Ey Arkadaş !

Ey Arkadaş !

Bir anlık gaflet eyler, kapılıp gidersen dünya çarkına
Gülen yüzler tehevvür eder varamazsın farkına

Herkes yüz çevirip, sırtını dönünce hüzün dolar arkına
Sen içinde sevgi büyüt; bir tek sevgi kâfi gönül fakr’ına

Sahte dostlar düşman, kusurların ifşa olur bir anlık
Sen gecelere tutun ! Bütün kusurları örter karanlık.

Hatalarından ders al, bir öncekinden önde geçir gününü
Geçmişe dalıp gerileri seyran eyleme! Göremezsin önünü

Gayza teslim olmuşsa yüreğin, boyanıp batarsın huna
Halvette kalırsın, bir derin mülahaza düşer ruhuna

Yüreklere sevgi ağacının dalı uzanır; tutun bu dala
Nefreti sırtına alıp, köle edip kendini, olma budala !

Ey Arkadaş !

Bu cihanda duyulmaz ise bir gün “Allahu Ekber”
Her fen tarumar olur, her beden makber…

Güneşe kurşun, dünyanın dönüşüne kötü bir zaman akar
Gözlere duman, sinelerin özüne yanık yanık aman akar

Bataklığa gark olur isen, bırakma kendini; dönme şaşkına
Kalk, diril, sığın Ol Ekmel olanın kuşatıcı aşkına

Ey Arkadaş !

Sen kendi bilir, kendini tanır isen, ne gerek var misale?
Gizli âlemler ayan olur, perdeler kalkar, kuşanırsın visale

Üretken ol, bir değer bırak; olma mukallit, eyleme kopya
Gönül insanını modellemek hayal, yıkmak ütopya !

Ey Arkadaş !

En günahkâr insana Mevla rahmetiyle yaklaşır,
Şu aciz insana ne oluyor da nefret güder, taşlaşır!,

Şiir-Söz:
Kadim Dolunay