Bir Zamanlar Tabiat Tebessüm Ederdi

Ben cocukken tabiat tertemiz idi. Hic kimsenin paranoya derecesinde takintisi yoktu. Agactan kopardigimiz ya da yere dusmus meyveleri elbisemize silip yerdik, evimizin karsisindaki tarladan topladigimiz gelinciklerden icecek yapardik. Otlarin uzerine bir guzel uzanip agzimiza da Red Kit’in yaptigi gibi bir ot parcasi alarak keyif yapardik. Buyuklerimiz aksama yemek yapmak icin etraftan degisik otlar toplarlardi.

Cocukken toprakla, yagmur sulari ile oynardik. Derelerde yuzer, cokca dere suyu yutardik. Dagdaki zeytinligimize calismaya gittigimizde babam bize tertemiz su birikintilerinden suyu bulandirmadan nasil icebilecegimizi ogretmisti. Hic dusunmeden bogurtlenleri afiyetle yerdik. O zamanlar koyler, kasabalar, belki sehirler temizdi. Agaclara dogal gubre atilirdi, o da toprakla butunlesip kaybolurdu. Ilcemizden uzaklara gitmeye gerek kalmadan denize girilirdi.

O zamanlar denizin dibini net bir sekilde gorebildik. Sonradan icat ettigimiz kirlilikler de yoktu. Yildizlari en parlak haliyle seyrederdik, gundelik yasamin gurultusu tabiatin seslerini tamamen ortmemisti. O zamanlar hic sorgulamasak da guvenli bir hayat surdugumuzu hissediyorduk. Annemiz bizi bakkala gonderdiginde aldiklarimizi kese kagidi ile getirirdik eve. Ben hic kese kagidi yiginlari gormedim etrafimda. Onlari gelisiguzel atsak bile kayboluyorlardi.

Ben buyudukce yasadigim tabiat kirlendi. Agaclara suni gubreler atildi; ciftciler odemesi zor borclarla tarim ilaclari aldilar. Meyveleri, cicekleri, kelebekleri, arilari ve pek cok canliyi zehirlediler. Bir gun gordum ki yuzmeyi ogrendigim dere, mermer fabrikasinin atiklari ile sahte bir pamukkale olmus. Bir de uzerine cop yiginlari dokmusler. Simdi agactan kopardigim meyveyi evde yemek zorundayim. Bogurtlenlerin uzerindeki ilac kalintilari gozle gorulebiliyor.

Bugunun cocuklarina tertemiz bir tabiat kalmadi buyuklerinden. Onlar artik genc annelerinin hijyen sinirlandirmalari altinda yasiyorlar. Kendi ogluma ve diger cocuklara baktikca onlar adina uzuluyorum. Bu kirletilmis sehirlerde, ya da kirsal alanlarda ne kadar ozgur olabilirler ki. Oysa ki ozgurluk cocukluktan gelip oylece surup giden bir ozelliktir. Yeni nesil ozgurlugu eksik ogrenecek, onlar tabiati tertemiz ak pak tahayyul etmekte zorlanacaklar.

Biz tabiattaki su birikintilerinden, pinarlardan su icerken, ben ve oglum bugun evimizdeki musluktan su icemiyoruz. Hormonlu gidalar, katki maddeleri ile dolu yiyecekler bizim gozumuzle cocuklarimiz icin sakincali ama alternatif bulmak da zor artik. Bir koydeki tarladan koparacaginiz bir domates bile artik guvenli degil.

Bu gune kadar biz insanlar dogayi, onu olusturan ogeleri tek tek kirletmek sureti ile kararttik, guvenilirligini zedeledik; cocuklarimiz icin kendi ellerimizle tehlike olusturduk. Onlari tabiatin temiz olmasi gereken bagrindan kopardik. Binalar arasindaki parklara, bahcelere hapsettik. Dokunduklari her sey kirli diye onlari ya azarladik ya men ettik. Ben oglumu simdi cimlere karsi olan korkusunu yenmesi icin en yesil park nerede ise orada dolastiriyorum, o israrla betonlu bolgelere kacmaya calisiyor ben onu cimenlerin ve karincalarin arasina geri getiriyorum. Halbuki ben cocukken yuksek binalardan, sehrin gurultusunden urkerdim.

Bizler tabiati temizlemeye calisirken ya da en azindan bu bilinci kendimize maletmek icin ugrasirken, cocuklarimiza da hem teorik hem uygulamali olarak tabiat bilincini once vicdanlarina, sonra da akillarina bir kanevice gibi islemeliyiz. Ilk ogrenecekleri siir, tabiatin temiz nagmeleri olmali.

Tabiat temiz kaldikca ve mavi-yesil cehresi tebessum ettikce bizler ve cocuklarimiz da tabiatin masum tebessumu ile tebessum edecegiz.