Resul-i Âlişan Efendimiz sık sık nefsinden yakınır, nefisle mücadeleyi "büyük cihad" sayar ve "Bir an bile beni bana bırakma Allah'ım" diye dua eder...
Bediüzzaman, derslerinde muhataplarını değil, çoğunlukla kendi nefsini hedef alır, nefsinin hevesatından yakınır:
"Tembel nefsim-kemter nefsim-bihemta nefsim" gibi ifadelerle nefsini aşağılar.
Biz ise âdeta nefsimizi ödüllendirmek için yaşarız. Nefsimize dönük yaşadığımız için de ne tatmin oluruz, ne de aza kanaat ederiz. O zaman mutluluğu da ıskalarız. Fuzuli gibi yanmadayız:
"Dost bi perva, felek bi rahm, devran bi sükûn,
"Dert çok, hemdert yok, düşman kavi, tali zebun."
Bazılarımız Bosna'da olanlardan çok borsada olanlarla ilgili. Doların iniş çıkışlarıyla, Çeçenistan'daki hicrandan daha çok alakadar. Afganistan'daki ve Filistin'deki dindaşlarımızın ne yediğinden ziyade, Hüton'daki trilyonluk düğünde ne naneler yendiğini tartışıyor.
Çoğumuz hiçbir ciddi oluşumun içinde yer almadığımız halde, oturduğumuz yerden dünyaya nizam vermeye kalkışıyoruz.
Özlemlerimizin de sonu hiç yok...
Sırtımızı sıcak radyatörlere (yaz ise klimalı salon) dayayıp ahkam kesmekle zaman öldürüyoruz.
Kötü bir de alışkanlığımız var: Ya oturduğumuz yerden dünyayı kurtarır, ya da oturup kurtarıcı bekleriz...
Kendi gayretimizle, kendi çalışmamızla bir şeyleri düzeltmek dururken, görev ve sorumluluğu başkasının sırtına yıkar, arkasından da tenkit ederiz...
Bazen iki paragraf yazıyla, yahut iki satır lafla tüm görevlerimizi eksiksiz yaparız!
Nasreddin Hoca fıkralarından bile ders alamamamız ne kadar hazin!
Hoca, komşusunun evinin önünden geçerken, sesini duymuş:
"Ya Rab, bana cennetini ver" diye dua ediyormuş, adam. Başını pencereden uzatıp bakmış ki, ne görsün? Komşusu kuştüyü yatakta sırtüstü yatıyor. Bir ders verme kararıyla (bize de tabiî) komşusunun çatısına tırmanmış. Başlamış gürültü yapmaya.
Adam yattığı yerden seslenmiş:
"Kim var orada?"
"Benim" diye cevap vermiş, Nasreddin Hoca.
"Çatıda ne arıyorsun be adam?"
"Eşeğimi kaybettim" diye cevap vermiş, Hoca, "onu arıyorum."
"Bre akılsız Hoca, çatıda eşek aranır mı?"
Hoca sözün burasında patlamış:
"Bre akılsız komşum, yatakta cennet aranır mı?"
Cennetin bedeli iman ve ibadet, sosyal düzelmenin bedeli ise gayrettir. Bedel ödemeden hiçbir şey kazanılmaz.
Bugün için en büyük ihtiyacımız, bence, ilmiyle amel edip gücü ve kabiliyeti ölçüsünde elinden geleni yapacak bilinçli insandır...
Onlar kendiliğinden yetişmez. Anne-babalar yetiştirecek.
Peki nasıl? Bari anne-babalar yetişmiş mi?
"Bu yaştan sonra âlim mi olacağız?" düşüncesiyle, belli yaşa gelmiş olanlar kitabı boykot ediyor.
Kalemle savaşıyor.
Kendimizi yetiştirmek zor geldiği için çocuklarımıza söyleyenerek, kızarak, bazen de onları döverek Türkiye'ye "adam" yetiştiriyoruz! Ya da bol bol yakınıyoruz.
"Zaman bozuldu efendim, sistem canavar üretiyor."
Yakınmak yerine harekete geçsek nasıl olur? Karanlığa sövmek yerine mum yaksak ha!..
Başkasının çocuklarını öveceğimize, (aynı sistemde yetişmemişler gibi) kendi çocuklarımızı doğru düzgün yetiştirsek...
Bu konularda herkes, başkasından beklediğini yapsa yeter...
Bilirsiniz, şehri temiz tutmanın yolu belediyeye kızıp köpürmek değil, kendi evimizin önünü süpürmektir. Daha da doğrusu hiç kirletmemektir.
En azından, yüreklerimizi kirletmeyelim.
Yavuz Bahadıroğlu
