Eskiden
Utanınca
Yüzü kızarırdı tüm ergenlik kızların
Şimdi
Yüzü kızarınca utanır oldularsa
Suçu kimde bunların?
Eminim eskiden
Anneleri yaprak kuruturlardı defterlerinde
Adları Ayşe
Adları Fatma Nesrin Gülsüm en çok da masum
İçinden ok geçen karalama kalpler çizerlerdi
Hepsi biraz kareli defter biraz kurşun kalem
Biraz da teneffüs saati gülerlerdi
Sevmek o zaman yaralı bir kalpti
Sevmek o zaman utanmak demekti
Aşk henüz ayağa düşmemişti!
Sevmek belki de biraz utanmaktı.
Eskiden
Utanınca
Yüzü kızarırdı tüm ergenlik kızların
Şimdi yüzü kızarınca utanır oldularsa
Şuçu kimde bunların?
Eminim
Eskiden
Anneleri okuldan çıkınca
İlk adres eve giderlerdi
Gölgelerine bile değmekten çekinir
Sevdiği de olsa bir oğlanın gölzeri akıverse bakışlarından
Kirlendiğini düşünüp
Gözyaşlarıyla silerdi sevdiğinin hayalini gözlerinden
Sevmek o zaman tertemiz bir hayaldi
Sevmek o zaman yabanıl bir umudun değmediği
Sevmek şıpsevdi bir iştah değil
Sevmek
Uzak... Çok uzak bir evin penceresinde
Sabırlı bir beklemeyle sulanan
Bembeyaz bir menekşeydi
Kuzum değişmeyen neydi
Eskiyen ne.
Zaman mıydı değişen
Yoksa değişmek kirlenmek için bir bahanemiydi.
Biz mi büyüdük
Ar yıkanmaz mı artık utançla
Geç mi kaldık yoksa?
Geç mi kaldık avuçlarımızdan kayıp giden sabahla...
BEDİRHAN GÖKÇE
