Söze gönül ile başlayalım,

Söze gönül ile başlayalım,

Her kelimede dönüp bir bakalım kalbimize.

Yola gönül ile başlayalım,

Her adımda dönüp bir soralım kalbimize.

Senin için Rabbim.

Kelâm senin için, yol sana gider. Şair kime söyler, yolcu kime gider?

Her zerrede maksut sensin. İnsanın maksudu kim?

Sen kalbime bakarsın. Kalbim kime bakar, neye meyleder?

Kalp ile başlamaktır niyet.

Kalbi Kâbe kılmaktır.

Allah için mi?

Din, Allah için sevmek, Allah için kızmaktı. Böyle dedi Allah Rasulü s.a.v..

Sahabilerden Ebu İdris el-Havlânî r.a. bir gün Şam mescidine gitmişti. Orada bir genç gördü ki, dişleri parlıyor, yüzü gülümsüyor ve çevresinde kalabalık bir cemaat toplanıyor.

Cemaat herhangi bir konuda ihtilafa düştüğü zaman ona danışıyor, onun görüşünü alıyorlardı. Gencin kim olduğunu sordu. Muaz b. Cebel'dir, denildi.

Ebu İdris r.a. ertesi gün erkenden mescide gitti. O genci mescitte namaz kılar vaziyette buldu. Namazını bitirinceye kadar bekledi. Sonra karşısına geçip selam verdi ve gence şöyle dedi:

- Seni Allah için seviyorum.

Muaz b. Cebel r.a.:

- Allah için mi? dedi. Ebu İdris r.a.:

- Allah için, dedi.

Muaz b. Cebel r.a. Ebu İdris r.a.' ın elbisesinin kuşağından tutup kendine doğru çekti ve şöyle dedi:

- Müjdeler olsun sana! Çünkü ben Allah Rasulü'nden şöyle duydum: “Allah Tealâ buyuruyor ki: Benim rızam için birbirini sevenlere, benim rızam için birlikte oturup sohbet edenlere, benim için birbirlerini ziyaret edenlere ve benim rızam için malını ve gücünü sarf edenlere muhabbetim vacip olmuştur.”

. . .

Hz. Ali r.a. bir harpte müşriklerden birisiyle savaşıyordu. Zorlu bir mücadeleden sonra adamı yere düşürdü ve kılıcını adamın boynuna dayadı. Bu sırada adam Hz. Ali r.a.'ın yüzüne tükürdü. Hz. Ali adamı öldürmekten vazgeçerek hemen bıraktı ve geri çekildi. Müşrik hayretle sordu:

- Neden beni öldürmüyorsun?

Hz Ali r.a .:

- Seninle Allah için dövüşüyordum ve seni onun yolunda öldürecektim. Fakat sen bana tükürünce nefsim adına hiddetlendim. İşime kendi öfkem karıştığı için niyetim zedelendi. Onun için seni öldürmedim, dedi. Adam:

- Seni kızdırayım da beni çabucak öldüresin diye yüzüne tükürmüştüm. Madem ki dininiz bu kadar saf ve halis, muhakkak hak dindir, dedi ve müslüman oldu.

. . .

Sen yarattın Rabbim. Yarattığını severiz.

Senin yolundaki yolcuyu severiz.

Sana giden yolu severiz.

O yoldaki taşı toprağı severiz.

Ama kim ki fesat karıştırır dinine, kim ki engeller koyar sana giden yollara, kendimizi unutur, senin için kızarız bir gün...

Niyetlerimiz yükselir

Kelimeler yere aittir, sözler toprağa ait, sesler bedene ait. Yerde kalır, unutulur taşa kazınsa...

Maksatlar ulaşır göğe, niyetler kanatlanır.

Rasulullah s.a.v. bir gün namaz kılmak için ayağa kalktı ve mescittekilere sordu:

- Malik b. Duhşum nerede?

Oradakilerden biri şöyle dedi:

- O , Allah'ı ve Rasulü'nü sevmeyen bir münafıktır. Efendimiz s.a.v. şöyle dedi:

- Öyle deme! Görmüyor musun? O, lâ ilâhe illallah dedi ve bununla Allah'ın rızasını murat ediyor. Allah Tealâ kendi rızasını murat ederek lâ ilâhe illallah diyen kimseye cehennem ateşini haram kılmı ştır.

Ve Efendimiz s.a.v. buyurdular: “Kim insanların kalbini kazanmak için güzel konuşmayı öğrenirse ve Allah'ın rızasının dışında, Allah'tan başkasını murat ederek ilim öğrenirse, ateşteki yerini hazırlasın.”

