorum." Ve başka bir hayat yaşamaya başladı. Bana göre Necip Fazıl, evliyadır. Bakınız tövbe, insanı ne halden ne hale getiriyor.
"Her bir günah içinde küfre gidecek bir yol var. O günah istiğfar ile çabuk imha edilmezse, kurt değil, belki küçük bir manevî yılan olarak kalbi ısırıyor. (2. Lema)
Bu ne demektir?
Bir arkadaşa dedim ki; "Yahu şu içkiyi bırak, haramdır." Dedi ki; "Yahu ne haramı? Bu aslan sütüdür." Arkadaş anında küfre gitti.
Her insan günah işler, çünkü Allah insanı günah işleyebilecek fıtratta yaratmıştır. İnsanlara zevkleri ve menfaati tesir eder, onları yönlendirir. Bu, tabii bir hal gibi gözüküyor. Çoğu canının istediğini yapar. Çünkü insanın kendini idare etmesi kolay değildir. En başta nefsi onu yönlendirir. Bu durumda o insanların kıymeti, menfaatleri kadardır. Fakat bazı insanlar menfaatinden ve zevkinden öteye başını kaldırır, kendini bir davaya verir.
Tövbe, silgi gibidir. İnsan Rabb'ine yönelip bir daha günah işlememeye niyet ederek tövbe ettiğinde Allah o günahı siler, sanki hayır işlemiş gibi misliyle sevap yazar. İşte "Tövbe, salih ameldendir." denmesinin sebebi budur. Çünkü insan, tövbesiyle Rabb'ini tanır, marifeti artar, sevap kazanır. Şurası kesin ki; biz bazı günahları bırakmasak bile onlar er geç bizi bırakacaktır. İnsan yaşadıkça fizikî zaruretler dolayısıyla her günahı terk etmek zorunda kalır. Bu da Allah'ın rahmetidir. Ama önemli olan, genç iken yüzümüzü günahlardan hayırlara çevirmektir...
Hekimoğlu İsmail
