Simât-ı gazel-i “sensedim”…
Görmeyelden yüzünü ben ki nigârım, sensedim…
(Yüzünü özledim, varlığını… Sensizim.)
Âh u zâr ile geçer bu rûzgârım, sensedim…
(Özlemin beni benden aldı, bensizim)
Gül cemâlin gülşenin gül gibi arz et bana ki
Bülbül-i şûrîde-vâr, ey gül-izârım, sensedim…
(Ben ancak seninle varım. Bana her güzellik seninle geliyor. baharsızım…)
Gönlümün şehrini kim virân ediptir zulm ile?
Gel yine ma’mur kıl, ey şehriyârım, sensedim…
(Cemal için sen lazımsın, celal olmayınca da eğiliyorum ye’se, gaflete, tembelliğe, istiğnaya üstelik. Sultansızım…)
Sohbetinden vaslının, ayrı düşelden ney gibi;
Göklere irgirmişem feryâd ü zârım “sensedim…”
(Öyle sanıyorum, kâbuslar gibi, bağırdığını sanırsın sesin çıkmaz bir türlü. Sen nefes vermeyince ruhuma, nasıl ses versin? Sessizim…)
Firkatin yolunda ben toprak, anınçün olmuşam;
K’ilede senden yana yeller, gubârım; sensedim…
(Bu yana doğru esen rüzgâr yok mu erenler? Nefessizim…)
Gel berü cânım gibi, iki cihânda sevgili
Senden özge yohdurur âlemde vârım, sensedim…
(Şu dünyada herkesin var bir kimsesi… Kimsesizim… )
Ben Hümâmî, düşmüşem derdine nitekim Süheyl
Kandasın dermân, yetiş ey Nevbahar’ım, sensedim!
(Çare-sâz’ım, çaresizim…)
Hümâmî