Kalbimizdeki niyetlerdir cehennem ateşini söndüren ya da gül bahçelerini yakıp kavuran...

O andaki niyetler

Biliriz gönlümüzde başlar en büyük mücadeleler. Din yalnız senin oluncaya kadar cihat gönlümüzdedir. Çünkü sen “Cihada hazır bulunun” (Âl-i İmran, 200) buyurdun.

Efendimiz s.a.v. bir gün şöyle dediler:

“Ümmetimin şehitlerinin çoğu başı yastıkta ölenlerdir. Onlar harbe gitmeyi ve cengâver olmayı isterler fakat buna bir türlü imkan bulamazlar. Onların niyetleri önemlidir. Başları yastıktadır, fakat niyetleri çok üstündür.

Savaş alanında nice öldürülenler vardır ki, onların niyetlerini de ancak Allah bilir.”

. . .

Allah Rasulü s.a.v. arkadaşlarıyla Tebük yolculuğundaydı, buyurdular: “Medine'de bıraktığımız nice kimseler vardır ki bizim kateddiğimiz mesafe, çiğnediğimiz topraklar, kâfirleri kızdıran her adımımız, infak ettiğimiz her şey, çektiğimiz sıkıntı ve açlıktan alacağımız mükafat gibi onlara da mükafat vardır.”

Sahabiler , bu nasıl olur, diye sordular. Allah Rasulü s.a.v. buyurdular:

- Çünkü onların niyetleri bizimledir, onları mazeretleri geri bırakmıştır.

. . .

Başı yastıkta şehit olanlar vardı.

Bununla beraber…

Birisi cihat meydanında öldürülmüştü. Ona “katil-i himar ” yani “merkebi peşinde ölen adam” dediler. Çünkü o, savaştığı adamın azık, elbise ve merkebini almak gayesiyle savaşmış fakat onları alamadan öldürülmüştü.

. . .

Bir sahabi gelerek Efendimiz s.a.v.'e sordu:

- Ya Rasulallah ! Dünyalık kazanmak maksadıyla cihat etmek isteyen kimse hakkında ne buyurursunuz?

Efendimiz s.a.v .:

- Onun için hiçbir ecir yoktur, buyurdu. Sahabiler bu cevabı çok ağır buldu ve soruyu soran zata:

- Tekrar sor. Belki maksadını iyi anlatamadın, dediler. Adam tekrar sordu:

- Ya Rasulallah ! Dünyanın geçici menfaatini arayarak Allah yolunda cihada çıkmak isteyen kimse için ne dersiniz?

Allah Rasulü s.a.v. şöyle buyurdu:

- Onun için hiçbir ecir yoktur.

Oradakilerin isteği üzerine sahabi sorusunu bir kez daha sordu ve yine aynı cevabı aldı:

- Onun için hiçbir ecir yoktur!

. . .

Hz Ömer r.a.'ın hilafeti devrinde bazı sahabiler toplanmış, Allah yolunda herhangi bir şekilde çalışırken katledilmiş kişilerden söz ediyorlardı. Birisi:

- Allah yolunda çalışıyorlardı. Ecirleri Allah'a aittir, dedi. Bir başkası da şöyle dedi:

- Allah onları öldürüldükleri andaki niyetleri üzere diriltir.

Konuşulanları duyan Halife şunları söyledi:

- Evet! Ruhumu elinde bulunduran Allah'a yemin ederim ki, Allah onları öldürüldükleri andaki niyetleri üzere diriltecektir. Öyle ya, bazıları gösteriş için veya duysunlar diye, bazıları dünyalık, bazıları da savaşmaktan başka çare bulamadıkları için muharebe ederler. Kimileri de sabreder, mükafatını Allah'tan bekleyerek Allah rızası için cenk ederler.

. . .

Bir bedevi, Nebi s.a.v.'e gelerek iman etti, kendisine tabi oldu ve şöyle dedi:

- Senin yanında hicret etmek istiyorum.

Peygamberimiz s.a.v. de onu bir sahabiye tavsiye etti. Ve bedevi mücahitlerin develerini otlatmaya başladı.

Hayber Gazası yapılmıştı. Ganimetler pay ediliyordu. O kişiye da pay ayırdılar. Adam sordu:

- Nedir bu?

- Allah Rasulü'nün senin için ayırdığı hissedir, dediler. Bunun üzerine bedevi Allah Rasulü s.a.v.'in yanına vararak:

- Ben sana bunun için tabi olmadım. Atılan bir ok ile boğazımdan vurulup öleyim de cennete gireyim diye sana tabi oldum, dedi. Peygamberimiz s.a.v .:

- Eğer doğru söylüyorsan Allah seni doğrular, arzuna kavuşursun, buyurdu.

Sonra düşmanla savaşmaya gittiler. Bir süre sonra o bedevinin cesedini getirdiler. Tam gösterdiği yere, boğazına ok saplanmıştı. Peygamberimiz s.a.v .:

- O bedevidir, değil mi? dedi. Sahabiler:

- Evet odur, dediler. Peygamberimiz s.a.v.:

- O Allah'a doğru söyledi, Allah da onu doğruladı, buyurdu. Sonra onu kendi mübarek cübbesiyle kefenleyerek namazını kıldırdı. Namazda iken şöyle dediği duyuldu:

- Allahım ! Bu senin kulundur, senin yolunda hicret ederek yurdundan çıkmıştı. Şehit olarak öldürüldü. Ben buna şahidim!

. . .

Senin yolundayız.

Gönlümüz şahit olsun, gönlümüz doğrulasın yönümüzü, dilimizi.

Bedir'de bulunsaydık, Hendek'ten bir taş da biz kaldırsaydık, Uhud Dağı'nda bir dağ gibi düşseydik toprağa…

Yolda olmak

Hicret emri gelmiş, müslümanların çoğu hicret etmiş, Medine'ye gitmi şti. Mekke'de yalnızca bir özrü sebebiyle gidemeyen çok az sayıda müslüman kalmıştı. Leys Oğulları'ndan gözleri görmeyen, fakat çok zengin bir müslüman olan Damra r.a. da geride kalanlardandı. Kendini hicretten muaf tutulanlardan görmedi ve bir gün yardımcılarına şöyle dedi:

- Ben istisna tutulanlardan değilim, hicrete imkan bulabilirim. Çünkü hem malım var hem de yardımcım. Haydi beni bir deveye bindirin.

Deveye bindirildi ve ağır ağır yola çıktı. Ten'im denilen yere vardığında ecel onu yakaladı. Vefat etti ve Ten'im'de defnedildi. Damra r.a. hakkında şu ayet nazil oldu:

“Her kim Allah yolunda hicret ederse, yeryüzünde gidecek çok yer de bulur, genişlik de bulur. Her kim de Allah'a ve peygambere hicret maksadıyla evinden çıkar da, sonra ölüm kendisine yetişirse, muhakkak ki onun ecri Allah'a düşer. Allah çok yarlıgayıcı, çok esirgeyicidir.” ( Nisa, 100 )

Kimileri Medine yolunda düşer lakin Medine'dedir. Kimileri ise…

. . .

Sahabilerden biri, Ümmü Kays r.a. ile evlenmek istedi. Fakat Ümmü Kays o günlerde Mekke'den Medine'ye hicret etmeyi düşünüyordu. Kendisiyle evlenmek isteyen sahabiye , niyeti ciddi ise Medine'ye hicret etmeyi ve orada evlenmeyi teklif etti.

Mekke'deki kurulu düzenini henüz terk etmeyi düşünmeyen o sahabi, Ümmü Kays r.a. ile evlenmek arzusuyla Medine'ye hicret etmek zorunda kaldı.

Bu durumunu bilen sahabiler ona “ Ümmü Kays'ın Muhaciri” diye takılmaya ve onun hicret sevabı alıp almadığını tartışmaya ba ş ladılar . Bu tartışmadan haberdar olan Rasul-i Ekrem s.a.v. meseleye açıklık getirmek için şöyle buyurdu:

“Yapılan işler niyetlere göre değerlenir. Herkes yaptığı işin karşılığını niyetine göre alır.

Şimdi, kimin niyeti Allah'a ve Rasulü'ne varmak, onlara hicret etmek ise, eline geçecek olan sevap da Allah ve Rasulü'ne hicret sevabıdır.

Kim de elde edeceği bir dünyalığa veya evleneceği bir kadına kavuşmak için yola çıkmışsa, onun hicreti de hicret ettiği şeye göre değerlenir.”

Mekke uzaktır bize, Medine uzaktır.

Lakin hicret gönülledir.

Kalbin her halde Kâbe'ye yönelmesiyledir.

Az veren gönülden

Efendimiz s.a.v. insanları sadakaya teşvik ettiğinde, Ebu Ukayl r.a. çok az miktar hurma karşılığında bir gece sabaha kadar sırtında su taşıdı. Aldığı hurmanın yarısını ailesine ayırdı, diğer yarısını da Rasulullah s.a.v.'e sadaka olarak verilmek üzere getirdi. Efendimiz s.a.v. “Götür, sadaka malları üzerine dök.” buyurdular.

Münafıklar, Ebu Ukayl'ın sadakasını dillerine dolayıp alaya aldılar ve:

- Ebu Ukayl'a bakın! Şuncağız hurmalarla Allah'a yaklaşmış, dediler.

Bunun üzerine Allah Tealâ Tevbe Suresi'nin 79. ayetini nazil eyledi:

“Sadaka vermekte gönülden davranan ve ancak elinden geldiği kadar verebilenlerle alay eden kimselere, bu davranışlarının cezasını Allah verir! Onlara can yakıcı bir azap vardır!”

Değil mi ki gönülden veriliyor, değil mi ki maksut O; O'nun rızası, verilen yarım hurma da olsa göklere kanatlanır.

Lakin niyetler ihlâsını kaybeder de, nice kurbanlar yük olur omuzlarımıza, engel olur dolanır ayaklarımıza...

O kadar gizli ki...

Allah Rasulü s.a.v. buyurdular:

“Şehitler, malını infak edenler ve alimler , amellerinin mükafatı olarak cennet isteyecekleri zaman Allah Tealâ onları yalanlayarak her birine şöyle der: ‘Yalan söylediniz; biriniz desinler diye cömertlik etti, diğeriniz kahraman desinler diye cesaret gösterdi, diğeriniz de falanca ne alimdir desinler diye okudu.' Ve hiç biri mükafat alamaz...”

Sahabilerden biri bir gün Ubade b. Samit r.a.'a sordu:

- Ben harbederken Allah rızasını murat ettiğim gibi, başkalarının beni övmesini de isterim.

Ubade r.a .:

- Sana bu amelinden bir hayır yok, dedi. Adam bu sualini üç defa tekrar etti, hep aynı cevabı aldı:

- Sana bu amelinden bir hayır yok!

Hz. Ubade r.a. sonra, Allah Tealâ'nın “Ben ortaklardan en çok uzak olanım.” buyurduğu kudsi hadisi okudu.

. . .

Efendimiz s.a.v. bize bildirdi ki, şirk, gecenin zifiri karanlığında, kara bir taş üzerinde yürüyen bir karıncanın ayak izinden daha gizli. Ve müslümanı elbette taşa, yıldıza tapınma gibi bir şirk beklemiyordu. Bizlere şu uyarı geliyordu:

“…Kim Rabbi'ne kavuşmayı ümit ve arzu ediyorsa güzel bir amel işlesin ve Rabbi'ne ibadette hiçbir kimseyi ve hiçbir şeyi ortak tutmasın.” ( Kehf , 110)

İnsanlar unutur, bırakır gider.

Bir bakarız yalanlarlar. Şahitlikler bozulur.

Gönlümüze yazılanlar kalır bir tek...

İyi niyet taşları

“Cehennemin yolları iyi niyet taşlarıyla döşelidir” diyor bir düşünür. Gönlümüzdeki iyi niyetler elimizin işlediği şerli, gayri meşru aykırı işleri hayra çevirmez. Temiz bir kalpten ancak temiz işler sâdır olur. Rabbi'ne teslim bir kalp, rızık endişesiyle, gelecek korkusuyla harama uzanmaz. “İlim öğrenmek de farz”, ya da “insanlara hizmet!” kaygısıyla kendini ateşe atmaz. Hiç değilse günahını bilir de tevbeye yönelir, bir de niyeti yük etmez omuzlarına.

. . .

“Yaptıkları her işi ele alır, onu toz duman ederiz.” (Furkan, 23)

Bu ayetinin dehşetinden sana sığınırız Rabbim.

Kalbimiz doğrulasın yapıp ettiklerimizi ki, boş bir yorgunluk kalmasın geriye. Kuru kuruya bir açlık kalmasın geriye.

Sırat'ta yük olmasın ibadetlerimiz, toza dumana karışıp kaybolmasın.

Bir gün öyle isteyelim ki seni, kendimizi unutalım, yapıp ettiklerimizi unutalım, cenneti unutalım.

Herkes senden isterken, biz seni isteyelim.

Elvida ÜNLÜ